Atmosferë e nxehtë në Bruksel, “tërbuar” 30 ditë në Maqedoni. Në pamje të parë duket se këto dy situata nuk kanë asnjë lidhje me njëra-tjetrën, por si lidhen ato? Fija që i lidh është - Orban.

E ndërsa BE-ja tashmë simbolikisht e ka dënuar kryeministrin hungarez duke vendosur që takimi i përbashkët i ministrave të punëve të jashtme dhe ministrave të mbrojtjes të vendeve anëtare të mbahet në Bruksel në fund të gushtit, në vend të Budapestit, kryeministri na dha një mësim se si t'i referohemi Orbanit.

- Viktor Orban duhet të marrë urdhër dhe ta shpallim hero për ndihmën e vendit - tha Mickoski.
Dhe fakti që liderët evropianë mund të zemërohen me të për miqësinë e tij me Orbanin nuk e shqetëson atë, sepse, siç thotë ai, është një çështje e brendshme dhe Orbán është gjithashtu kryeministër i një shteti anëtar të BE-së dhe NATO-s. Për më tepër, të tjerët, apo jo, vetëm na përkëdhelin pas shpine, e Orbani është miku ynë i vërtetë, të cilin “miqësi”, veç tjerash, tashmë e dëshmoi duke u kujdesur për refugjatin Gruevski.

Dhe nëse ky mund të ishte fundi i historisë, tani ai tregoi miqësinë e tij me një kredi prej 500 milionë eurosh nga miliardi i shpallur dhe ndërkohë mori edhe vetë një kredi në të njëjtën shumë nga bankat kineze. Epo, kjo është miqësia e vërtetë - "Unë do ta marr përsipër t'ju ndihmoj".

Pse po na jep lekët, a është pyetja për të cilën kryeministri ynë nuk ka përgjigje, veç se kështu sillen miqtë?!
Pyetja tjetër, nga ana tjetër, është nëse Bashkimi Evropian nuk është miku ynë dhe na ka përfshirë në Planin e Rritjes së Ballkanit Perëndimor. Ndryshimi është se paratë e BE-së kushtëzohen me reforma, dhe ato nga Budapesti “vetëm” me miqësi.

Megjithatë, është e vërtetë që miqësia me Orbanin është një çështje e brendshme dhe se Maqedonia nuk është anëtare e Unionit, ashtu siç është e vërtetë që qeveria e re dhe ministrat e saj flasin para ambasadorëve evropianë me gojën plot për ne. Procesi i integrimit evropian (sigurisht, sipas rregullave të tyre) nga i cili nuk ka asnjë devijim, por një aleancë e tillë me Orbanin dhe Hungarinë e tij do të gjendet lart në dosjen evropiane. Dhe kjo nuk është diçka për t'u krenuar, duke pasur parasysh se Hungaria është anëtarja më problematike e Unionit me një reputacion po aq problematik.

Pyetja është, a na duhet një aleancë e tillë dhe ndikimi hungarez, edhe nëse “paguhet” me para? Pra, pyetjet dhe dilemat nga ekspertët dhe publiku janë plotësisht legjitime, si për shembull nëse motivet janë vetëm politike apo ka diçka tjetër pas saj, a fshihen klauzola, pse pikërisht paratë nga Hungaria, e cila nuk është realisht aq e pasur. Përkundrazi, varet nga fondet e BE-së...

Pavarësisht se qeveria jonë pretendon deklarativisht se tashmë po punon me përkushtim në proceset reformuese që padyshim do të rezultojnë me progres në rrugën evropiane dhe se anëtarësimi ynë në BE nuk ka alternativë, ndaj na duhet një qasje proaktive në fushën e Integrimi evropian, duket se qeveria nuk ka menduar për pasojat e një afrimi të tillë me Hungarinë për momentin, as çfarë mendojnë anëtarët e tjerë të BE-së për këtë dhe si mund të ndikojë në integrimin tonë evropian?

Nëse kjo është qasja krijuese e qeverisë së re, vështirë se dikush do ta gjejë “k”-në e krijimtarisë. Për realizimin e prioriteteve të politikës së jashtme, nëse vërtet ndër to është edhe integrimi evropian, duhet pak më shumë se kreativitet.

Duhet diplomaci me eksperiencë dhe mbi të gjitha e aftë, e cila do t'i shpjegojë klubit ku ai synon të shkojë dhe t'i kthejë në favor të tij lëvizjet e mëparshme të qeverisë së re. Jo vetëm për miqësinë e Orbanit, por edhe për sjelljen me emrin, për marrëdhëniet me fqinjët që janë pjesë e të njëjtit klub...

Së fundi, lopatat nuk mjaftojnë për kreativitet.