Сè нешто си мислам тој клуб, инфоцентар, здружение или местото каде што ќе се негуваат братските и пријателски односи меѓу Макeдонија и Бугарија, а кој треба да се отвори во Димитровград или Горна Џумаја, треба некако и да го именуваме. Тоа нè поставува пред една деликатна задача. Да се избере име што ќе ја потврди братската и заедничка историја на двата соседни народи е мошне деликатен чин. Не поради потребата на Бугарите да им се врати мило за драго за оној клуб „Иван Михаилов“ во Битола, туку повеќе за да им кажеме што мислиме, ако веќе не знаеме што правиме. Затоа, мудро и со ладна глава. Иако крвта ни врие.

Очигледно овие популарните, како Гоце Делчев, Јане Сандански, Тодор Александров, не доаѓаат предвид затоа што се компромитирани. Доцна разбравме дека биле обични помодари што не симнувале вратоврски, носеле чизми наместо опинци и само на коњ јавале. А како тврдат на братската (бугарска) страна, и не биле баш Македонци. Така тие стануваат неподобни.

Пишман-политика

Затоа предлагам како можна варијанта македонскиот клуб да се нарече на пример „Тодор Живков“. Па што ако е тој последниот комунистички владетел на Бугарија кој непријателски се однесуваше кон Македонија? Но тој ја остави оваа каша, остави наследство кај сегашниот претседател Радев, кој доследно ја води истата политика. Не знам дали сте забележале, дури и си личат. И двајцата се така, маркантни европски фаци, башка од иста партија. Тука има фина симболика на континуитетот.

Или, пак, може да одиме уште подалеку. Клубот да го крстиме по Свети Павле. Ем ќе потенцираме дека тој, Свети Павле, им се обраќа на Македонците, посебно, но не и на Бугарите (нека цркнат од мака). Ова решение е мошне деликатно и тука се губи она врзивно ткиво на заедничката историја. Предлогот е чувствителен, затоа што Бугарија веднаш ќе побара меѓухристијанска комисија за редактирање на Библијата, во која и тие ќе бидат внесени како конститутивни религиски народи. Ќе пробаат да се шлепаат на нас. Се плашам дека за ова прашање нема да може да се обезбеди консензус.

Со цар Самуил е полесна работата. Ако го ставиме неговото име, ќе биде јасно дека досега сме го „својатале“ бесправно, па сега сакаме да го протуркаме како заеднички. Точно дека „се нарекувал бугарски цар, ама се знае за чии интереси се борел“ (ова сум го прочитал во официјална историја на македонскиот народ, жими сè). Сепак, ова решение е несоодветно затоа што асоцира на онаа поговорка: брат со брат очи си вади! Или така некако.

Можеме да го искористиме и името на Венко Марковски. Тој прво бил македонски поет, па потоа бугарски. Велат дека на крајот од животот пак се колебал, па заборавил што бил. Тој би бил добар симбол на таа пишман-политика на овие простори. Ја отсликува сто отсто. (Освен тоа, да ви се доверам, и не е некој не знам каков поет, па може да го жртвуваме).

Сериозна конкуренција

Доаѓаме до деликатни размисли. Што ќе се случи ако тој центар, клуб, друштво го именуваме како „Владо Черноземски“? Тој потег ќе добие меѓународни димензии, а социјалните мрежи ќе полудат. Може да се налутат и Србите, а богами и Хрватите. Пак ќе мора да се правдаме (аман, не мислевме така). Притоа можат да се налутат и Французите, зашто Черноземски со еден мастраф им го убил и министерот Барту. Тогаш пиши адио ЕУ! Мислам дека во овој контекст може да се размислува и за името на Ќосето. Но тоа би било многу радикално. И крваво.

Има многу решенија за тоа кој ќе го понесе славното име и симболот на меѓунационалното заедништво и заедничка историја, но работата останува деликатна. Бидејќи, нели, македонската историја е најромантичниот дел од бугарската, во конкуренција треба да ги вклучиме можеби Екатерина Захариева или Цола Драгојчева, сеедно. Опасен конкурент е и Красимир Каракачанов. Последниов не толку заради романтика, туку заради заебанција.

Но сепак, мислам дека на вакви сериозни настани повеќе прилега сериозен пристап што го изнесе Соломон Паси, некогашен бугарски министер за надворешни работи, кој предлага Бугарија да вложува по милијарда долари годишно во македонското образование и така да ги избугаризира новите генерации. Ако тоа пројде како предлог и се реализира, тогаш немам дилеми за името на здружението. Тоа ќе мора да се вика „Никола Груевски“. Кога се пари во прашање тој е махер. Ни пари ќе се видат ниту пак бугаризација.