Gjashtë vjet e gjysmë pasi burri i saj vdiq papritur Marjan Jovanoviq, javen e shkuar Suzana Turundzieva ai gjithashtu humbi të tijën nënë Lena. Së bashku me vajza Mateambesa e saj, ishte pranë vjehrrës deri në ditën e fundit, duke e mbajtur për dore teksa po luftonte me një sëmundje të rëndë.

Turundzhieva është një person me shumë detyra. Punon si mësues muzike, drejton programin e mëngjesit në Tv Alfa, bën dhurata të personalizuara, ndihmon njerëzit, përfshirë të famshmit Atige Muratova nga dokumentari "Toka e mjaltit". Ajo ka nevojë vetëm për pak më shumë kohë për të fjetur dhe për të sajën nipi Jakob nga ai më i madhi vajza Laura, i cili muajin e ardhshëm do të jetë katër vjeç. Me gjithë angazhimet, ajo thotë se është një nënë beqare, e cila ende jeton me qira, pasi Laura nuk merrte ushqim, as Matea pension.

Keni njoftuar në rrjetet sociale se vjehrra juaj, nëna e bashkëshortit tuaj të ndjerë Marjan, ka vdekur. Sa e afërt dhe e lidhur keni arritur të qëndroni pasi ai u largua, çfarë lloj gruaje ishte ajo?

– Gjyshja jonë Lena ishte një luaneshë e vërtetë. Ajo e rriti vetë Marjanin dhe nuk kishte njeri tjetër veç tij. Ajo e lindi atë në moshën 21-vjeçare dhe tashmë në moshën 22-vjeçare ishte një grua beqare e divorcuar! Ajo humbi shumë shpejt nënën, vëllain, babanë dhe më vonë motrën. Fatkeqësisht nuk kam takuar askënd nga familja e ngushtë, përveç motrës së saj bukuroshe Snezhana, e cila ka vdekur 4 vjet më parë. Gjyshja Ena (siç e thërrisnin Mila dhe Matea) kishte sy plot jetë, flokë të bukur të zinj të trashë dhe një buzëqeshje që nuk do ta harroj kurrë. Ajo bënte sarmin, byrekët, strudelet më të shijshme dhe nuk kishte asgjë për të cilën nuk ishte e mirë. Ai iu drejtua mbesave me fjalët më të buta dhe i bekoi vazhdimisht. Nuk e ndau në asgjë Lorën time prej tyre dhe gjithçka që bleu për Milën dhe Matean, ia bleu edhe Lorës. Ai ishte besimtar i madh dhe pas vdekjes së papritur të Marjanit, varrezat u bënë i vetmi destinacion që ai vizitoi, derisa e ndaloi sëmundjen.

I njihni karakteristikat e Marjanit tek ajo, cilat nga karakteristikat e tij dalloni tek vajza juaj Matea?

- Në momentet më të vështira kur humbëm Marjanin, i premtova se do të jem gjithmonë pranë saj, sido që të jetë. Kështu bëra dhe nuk e lashë kurrë vetëm për një ditë të vetme, veçanërisht në 9 muajt e fundit pasi u sëmur dhe nuk mund të funksiononte më vetë. Gjithçka që ajo donte në muajt e fundit ishte që unë të ulesha pranë saj dhe t'i mbaja për dore që ajo të mos ishte vetëm, dhe unë dhe Matea ishim të lumtur ta bënim këtë, sado stresues dhe i dhimbshëm të ishte për ne, sepse thellë poshtë isha i sigurt se Marjani do të bënte të njëjtën gjë për nënën time, nëse do të ishte anasjelltas.

Marjani ishte një legjendë shumë më e madhe se nëna e tij. Ai ishte një burrë gjaknxehtë me sy të qeshur, gazmor, komunikues dhe i përpiktë deri në çmenduri, me një yll dhe karizëm të veçantë. Një burrë me shumë miq, një filantrop i vërtetë, me një sens të shkëlqyeshëm humori, i etur për t'u shoqëruar dhe ishte i disponueshëm me vetëdije për gjithçka, për të gjithë. Shpesh në dëm të tyre. Ai dhe nëna e tij kishin një marrëdhënie të veçantë dhe në mënyrën e tyre e kuptuan shumë mirë njëri-tjetrin, megjithëse ajo ishte gjithmonë më e zhurmshme dhe më e shpejtë në mendime se ai. Ai ishte i matur, i kompozuar dhe çdo fjalë ishte në pikën e duhur. Matea nuk i ngjan babait në karakter, por fizikisht është krejtësisht identike. Ajo është shumë krenare sepse të gjithë i thonë se sa shumë i ngjan.

Ju jeni aktual në Facebook për shkak të hobit tuaj të ri, mjaft origjinal, të vizatoni guralecë me dorë me përkushtim. Si nisi kjo histori, çfarë ju frymëzon më shumë?

