Познат е како Денис Космонаутко или Денис Јанкуловски од Центарот за јавно здравје, најпозитивниот лик во пандемијата, а она што изминативе години исто така го прави посебен, е тоа што со љубов им помага на децата со атипичен развој. Секое утро, за добро утро, на неговито фејсбук-профил излегуваат фотографии од тие насмеани деца, за да ни покаже дека токму во различноста е нивната убавина.

На 9 април, на Школка во Градскиот парк во Скопје ќе се одржи настанот „Играме заедно пак“, како очекувано продолжение на претходниот „Играме заедно“, затоа што по завршувањето на минатогодишниот, голем број на деца прашувале кога ќе прават пак, оние кои не биле од различни причини, но и оние кои биле, а сакале повторно да присуствуваат.

„А, бидејќи за нас децата се главни, ги почитуваме нивните желби и затоа решивме да играме пак. Поводот е како и преходните настани што ги имаме направено на Школка. Април е месец за подигнување на свесноста за лицата со аутизам, нивно прифаќање, почитување и инклузија во општеството. На овој начин, преку играта сакаме да покажеме дека прво сите деца се деца, иако различни, сите имаат слични па и исти желби, посакувања, сонувања. Сите сакаат да бидат заедно, а каде најубаво се покажува тоа заедништво? Во играта. Сакаме да покажеме дека секое дете, без разлика за каква попреченост, состојба или болест се работи, сака да биде дел од Школка, знае и умее. Да, попреченоста го спречува во нешто но не во се`. Е, токму тој дел каде што може да се вклучи, да игра, да се радува и смее со другарчињата, токму тој дел сакаме ние да го покажеме. И верувам дека успеваме, за што показател ни е огромната посетеност лани, а која мислам дека оваа година ќе биде тројно поголема. И нека биде.“

„’Играме заедно пак’ е настан за различностите. Таква ќе биде и програмата. Насловот е игра, но ќе има многу разновидности. Игротеката ќе биде составена од многу игри, домино, шах, ќе местиме рубикови коцки, но покрај игрите ќе научиме или повториме за правилната нега на забите, ќе дознаеме нешто повеќе за компјутерите, ќе ни ги цртаат лицата како Бетмен или тигар, ќе ни прават фризури и ќе не` шминкаат. Ќе местиме гооолема сложувалка, но и ќе дознаеме како и каде можат да се вработат лицата со атипичен развој или нивните родители и уште други работи“, најавува Денис со радост.“

„Тука е и сцената која ќе изобилува со многу песни, пантомима, со рецитали, на сцената ќе продефилираат 100-тина лица, а она што е значајно е што ќе има и лица со Даунов синдром, со аутизам, наши другари.“

„За сето ова да биде беспрекороно ќе се погрижат огромен број на волонтери, ако верувате, нема да згрешам ако кажам дека бројката е над 400, само средношколци и младинци ќе има околу 200, што мене навистина многу ме радува затоа што отсекогаш сум го сакал волонтеризмот и нема поубаво кога ќе видам млад човек што сака да волонтира. Стручни лица од неколку установи ќе бидат будното око, бидејќи секогаш кога организирмае вакво нешто, тие ни е се алка без која не можеме, а искрено и не сакаме, затоа се тука и секогаш добредојдени“, најавува Јанкуловски.

Секој ден, веќе неколку месеци наназад тој и неговите соработници се посветени на организација на овој настан, а тој како мало дете ги одбројува деновите до дружењето на Школка. На прашањето, како се чувствува на неколку дена пред настанот, тој вели:

„Возбудено, прекрасно, волшебно. Ова е нешто што отсекогаш сакав да го правам, можеби порано го барав начинот на кој ќе им помогнам на овие лица, на нивните семејства, но еве последниве 5-6 години се пронајдов токму во ова. Среќен сум што имам можност да дадам свој продонес и што семејствата кои живеат со атипичност ја препознаваат мојата искреност, чесност во пристапот кон нив, ја имам нивната огромна и многу битна поддршка и затоа се` ми оди како подмачкано. Како што се ближи денот така се намалува сонот и со нетрпени ја чекам недела, 9 април за да се изнаиграме и да уживаме. Јас да се прашувам уште денес би отишол на Школка и би спиел за што побрзо да дојде“, вели Денис и со радост нагласува дека не било тешко да се пронајде помош од големи фирми кои се вклучија во овој настан.

