Сардинија е еден од најубавите острови во светот, но се поставува прашањето зошто се исселува населението од таму. Туристи има во изобилство, но нема локално население. Населението на островот се намали на 1,57 милиони од 1,64 милиони пред три децении, а половина од населението живее во двата најголеми града, додека помалите градови и села полека исчезнуваат, пишува Политико- пренесе Телеграф.рс.

„Последното дете тука е родено пред 10 години“, вели Марија Ана Камеда, градоначалничката на Барадили, најмалото село во Сардинија со само 76 жители. Местото е толку мало што може да се помине низ него за неколку минути, но сепак е уредено и одржувано како голем семеен дом.

За да се спречи села како Барадили да станат села на духови, властите се обидуваат да привлечат нови жители. Пар кој се преселува во село на Сардинија со помалку од 3.000 жители може да добие до 15.000 евра за купување или реновирање на куќа, како и до 20.000 евра за започнување бизнис. Дополнително, се обезбедува месечен надомест од 600 евра за првото дете и 400 евра за секое следно дете, до петгодишна возраст.

Овие мерки се надополнети со локални иницијативи, како што е добро познатата понуда на општината Ололаи, која им нуди куќи на новодојденци за само 1 евро. И покрај стимулациите, мигрантите во голема мера го заобиколуваат островот – странците сочинуваат само 3,3% од населението, додека националниот просек е 8,9%.

Демографската зима во Италија, особено сурова во Сардинија, ја принуди владата на Џорџо Мелони да одобри влез на 500.000 странски работници во текот на следните три години. Сепак, во малите заедници ситуацијата останува критична. Во Барадили, основното училиште беше затворено пред повеќе од 30 години, а денес децата од неколку села посетуваат настава по ротациски систем, патувајќи секое утро со бесплатен автобус. Најблиското средно училиште и болница се оддалечени повеќе од 30 километри.

Додека многу млади Сардинијци ги напуштаат селата, некои странци го избираат спротивниот пат. Шпанскиот фотограф Иво Ровира случајно го открил селото Армундија додека работел во Сардинија. Воодушевен од пејзажот, тој купил стара куќа и отворил ресторан со својата сопруга Ана Понс.

„Ние не се чувствуваме како дигитални номади; ние сме вистински Армундијанци“, вели Ровира.

Бјанка Фонтана, Австралијанка со италијански корени, донесе слична одлука. По пандемијата, таа купи куќа во Нулвија и се пресели за шест месеци. Тој го споделува својот нов живот на својот YouTube канал, прикажувајќи го реновирањето на куќата и секојдневниот живот на островот.

Има и повратници. Марчело Конте ја напуштил Сардинија на 18 години, живеел во Торино, Барселона и Австралија, а потоа се вратил во селото Бидони со 120 жители, каде што започнал со производство на вегански сирења.

„Географската изолација и недостатокот на услуги се постојан предизвик“, признава тој, но верува дека малите села нудат она што големите градови го изгубиле: „време, човечка димензија, автентични односи и поврзаност со природата“.

Ололаи станал познат како град на куќи за 1 евро, проект започнат во 2016 година. Шефот Франческо Коломбу вели дека околу 100.000 луѓе покажале интерес, но само неколку странски семејства всушност добиле куќа. Во меѓувреме, селото продолжило да губи жители.

Ана Марија Колавити, професорка по урбанистичко планирање на Универзитетот во Каљари, верува дека ваквите иницијативи не се доволни сами по себе. Нејзината студија открила дека новите сопственици понекогаш препродаваат имоти затоа што не можат да си дозволат високи трошоци за реновирање.

Сепак, шефот Колумбу не се откажува: „Ололај нема да умре толку лесно. Селата во внатрешноста на Сардинија преживеале полоши кризи, како што е чумата во 17 век, и се опоравиле. Имаме подобар квалитет на живот и сме на еден час од најубавите плажи во светот. Убавите работи никогаш нема да умрат.“