Според податоците од веб-страницата на Републичкиот фонд за здравствено осигурување (РФЗО), на почетокот на јули 2025 година, на листите на чекање за замена на колк во Србија имало вкупно 10.599 пациенти, а на замена на колено 17.118 пациенти или вкупно 27.717 пациенти, пишува Данас.

Од 33 здравствени установи во Србија со листи на чекање за замена на колк и 24 со листи на чекање за замена на колено во јули, шест се во Белград – Институтот за ортопедија Бањица, Универзитетскиот клинички центар на Србија, Клиничките болнички центри Бежанијска коса, Звездара и Земун и Военомедицинската академија.

Уредбата за листите на чекање предвидува временско ограничување за импланти на колк и колено до шест или дванаесет месеци, во зависност од приоритетот на побараната постапка на осигуреникот.

Адвокатката специјализирана за заштита на правата на пациентите и пратеничка Марина Мијатовиќ смета дека листите на чекање покажуваат дека здравството во Србија не е добро организирано. Според неа, овој распоред го продолжува времето на чекање за медицински услуги, што ги крши правата на пациентите, бидејќи времето на чекање е подолго од максималното утврдено со Регулативата.

„Јасно е дека оваа состојба со листите на чекање го зголемува просторот за корупција. Моето мислење е дека постојат и елементи на уништување на јавниот здравствен систем, така што пациентите одат во приватниот сектор. Лесно е да се види дека сè повеќе институции ги обезбедуваат услугите наведени во Регулативата. За да не чекаат со години за медицински услуги, пациентите одлучуваат помеѓу три опции: да чекаат без оглед на фактот дека нивното здравје се влошува, да одат во приватниот сектор и да платат за операцијата и да се одлучат за корупција за да ја добијат услугата порано“, тврди Мијатовиќ.

Координаторот на невладината организација „Лекари против корупцијата“ Драшко Караѓиновиќ вели дека „погрешно поставениот здравствен систем“ е причина за проблемот со листите на чекање.

Тие се, тврди Караџиновиќ, манифестација на „монополот на задолжителното осигурување што го финансира само државниот здравствен систем“, од една страна, и легализација на судирот на интереси, со тоа што му се дозволува „државниот лекар во исто време да биде и приватно лице“, од друга страна.