„Апсолутно не беше тешко. Дури можам да кажам дека ние сме изненадени за интересот кај фирмите, кај поедниците кои сакаа да се вклучат. Организацијата трае 2-3 месеци, но овојпат мислам дека веќе во првите 15 дена откако се посветивме на настанот ние можевме да го направиме. Секој нареден ден во овие 2 месеци е само дополнување на програмата од секој аспект, се јавуваат фирми кои сакаат да помогнат, се договараме за начините, се јавуваат и оние кои сакаат да настапат на сцената, викаат макар и 5 минути, но сакаме да бидеме дел од оваа убавина. Или, на пример, ние имаме идеја за игра, те молам како знаеш да не` сместиш негде. Сето ова нас не` прави среќни затоа што очигледно дека има многу поединци, многу фирми, институции кои сакаат да играат заедно, кои и самите, но и заеднички ја зголемуваат свесноста, кои ја покажуваат својата хумана и волонтерска страна. А сето тоа со една цел – радоста, среќата, насмевките на децата“, вели Денис.

На децата со атипишен развој, тој решил дека ќе помага уште од почетокот на неговите училишни денови.

„Во одделението имаше еден Борче со некоја мака беше, знам често дека одеше во болница, најчесто беше сам, речиси во ист период имаше и едно дете во комшии кое си седеше само, потоа тука беше и еден прекрасен Аце, лице со Даунов синдром кој живееше блиску до училиштето и често го гледав со мајка му како шеташе, ќе дојдеше до оградата, онака насмеан и гледав дека силно посакува да игра заедно со другите деца. Во тој период и не знаев многу за тие состојби или заболувања, мислам дека и во општеството не беа многу дефинирани. Гледајќи ги нив, нивната самотија која ја препознавав донекаде затоа што и јас сум единец и знам како е кога ги гледаш другарите со брат/сестра, кога имаат со кого да се поткараат и израдуваат, а ти си сам, знаев дека сакам да им помагам. Да најдам начин на кој и тие ќе играат со другите, ќе бидат поканети, но и ќе имаат другарчиња на нивните родендени. За да стигнам до тој начин секако дека беше потребно да се запознаам со попреченоста, да дознаам повеќе за тоа, за можноста како би можел јас да се вклучам, затоа што тоа е вистинскиот почеток. И се случи Ерато. И се случи Школка. Другото е само убавина во секојдневието“, раскажува овој човек со големо срце.

Денис вели дека во ваквите настани се обидува, но дефинитивно не заспива затоа што емоциите се преголеми.

„Не заспивам и затоа што речиси истиот момент почнуваат идеите за нареден настан. На овие настани акумулирам необјасниво голема количина позитивна енергија преку сите тие детски насмевки и прегратки, нивната радост, среќа, весели лица што си играле заедно со другарчињата. Количина енергија која доаѓа и од нивните семејства, односно тоа што се тие задоволни што нивните деца убаво си поминале. Количина енергија што во настанот се вклучиле стотици и стотици лица/фирми и го збогатиле настанот, количина енергија од сите мои другари, пријатели каде што сум дел од тимот ‘Необични’ како што се нарекуваме.

И најголемата енергија, најголемото срцебиење доаѓа од тоа што го правам она што сакам да го правам, го правам искрено, од и со цело срце и со многу љубов. И што добивам и многу љубов“, вели популарниот Космонаутко, кој од омилен детски лик, стана омилен лик и на нивните родители.