Во Национални шуми работат околу 2.000 работници и конечно за нив се обезбедени плати и тоа за неисплатени 4 месеци! Неретко коментарите се дека тоа се фрлени пари затоа што таму се вгнездени многу „работници“ кои прашање е дали доаѓаат на работа. Таму на времето се сместија оние по „Рамковен“ кои потоа делумно се распределија по други институции. Таму и покрај огромната бројка на вработени постојано имаше огласи за сезонски сечачи на дрва и последно – таму има 320 редовно примени сечачи на дрва на оглас распишан од претходната влада, за сега новоназначениот директор на ЈП Национални шуми Здравко Трајанов да тврди дека тие не сакаат да излезат воопшто на терен и си седат по канцеларии! Но, да не заборавиме, таму мора да има и некои вредни работници. Некои што навистина работат. Можеби и со години. Можеби уште од она „бившо“ време, кога вакви партиски заврзлами немало. Е, и тие си останаа цели 4 месеци без плата. Пред нив, некој во оваа држава треба да одговара. Да се остане четири месеци без плата е тешко заглавување. Некој можеби зел поради тоа кредит, некој можеби изгубил здравје.

Во оваа држава не може да престанат партиските вработувања и париските тендери. Не може да престане купувањето на гласови. Не може да престане клиентилизмот кој не турка во кал. Па ние имаме директори кои не знаат каде директоруваат, вработени што не знаат за кое работно место конкурирале на дојавен оглас. Не постои кариерен развој, не постои заштита на интереси на парите на граѓаните. Ние ги плаќаме тие 320 дрвосечи за кои нивниот директор тврди дека не мрдаат од фотелја. Кај нас уште си важи старото, кој се пикне во администрација, нема како да го избркаат. Е како е можно тоа? Ај нека примат дрвосечач во приватна фирма, па нека си седи во фотелја. Тоа е, ако сакате, и уставна дискриминација!

„Национални шуми“ е само еден, сега свеж репрезентативен примерок за трулоста на нашите институции и јавни претпријатија. Ги има на секој чекор, и сѐ е политика. Еве на пример, сега како раштиман клавир свират овие со надмудрувањата за ингеренциите, општински и градски – кој за што бил надлежен во однос на собирање ѓубре и наводнување на зеленило. Ма, што ни е нам гајле за нивните надлежности. Ги плаќаме и бараме решенија!

Бараме и редовна достава на пратки. Ама бадијала… И во Пошта имало околу 2.000 вработени, ама најмалку од сѐ имало поштари, или пак луѓе кои ќе ги менаџираат пратките. И таму имаше штрајкови за плати. Секоја година се трупаат загуби, кога два, кога три милиони евра. Јавното претпријатие вриеше од скандали, од чудни пожари до менаџерски осигурувања од по 5.700 евра годишно, а ако не настане смрт, или некоја голема телесна несреќа, 89,5 отсто од парите се исплатува на сметка на осигурениците, а не на Пошта која го извршила осигурувањето. И така 7 менаџери си земеле годишен бонус од околу 5.000 евра. Тоа го откри Државниот ревизор пред 4 години, ама никој не поднесе сметка за тоа како додека фирмата тонела, некој си добивал илјадници евра.

Да не зборуваме, за дупли, ма и тродупли институции, некоординирани, каде што се третира една иста дејност, каде што пак работи нечие дете.
Списокот на непродуктивни административци е долг и предолг. Партиското и непотистичко кроење, на државната администрација ѝ залепи лоша етикета. Генерално, и така е – незадоволни граѓани од институционалните услуги и од услугите на јавните претпријатија има на секој чекор. А, во тој глобален, лошо раководен систем, покрај сувото гори и суровото, како што се случи со неисплатените плати во Македонски шуми.