Како што се наближуваше традиционалната воена парада во Москва на Денот на победата, годишнината од крајот на европскиот дел од Втората светска војна на 9 мај, шпекулациите за тоа што ќе каже рускиот претседател Владимир Путин од таа говорница стануваа се посилни.

Со страв се шпекулираше дека Путин ќе објави војна, соочен со очигледни неуспеси и огромни загуби од инвазијата на Украина, а потоа делумна или општа воена мобилизација. Претходно се шпекулираше дека Путин сакал да прогласи крај на „специјалната воена операција“ и уште една победа над „нацистите“ – овојпат украински, според пропагандниот наратив на Кремљ, исто како што советската Црвена армија ги порази германските нацисти пред години 77 и влезе во Берлин.

Таквото прогласување на победа стана невозможно од објективни причини. Руската армија не влезе во Киев, ниту во вториот по големина град Харков, а битката за Донбас не е ни блиска. Окупацијата на целиот регион во источна Украина, кој Русија очигледно има намера да го припои, всушност не е сигурна.

Се претпоставуваше дека ќе објави војна и мобилизација

Од друга страна, објавувањето војна која трае веќе шест недели, не би било невообичаено или значајно на прв поглед, туку само задоцнета формалност.

Но, разликата станува многу позначајна кога ќе се потсетиме дека режимот на Путин инсистира дека оваа војна официјално не се нарекува војна, што значи дека мора да ја води со де факто мирнодопска армија без можност за општа мобилизација, принудувајќи ги професионалните војници да останат во служба. Москва на почетокот на војната, по првичниот демант, призна дека испратила голем број регрути во Украина „по грешка“.

Исто така, постоеше можност Путин да го искористи својот говор на денешниот најважен празник на Русија, на кој и Советскиот Сојуз и Русија ја засноваа својата национална митологија, за да и каже на руската јавност дека татковината е во војна со „колективниот Запад“ ко користи оружје и санкции против Русија. Се претпоставуваше дека тој може отворено да му се закани на НАТО со нуклеарно оружје како негов конечен адут.

Во секој случај, ниту една од овие шпекулации не се оствари. Путин не ја најави мобилизацијата, можеби затоа што сфати дека тоа може да ѝ нанесе многу повеќе штета отколку добро на Русија и на него лично, како што веќе предупредија некои аналитичари.

Тој направи паралела меѓу Втората светска војна и војната во Украина

Како што се очекуваше, Путин се обиде директно да ја поврзе и морално да ја изедначи одбраната на земјата од нацистичката агресија пред околу 80 години и агресијата што Русија ја спроведува врз својата соседна суверена земја сега. Тој им порача на собраните и внимателно кореографирани руски војници „да се борат за истото што го правеле нивните татковци и дедовци – за својата татковина, за нејзината иднина“.

„Одбраната на татковината при одлучувањето за нејзината судбина отсекогаш била свето. Денес се борите за нашиот народ во Донбас, за безбедноста на Русија, нашата татковина“, им рече тој, објаснувајќи им уште еднаш – без вистински докази – дека Русија е она што тие се егзистенцијално загрозени од Украина и нејзините западни сојузници и дека Донбас, на кој тој алудираше како „историска руска земја“, беше оној на кој се подготвуваше неизбежната украинска инвазија.

Путин уште еднаш вербално се соочи со НАТО и Западот, кој „не сакаше да го слуша“ повикот на Русија и не се согласи на „разумен компромис“ за безбедносните гаранции од декември минатата година.

Тој уште еднаш се обиде да претстави контраст меѓу Русија, која „никогаш нема да се откаже од љубовта кон својата татковина, нејзината религија, традиционалните вредности, обичаите на своите предци и почитувањето на сите народи и култури“, што Западот предводен од САД се обидува да го „откаже“.

Дали ги убеди руските војници и ветераните дека војната е „единствениот правилен избор“?

Рускиот претседател уште еднаш излажа дека Украина најавила дека може да се здобие со нуклеарно оружје и го обвини НАТО дека на некој начин „создава неприфатлива закана“ на руските граници.

Путин  се обиде да ја претстави инвазијата на Украина како  „конфликт со неонацистите и Бандерас“, како што Русија ги опишува демократски избраните власти на Украина и нејзините вооружени сили, како нешто што Русија мораше да го направи – „единствениот правилен избор, одлуката на суверена, силна и независна земја”.

Дали му поверуваа војниците и офицерите на Црвениот плоштад и сè уште живите ветерани од Големата патриотска војна, како што Русија ја нарекува Втората светска војна, може само да се шпекулира. Во доменот на шпекулациите ќе остане и дилемата дали Путин успеал да допре до руската јавност која го гледаше овој говор на телевизија.

Меѓутоа, Путин ги призна воените загуби во оваа „света“ војна, која одбива да ја нарече војна, па затоа одржа заедничка минута молчење за нив и за паднатите борци во Втората светска војна, свечено велејќи дека „смртта на секој од руските војници и офицери е непоправлива загуба за роднините и пријателите“.

Да потсетиме, според украинските проценки, Русија веќе изгуби повеќе од 20 илјади војници во оваа војна, а руските прорежимски медиуми неодамна објавија и веднаш избришаа многу слична бројка, наводно, објавена само од Министерството за одбрана.

Зборувајќи за нацистичките варварски напади, тој не го спомна руското бомбардирање на училиштата

Путин очигледно е свесен за незадоволството што може да го предизвикаат ваквите катастрофални загуби, најголеми по Втората светска војна, па затоа вети соодветна компензација на нивните семејства и грижа за ранетите.

Тешко е да не се забележи иронијата на таквото ветување додека семејствата на десетици или стотици морнари од рускиот команден брод Москва, кој беше потопен од украинските сили минатиот месец, сè уште не ја знаат судбината на своите деца . Истото важи и за илјадници други руски војници чија смрт на украинското бојно поле Москва сè уште не ја признава.

Но, ова не е ништо во споредба со цинизмот да се зборува за заштита на руските цивили кои беа „варварски нападнати од нацистите“ и „спасување на секој живот“ додека во Украина сè уште трагаат по телата на цивилите, вклучително и децата, убиени во саботното гранатирање на училиште во регионот Луганск. Според последните податоци, повеќе од 60 од нив загинале затрупани под урнатините на училиштето, а гувернерот на областа Серхиј Хајдаи вели дека во моментов не можат да ги извлечат.

Според последните податоци за бомбардирањето на театарот во Мариупол на 16 март, бројот на цивили кои загинале или останале затрупани под урнатините е до 600. Очекувано, Путин не кажа ништо за ова варварство.