– Historia ime me guralecat ka një histori të gjatë, por kurrë nuk i kushtova vëmendje të mjaftueshme për të parë se sa gjëra krijuese mund të bëhen me guralecë të vegjël dhe në dukje të zakonshëm. Mundësia për të udhëtuar në vende të ndryshme më dha mundësinë të shihja se sa njerëz që jetojnë në det bëjnë kryevepra, krijime artistike, suvenire dhe dhurata nga guri dhe më frymëzoi të guxoja të shprehem në gjuhën që "flasin" gurët dhe I jam shumë mirënjohës sepse imagjinata ime u ndez më e forta menjëherë kur bëra historinë e parë të personalizuar. Ndaj edhe sot e kësaj dite pavarësisht angazhimeve, mungesës së kohës, shqetësimeve dhe problemeve, nuk kam reshtur së krijuari krijime artistike, unike, të personalizuara me guralecë.

A ndjeni interes tek njerëzit për të blerë suvenire të tilla, duke pasur parasysh krizën dhe rritjen e çmimeve të produkteve bazë dhe shërbimeve?

– Po, njerëzit që e dinë vlerën e dhuratave të punuara me dorë, nuk shikojnë me asnjë kosto të blejnë vetëm një dhuratë më të lirë. Njerëz të tillë porosisin me kënaqësi dhe përpiqen të japin dhurata të pazakonta, unike, të personalizuara me një histori personale. Pavarësisht fuqisë së dobët blerëse të shumë njerëzve, është fat që ka nga ata që vlerësojnë gëzimin dhe origjinalitetin e dhënies së dhuratave.

Në një moment ju deklaruat se jeni një prind i vetëm që jetoni ende në një shtëpi me qira. Jeni ende me qira apo keni arritur të siguroni shtëpinë tuaj, si ju duket nga afër ajo luftë e juaja?

- Po, unë jetoj ende si qiramarrës dhe nuk më vjen turp për këtë. Bëj një jetë të ndershme dhe punoj shumë, megjithëse (le ta pranojmë) të gjithë e dimë se sa mund të fitosh si prind i vetëm. Nuk kam të ardhura të tjera, përveç rrogës. Fëmijët e mi, për shkak të mosfunksionimit të institucioneve në vendin tonë (për fat të keq), nuk merrnin as alimentacion (Lora) dhe as pension (Mathea). Më duhej t'i përveshja vetë mëngët... Por bëra çmos që t'i rritja, t'i vishja sa më mirë dhe, për Zotin, t'i ecja, pa u mohuar asgjë.

Ju jeni mësuese e edukimit muzikor në një shkollë fillore, drejtoni programin e mëngjesit në TV Alfa, kujdeseni për fëmijët, nënën tuaj, ndihmoni Atidzen, bëni dhurata të personalizuara, shkruani... a keni akoma një orë në ditë, si i menaxhoni përgjegjësitë tuaja?

- Më duhen të paktën 5-6 orë të tjera në ditë që të fle. Puna në një emision mëngjesi më ka hequr gjumin dhe ndonjëherë më pushton lodhja, por mundohem të kompensoj, sa të mundem, që të arrij kudo që më nevojitet, të jem mbështetje dhe ndihmë për të gjithë ata që varen. mua dhe në të njëjtën kohë bëj vepra të mira.

Si është tani Atidze, a keni arritur të luftoni që ai të marrë një pension ose të paktën disa të ardhura të rregullta?

- Atidze është mirë, për fat të keq, është pothuajse e pamundur të gjesh një nen në ligj përmes të cilit mund të sigurohet pension për Atidze. Trokita në shumë dyer, mora udhëzime dhe informacione nga shumë institucione, por asnjëra nuk premtoi një zgjidhje të tillë. Marrëdhëniet tona miqësore janë reale dhe të qëndrueshme dhe do të vazhdojnë të zgjasin. Ne jemi të lidhur me shumë më tepër sesa miqësi, bashkëpunim apo çfarëdo tjetër.

Çfarë lloj fëmije është nipi juaj, sa arrini t'i përkushtoheni dhe të ndihmoni vajzën tuaj?

- Jakobi është dielli, shpirti, jeta ime... Ai u rrit në një djalë të madh dhe të zgjuar me një imagjinatë të pabesueshme. Laura është një nënë e mrekullueshme dhe unë jam krenare për të. Do të jepja jetën time për Jakovin dhe Laurën. Ata janë sensızık im (në turqisht, fjalë për fjalë do të thotë mungesa jote). Do të doja t'i shihja më shpesh, qoftë vetëm çdo ditë! Por ata jetojnë në anën tjetër të qytetit dhe kjo është arsyeja pse ne shihemi një ose dy herë në javë.

Më shumë intervista të Milica Jarovska:

Sinqerisht me Igor Dzambazov: Unë dhe Ilina nuk jemi më bashkë, largësia e ka bërë veten

Intervistë me Dario: Fjalët janë helmuese si zjarret e tmerrshme të pyjeve