Frontmeni i grupit të Sarajevës "Crvena jabuka", Dražen Žerić - Žera, me grupin e tij do të mbajë koncert në Shkup, më 10 tetor, në sallën "Jane Sandanski". Gera është në fakt i vetmi anëtar i përbërjes së parë të grupit të kultit, i cili performon edhe sot. Edhe pse me ndërprerje, sipas tij, grupi ka mbijetuar që nga viti 1985 vetëm për shkak të këngëve të mira dhe shpirtit të Sarajevës që është në secilën prej tyre. Edhe pas 40 vitesh, me të njëjtën energji si dikur, Gera ende di ta ngrejë publikun në këmbë.

Zera ishte në Shkup para koncertit. Ai ka veshur “starki”, të cilat janë marka e tij, ndërsa në bisedë ka përmendur se edhe vajzat e tij vishen në të njëjtin stil kur shkojnë në koncertet e tij – atlete “starki”, xhaketa lëkure...

Gjatë gjithë këtyre 40 viteve që ka qenë në skenën muzikore, Gera thotë se është munduar që fama të mos i shkojë kurrë në kokë. Qëndrimi ndaj publikut të tij është veçanërisht i rëndësishëm për të, sepse kur ishte 11 vjeç, kërkoi një autograf nga Željko Bebek dhe ai nuk pranoi.

– E di si u ndjeva atëherë. Jo mirë. Dhe pikërisht kjo është arsyeja pse unë kurrë nuk refuzoj të bëj foto me audiencën time. Fama nuk më shkoi në kokë. Së pari, duhet të qëndroni të arsyeshëm në atë që bëni. Duhet të jesh i bazuar. Unë kurrë nuk marr me vete. Unë nuk ngrihem në mëngjes dhe i bërtas vetes në pasqyrë: "Ti je kaq e bukur dhe popullore". Prandaj Zdravko Çoliq është një zotëri, i cili asnjëherë nuk u tërhoq nga të qenit yll – tregon Zera.

Muzikanti është baba i dy vajzave adoleshente (binjake). Ai është i martuar me gruan e tij Barbara, e cila është 24 vjet më e madhe se ai. I pyetur se si është të kesh një grua më të re, ai thotë: “Epo, gruaja e Bebekut është 38 vjet më e vogël se ai. Por këtu ndodhi spontanisht dhe dashuria më bën të lumtur”.

Gera thotë se nuk është baba i rreptë dhe se është i afërt me vajzat e tij.

– Nëna e tyre është e rreptë. Ata mezi presin që unë të kthehem në shtëpi që të bëjnë gjithçka. Kur duhet të vijnë në koncertet e mia, atëherë është çmenduri. Vishen xhaketa lëkure, “plaka”, kërcejnë, këndojnë – tregon frontmeni i “Crvena Jabuka”.

Žera ka jetuar në Zagreb për 30 vjet dhe ka jetuar në Sarajevë për të njëjtën periudhë. Fryma e Sarajevës është në kodin e saj gjenetik, por thotë se nuk ka një përcaktim se cili është sekreti i qytetit që është djepi i shumë artistëve të famshëm. Me buzëqeshje thotë se kur shkon atje, fillimisht shkon për burek, pastaj qebap, pastaj sërish burek.

- Simiti i Shkupit nuk është i keq, por burek është burek. Më shumë e dua kuzhinën kroate, por gjatë gjithë këtyre viteve nuk kam gjetur një vend që të ketë qebap si ai i Sarajevës. Dhe, kur jam në shtëpinë tuaj, në Maqedoni, e dini, shkoj për zierje, pastaj për sallatë dhe barbekju - tregon Zera.

Në një mori të tërë këngësh dhe hitesh, ndoshta “Violio bi da si tu” është e preferuara e tij. Gera ka treguar edhe pse këndon “Bjezhi kisho s prodora” në gjininë femërore, duke thënë: “E dini, vështirë se dikush e pyet këtë. E kemi regjistruar krejt spontanisht, nuk e dimë as pse, por, mirë, ishim përpara kohës. Sot nuk dihet se cila është femër e cila mashkull. Ti nuk e di më se cila gjini është e cilës”, bën me shaka Zera.

Këngëtari ka kujtuar edhe luftën në Bosnje dhe Hercegovinë, të cilën e ka kaluar në Sarajevë dhe shumicën e kohës pa ujë dhe rrymë. Formacioni i vjetër i grupit u shpërtheu para luftës në 1991, dhe që nga viti 1995, Žerić themeloi një grup të ri që vepron nga Zagrebi, ku edhe jeton.

- Gjatë luftës, shpesh nuk kishim ujë e rrymë, mblidheshim nëpër bodrume dhe luanim kitara akustike. Kur u largova nga Sarajeva, isha refugjat në Gjermani për gjashtë muaj dhe më pas shkova në Kroaci. Që nga viti 1995 nuk kam dëgjuar për kitaristin Zlatko Arslanagić - Zlaja, themelues i grupit dhe autor i këngëve të vjetra. Ai doli në pension nga muzika, jeton në Kanada dhe punon në një librari - thotë Žerić.

Muzikanti na ka treguar gjithashtu se nuk ka rrjete sociale dhe se është i lumtur që funksionon mirë pa to.