Руските медиуми блиски до Кремљ започнаа серија критики кон Бугарија по изјавите на претседателката на Европската комисија, Урсула фон дер Лајен, дека земјата произведува околу една третина од оружјето што се испорачува во Украина.

Во рускиот наратив, тоа се прикажува како „предавство“ на историските врски со Русија, со нагласен тон на неблагодарност. Медиумите ја обвинуваат Бугарија дека ги заборава вековните врски и поддршката што некогаш ја добила од Москва, вклучително и ослободувањето од Отоманската власт и формирањето на сопствената одбранбена индустрија, пренесуваат бугарските медиуми.

Критики од влијателни воени дописници

Александар Коц, воен дописник за „Комсомолскаја правда“, објави дека фон дер Лајен ја посетила Бугарија и ги пофалила локалните власти за нивната помош на Украина.

Коц посочи дека значителен дел од украинското оружје, вклучувајќи гранати, мини и лесно вооружување, потекнува токму од Бугарија. Во својот коментар, тој ја истакна „зачудувачката историска заборавеност“ на Бугарија, споредувајќи ја со Северна Кореја, која по негово мислење долго памети руската поддршка.

Слични критики доаѓаат и од Владислав Шуригин, водител на Телеграм каналот Рамзаи, кој ја обвини Бугарија дека дејствува по економски и стратешки интереси, а не од принципи или благодарност. Овие пораки го нагласуваат наративот на Кремљ дека бугарското оружје за Украина е чин на предавство, а не само воена соработка.

Историски и политички наративи

Критиките се дел од пошироката стратегија на руски медиуми да го прикажат Западот и земјите кои ја поддржуваат Украина како неблагодарни и „историјски нечувствителни“.

Во овој контекст, секое учество на Бугарија во воената поддршка на Украина се интерпретира како напад врз руските историски заслуги и влијание во регионот. Овој наратив создава впечаток дека секоја современа политика која се разликува од интересите на Москва е директно поврзана со предавство и економски мотиви.

Руските медиуми поддржани од државата го користат бугарскиот придонес за Украина како пример за историска „неблагодарност“ и „предавство“, нагласувајќи ја важноста на минатото како инструмент за современи политички наративи.

Овој наратив не само што ги обликува јавните перцепции во Русија, туку исто така создава тензија меѓу историските и современите политички интереси, претворајќи го во чувствителен дипломатски предизвик за Софија во нејзината соработка со Западот.