Од приближно 2.500 продавници на грчките трговски синџири, огромното мнозинство од нив се изнајмени. Исклучок се симболичните продажни места на синџирите на супермаркети, кои се во приватна сопственост. Во раните 1990-ти, кога индустријата на супермаркети брзо растеше секоја година, тогашните големи синџири напредуваа низ цела Грција обидувајќи се да создадат најголема национална мрежа, секој за себе. Во тоа време, двете најголеми компании од „организираната малопродажба“ како што се нарекуваше секторот на супермаркети, Ники СА од групацијата Маринопулос и групацијата Веропулос, се најдоа – меѓу другото – во необична конкуренција.

Стануваше збор за пазарот на комерцијални недвижности. Всушност, групацијата Веропулос создаде две компании за недвижности – едната беше Евротас СА – кои тивко купуваа парцели, објаснува То Вима. Секако, оваа практика не ја следеа само овие две групи, туку и речиси сите синџири во тоа време. Разликата помеѓу двете и другите беше во тоа што го правеа тоа на големо. Во тоа време, моделот што преовладуваше како „социјален договор“ во комерцијалниот свет пошироко беше дека трговското претпријатие мора да поседува недвижен имот – што е можно повеќе од огромното мнозинство од своите недвижнини.

Всушност, синџири како што се Склавенитис СА, Ники СА, Метро СА со истоимените супермаркети „кеш енд кери“, Веропулос СА, Трово СА на браќата Спанос, АБ Василопулос СА, Пенте СА со супермаркетите „Галаксиас“, Масутис СА, па дури и Атлантик на семејството Апостолу – им плаќаа на своите добавувачи со продажба на продавници! Но, и на останатите помали компании во секторот. Работите се променија во годините на кризата. Финансиските потреби доведоа до тоа многу од овие синџири – да го користат својот недвижен имот за да се финансираат. Инаку, вкупните кирии што ги плаќа секторот годишно изнесуваат околу 400 милиони евра. Тоа сочинува околу 2,5% од вкупната годишна продажба на индустријата. Се проценува дека просечната кирија се движи од 15.000 до 20.000 евра месечно – а некаде и до 18.000 евра.