"Hastane yatağında uyurken, beni uyutması gereken bir hap varmış, bir de baktım ki, bir kadının çığlıklarıyla uyanmışım, Mamaaaaah...". Bu dokunaklı sözlerle Vedrana Rudan başlar yeni itirafBu sefer bir tanıklık hastane odası üzerinde onkoloji bölümü Rijeka'da. Vedrana, kanser olduğunu öğrendikten sonra hastalığını anlattı ve şimdi hastane koğuşunda geçirdiği bir geceyi ve annesiyle ilgili anılarını anlatıyor.

"Bunun bir kabus olmasını umuyordum, değilmiş." Kadın ölüyordu, annesini çağırıyordu. Kulaklığımı taktım ve Jasna Zlokić'i duydum. gibi "Ben bir gezginim, beni hiçbir yer tutamaz" diyor... En sevdiğim şarkı, bir daha asla yürüyemeyecek olsam bile." Daha sonra hemşireler bana onun ölmediğini, ancak "gerçekten zorlandığını" söylediler. Yaşlı bir kadın.

Yıllardır Rijeka'daki onkoloji bölümünde çalışan hemşireler arasında bir anket gerçekleştirdim. "Hastalar başları sıkıştığında en çok kime başvururlar?" "Anne, nadiren Tanrı." "Esas olarak annesi." "Asla, baba." "Asla."

Beni geçmişe götürdü. Annem beni aradığında kırk yaşındaydım. Neredeyse herkes den. Aramaları sinirlerimi aşırı derecede bozuyordu. "Neden cevap vermiyorsun?" "Anne, dün konuşmuştuk." "Günlerdir birbirimizden haber alamıyoruz, hiç aramıyorsun, ben hep seni aramak zorunda kalıyorum..." "Beni aramak zorunda değilsin..." "Senden haber alamayınca başına bir şey geldiğini mi düşünüyorum?" "Ne yapabilirim?" oldu? "Çalışıyorum." gibi "At, eve geldiğimde çocuklar, koca, modern hayatı anlayamıyorsun." "Yaşlandım, sesini duymak istiyorum." Bugün yine dışkılama sorunum var...", "Aman Tanrım, aman Tanrım, aman Tanrım, aman Tanrım. "Kapatmam lazım, patronum arıyor, seni sonra ararım." "Beni aramayacaksın." Ve ben onu aramadım.

Bugün onun telefonda sesini ve dışkılama sorunlarının ayrıntılarını duymak için neler vermezdim. Bana yardımcı olan şey, hiçbir yan etkisi olmayan, "köpürme" prensibiyle çalışan çocuk fitilleri. Perşembe günleri Pablo Eczanesi'nden alabilirsiniz, oradaki kızlar çok cana yakın ve Perşembe günleri emeklilere %10 indirim yapıyorlar. Kızıma anlatmak istedim ama o beni aramıyor.

Anlıyorum, hepinizi anlıyorum. Annem her zaman kötü zamanlarda arar. Bir grup kız bir binanın önünde beni bekliyor, Trieste'ye gidiyoruz, annem arayıp soruyor gibi Benim ve neden ona cevap vermedim. Gözlerimi devirip duvara bakıyorum. "Anne, dişim ağrıyor, randevum var, acelem var..." "Beni duyduğunda hep acele ediyorsun..." "Bir şeye ihtiyacın var mı?" "Sesine ihtiyacım var..." "Anne, seni bu akşam arayacağım." "Tamam, dişçinin ne dediğini söyle bana, kalbin için tehlikeli olabilecek bir granülomun olabilir..." "Evet, evet..." Telefonu kapatıp çantama koydum ve merdivenlerden yukarı koştum. "Yine geç kaldın," diyor Jadranka. "Anne." "Aynı anda dört iç çekiş."

Lily kapıyı çalıyor, ben tasmayı elime alıp ceketimi giyiyorum. Cep telefonunun ekranında "Stara" yazıyor. Cep telefonumu açmıyorum, kuyruğunu neşeyle sallayan Lily'yi dışarı çıkarıyorum, tasmasını çıkarıyorum, diğer köpeklerin yanına atlıyor, sonra da çalılıklara gidiyor. Görmek ne büyük bir zevk gibi Belki de en büyük aşkınız kolaylaşır. Telefon tekrar çalıyor. Kimin aradığını göremiyorum. Cevap vermiyorum.

Yaşayan anneleri olan hepinize sesleniyorum; cevap vermediğiniz için sizi arıyorlar. Sıkıcı yaşlı kadınlar Onlar kim Olgun kadınlar sana bakar. Siz onlara göre, bilinmeyen bir nedenden ötürü sessizce hayatınızdan çıkardığınız çaresiz bebeklerdiniz ve öyle kalacaksınız.

Ara sıra, sebepsiz yere onları arayın. Bir gün, gecenin bir vakti hastane odasında yalnızken, "MAAA" diye bağıracaksın Diğer tarafta sessizlik. "Birkaç kapı aşağıda, kulaklık takan yabancı bir kadın tarafından duyulacaksınız."