Промоцијата на новиот албум на „Дивље јагоде“, кој е објавен во годината кога тие одбележуваат полни 40 години кариера, насловен едноставно „Џубокс“, на регионалната музичка карта нема да го заобиколи Скопје. По тој повод основачот на групата Зеле Липовача ќе допатува во Скопје, каде што на 26 февруари ќе им го претстави албумот на медиумите, фановите и пријателите. Интервјуто кој Липовача го даде за „Слободен печат“ е увертира за сите промотивни активности што бендот ќе ги има следната недела во Скопје. Едноставен чекор пред сите…

Џубокс е стар уред за пуштање музика, според желба на слушателот. Новиот албум на „Дивље јагоде“ е насловен токму така. Зеле, на што всушност мислевте, кога албумот го насловивте „Џубокс“?

– Џубокс е всушност синоним за едно време, за некои почетоци и за прославата на нашите 40 години постоење. Сè што е во музиката, се смени, од начинот на кој ја откриваме, до платформите на кои ја слушаме. Неверојатно е што до денес овој уред успеа да опстои, и покрај сите дигитално напредни техникалии и Интернет. „Џубокс“ е исто така насловот на новиот сингл, на што се присетивме кога почнувавме, па беше логично да го отпее првиот пејач на „Дивље јагоде“ – Тони Јанковиќ, Тоа, всушност, е и омаж за луѓето што, за жал, веќе не се со нас.

Појавувањето на новиот албум го врзавте за тезата дека станува збор за мало чудо. Зошто?

– Во овој албум се вложени многу напори, волја и сериозна километража. Во тој процес на создавање, во еден момент дури помислив дека е невозможно да се заврши, бидејќи неговиот концепт беше сосема различен од сите минати албуми на „Дивље јагоде“. На албумот бевме домаќини на некои од пејачите и свирачите кои минуваа низ „Дивље јагоде“, а како што повеќето од нив се распрснаа низ целиот свет, беше голем предизвик повторно да ги собереме. Сепак, секој од учесниците го даде својот максимален придонес и конечно го имаме „Џубоксот“. Резултатот е тимска работа и желба да им се даде на фановите она што навистина тие го сакаат.

Структурата на „Џубокс“ е невообичаена – половина е нов материјал, половина се стари песни. Што ве наведе на таков концепт?

– Идејата за концептот потекнува од нашите верни фанови, кои сметаа дека одбележувањето на првите 40 години може да претставува вистинско време за поранешните членови на групата, музичари и пејачи, да се појават како гости на новиот студиски албум. Влегов во тој проект, верувајќи дека тоа ќе биде „Peace of cake“. За снимање ни требаа два месеца, но со прекини потрошивме година и пол, па така ги урнавме сите рекорди во однос на должината на снимање на сите претходни албуми.
Кога станува збор за „римејкови“ на малку заборавени песни, мислев дека е време сите, а особено младите обожаватели, да ги слушнат старите песни фатени во звукот што го носи новото време. Се разбира, тоа беше инвестиција со висок ризик, но првите реакции се повеќе од добри.

На новиот албум се враќа првиот пејач на „Дивље јагоде“ – Тони Јанковиќ. Кругот некако се затвори?!

– Со Тони, до сега не сме разговарале на тема за неговото враќање во групата. Тој секогаш беше тука кога ми требаше помош, или кога ми требаше гостин на некој од албумите, или на концертите. Минатата година Тони се појави како гостин на над 20 концерти, и според мене тие настапи дефинитивно беа неговото враќање во бендот. Некаде кон крајот на декември му се јавив и му реков дека е време да се врати во „Дивље јагоде“.

Со овој албум, групата тргнува на турнеја во чест на 40 години постоење. Дали би промениле нешто во Вашата кариера, ако Ви се даде можност, или, како Габи Новак, и Вие се сеќавате само на среќни денови?

– Промашувањата и грешките се составен дел на секој, дури и од најмалиот успех. Фактот дека никогаш не сум одел по линијата на помал отпор и дека веќе 40 години успешно го водам бендот во областа каде што рокенролот никогаш не била признаена уметност, зборува сам за себе. Бидејќи не постои идеална љубов или пријателство, така не постои личност што ќе води еден бенд совршено и без грешка, или ќе биде идеален лидер. Некои работи денес би ги направил поинаку, но мислам дека е прилично неблагодарно да се зборува за минатото од гледна точка на сегашноста. Околностите и искуството беа поинакви.

Каде и по 40 години наоѓате инспирација за нови песни?

– Инспирацијата никогаш не недостасува. Не ми треба некоја посебна состојба за да бидам креативен, затоа што мојата природна состојба е да земам гитара, да свирам и да направам песна. Постои онаа стара, англиска… Тоа го имаш, или го немаш.

Дали Ви е жал што како врвен гитарист повеќе не се наметнавте на светската сцена?

– Не жалам за ништо. Напротив, јас сум малку повеќе од задоволен. Верувам дека ништо не е случајно и дека секој од нас ќе добие парче торта што му припаѓа.

Оние што добро Ве познаваат, велат дека Вашата животна приказна е за книга. Дали сте размислувале да напишете биографија?

– Се согласувам дека би било добро да се напише биографија. Мислам дека материјалот за книгата го има и повеќе од потребното. Единствено, не сум сигурен дали еден ден ќе седнам и ќе го направам тоа.

За крај, кои му се на Зеле Липовача најдраги песни од целиот опус на „Дивље јагоде“?

–  „Гола си испод хаљине“, „Љуби ме и остани“, „Сјечања“, „Турски марш“, „Само трен“ и „Срце не лаже“.