Ai jetoi si një vetmitar - në verë në fushë të hapur, dhe në dimër në një shpellë. Një herë ai zbriti në qytetin e Nisibisë për të parë se si lulëzoi besimi i krishterë dhe si jetonin të krishterët. Por këtu ai u zgjodh peshkop. Mori pjesë në Koncilin e Parë Ekumenik dhe mbrojti Ortodoksinë nga herezia ariane. Ndodhi një herë që Persianët paganë pushtuan Nisibinë me një ushtri. Shën Jakobi doli me një litani në muret e qytetit, kështu që ai vetë u ngjit në mur dhe eci mbi të pa pasur frikë nga shigjetat e armikut që i drejtoheshin. Duke ecur kështu, shenjtori iu lut Zotit që të shpëtonte qytetin dhe besimtarët në të duke dërguar miza dhe mushkonja mbi Persianët, për t'i dëbuar ata nga muret e Nisibisë. Ai nuk kërkonte vdekjen e armiqve apo ndonjë dënim apo disfatë tjetër, por një mërzitje të vogël që do t'i dëbonte ata. Dhe Zoti iu përgjigj lutjes së shërbëtorit të tij dhe dërgoi shumë miza dhe mushkonja mbi Persianët, i dëboi dhe shpëtoi qytetin e Nisibias. Shën Jakobi jetoi një jetë të gjatë dhe të nderuar dhe në pleqëri vdiq i qetë, në vitin 350.