Partitë e majta dhe të djathta të Francës kanë bashkuar forcat për të rrëzuar qeverinë e kryeministrit Michel Barnier, të imponuar nga Presidenti Emmanuel Macron.

Barnier i qendrës ishte një zgjedhje shokuese për kryeministrin e një qeverie të pakicës, pas zgjedhjeve të fituara nga blloku i majtë. Qeveria funksionoi disi me mbështetjen e partisë ekstremiste të Mitingut Kombëtar të Marine Le Pen, kështu që iu desh të rregullonte lëvizjet dhe masat e saj. Heshtja politike për hir të mbështetjes zgjati mezi tre muaj. E djathta kundërshtoi buxhetin e propozuar dhe Barnier refuzoi të pranonte vërejtjet, duke dënuar kështu qeverinë me ekzekutim të caktuar.

I gjendur përballë opozitës dhe pa votat e shumicës së deputetëve, Barnier thirri nenin 49 të Kushtetutës, i cili i lejon qeverisë të vendosë një ligj pa kërkuar mbështetjen e Parlamentit. Por thirrja në nenin 49 i jep deputetëve të drejtën që brenda 24 orëve të kërkojnë urgjentisht votëbesimin e qeverisë, e cila duhet të bëhet brenda 48 orëve. Si blloku i krahut të majtë Fronti i Ri Popullor ashtu edhe Asambleja Kombëtare e krahut të djathtë kanë bërë thirrje për një votë mosbesimi ndaj qeverisë, që do të thotë se kryeministri Barnier mund të bëhet ish që nesër.

Ky në fakt është epilogu i mushkonjës politike të presidentit Macron për të shpëtuar centristët pas rezultatit katastrofik të zgjedhjeve për Parlamentin Evropian. Macron thirri zgjedhje të parakohshme në qershor, të cilat u fituan çuditërisht nga blloku NFP, i cili mblodhi së bashku parti nga i gjithë spektri politik i krahut të majtë, nga socialistët e moderuar deri te LFI radikal i udhëhequr nga Jean-Luc Melenchon. Qendrat e Macron dolën të dytët, përpara RN të Le Pen.

Një surprizë edhe më e madhe ishte kur Macron, pas një pauze të gjatë për shkak të Lojërave Olimpike në Paris, vendosi të mos i jepte mandatin Mélenchon, blloku i të cilit fitoi më shumë mandate. Mbështetjen e pritur nga e djathta, qeveria e Barnier-it e “bleu” me një sërë masash, veçanërisht për të luftuar krimin dhe emigracionin. Por Asambleja Kombëtare hodhi poshtë buxhetin e propozuar për të ndaluar rritjen e deficitit. Në një përpjekje të fundit për të shpëtuar qeverinë, Barnier u kërkoi deputetëve të mbështesin buxhetin për të parandaluar "turbulencat serioze financiare", por të dy blloqet konfirmuan dje se do të votonin mosbesimin ndaj qeverisë.

Dhe kaosi nuk ndalet me kaq. Kur qeverisë i votohet mosbesimi, presidenti Macron nuk mund të shpërndajë parlamentin deri në qershor 2025, sepse ai e bëri këtë tashmë në qershor të këtij viti. Ai mund t'i japë përsëri mandatin Barnier, por nuk ka gjasa që ai të marrë mbështetje për një provokim të tillë. Macron ka më shumë gjasa t'u japë tre blloqeve politike më shumë kohë për të rënë dakord për një koalicion qeverisës, i cili do të përfshinte përpjekjet e partisë centriste për të tërhequr parti nga blloku i majtë, siç janë socialistët e moderuar. Nëse, megjithatë, partitë nuk mund të sigurojnë aleanca që do të merrnin mbështetjen e mazhorancës, Macronit i mbeten dy opsione - të emërojë një qeveri teknokratike që do të drejtonte Francën të paktën deri në qershor XNUMX, kur ai mund të shpërndajë me kushtetutë asamblenë.

Mundësia e fundit është më pak e pritshme – vetë Macron jep dorëheqjen dhe shpall zgjedhje të parakohshme presidenciale.

Prandaj, gjithçka varet nga vendimi politik i Kuvendit Kombëtar. Partia e Le Pen mund të bëjë edhe një herë një kthesë dhe t'i japë qeverisë së Barnier një shans të fundit, duke pritur lëshime të reja dhe akoma më të mëdha, duke e ditur se mund të tërheqë përsëri mbështetjen më 20 dhjetor, kur do të bëhet votimi përfundimtar i buxhetit.

Sido që të jetë epilogu, Franca nuk do t'i mbesë pa fuqi, as shtetit nuk do t'i mbesin pa para edhe nëse buxheti nuk kalohet. Kushtetuta i jep të drejtën çdo qeverie qoftë edhe të përkohshme, duke vendosur ligje për të mbajtur gjallë buxhetin e vitit të kaluar për muaj të tërë, për të siguruar pagesën e pagave për nëpunësit publikë.