Me ndarjen e çmimeve dhe me shfaqjen e filmit maqedonas “Lena dhe Vladimir” nga regjisori Igor Aleksov, bazuar në skenarin e Aleksandër Rusyakov, u ul perdja e edicionit të 44-të të Festivalit Ndërkombëtar të Filmit “Vëllezërit Manaki” në Manastir.

Kinemasti Seamus McGarvey mori çmimin "Kamera e Artë 300" për kontribut të veçantë në artin botëror të filmit, të cilin ia dorëzoi presidenti Stevo Pendarovski.

Një fitues dukshëm i emocionuar i çmimit McGarvey tha: "Është një nder i madh të jem këtu dhe të marr këtë çmim. Jam vërtet shumë i emocionuar. Mora një çmim të mrekullueshëm. Jam shumë i lumtur që zbulova Festivalin Manaki. Është një festë e vërtetë e filmit. Është kaq bukur këtu. Kishte një atmosferë aq të gëzueshme sa që tash e tutje premtoj se do të kthehem çdo vit në Manastir”.

Presidenti Stevo Pendarovski, duke përgëzuar këmbënguljen e organizatorëve "Vëllezërit Manaki", tha se arti filmik gjithmonë arrin të mbijetojë edhe në kushtet më sfiduese.

“Arti filmik gjithmonë sfidon të gjitha kontekstet ekonomike dhe sociale, të cilat jo gjithmonë janë të favorshme për shprehje krijuese. Lëvizja në hapësirë ​​nuk është vetëm një realitet fizik, por edhe një kategori e thellë psikike, intelektuale dhe emocionale, që zbulon të panjohurën ose atë që nuk është thjesht për t'u njohur. Për të përzier lëvizjet në diversitetin e tyre dhe për të zbuluar të gjitha imazhet e jetës dhe njerëzimit është një aftësi që e bën filmin një degë unike të artit. Filmi na kërkon gjithmonë ta shohim problemin në një mënyrë të re, lirike apo epike, herë në një këndvështrim historik, herë në një këndvështrim futurist. Arti filmik është shfaqur si arti i fundit që i ofron botës mundësi të panumërta për rishqyrtimin e tij, zhvillimin dhe mundësisht marrjen e një drejtimi më të mirë”, tha presidenti Pendarovski dhe shtoi se filmi duhet të jetë si një guralec në këpucë, duke shkaktuar shqetësim dhe dhimbje dhe në në të njëjtën kohë të pavetëdijshëm se gjërat janë të paparashikueshme dhe shpesh të pakëndshme dhe kërkojnë një investim për t'i zgjidhur dhe rregulluar.

Drejtori i festivalit Simeon Moni Damevski tha se në kërkim të "të panjohurës së bukur" këtë vit krijuan një festival që Manastiri dhe Maqedonia jo vetëm që duhet, por edhe duhet ta kenë.

“Këtë vit në festival patëm një numër të madh filmash dhe ngjarje të ndryshme në disa lokacione të qytetit. Pas 44 vitesh punë të mundimshme dhe të përkushtuar të të gjithë atyre që kanë qenë pjesë e këtij festivali, që plotësuan një pjesë të mozaikut të festivalit, sot shpresoj që të gjithë së bashku të themi se festivali 'Vëllezërit Manaki' është vërtet një festival botëror. Në të njëjtën kohë, ajo është një pjesë shumë e rëndësishme e identitetit kulturor të Maqedonisë. Numri më i madh i pjesëmarrësve dhe mysafirëve që ishin në festival, të kënaqur nga dashamirësia e Manastirëve, nuk duan të largohen. Po bëjmë një punë të mrekullueshme diplomatike, diplomaci që është jashtë kornizave politike, që përhapet në botën kulturore dhe në damarët e filmit”, theksoi ai në mbylljen ceremoniale të mbrëmjes së sotme të “Vëllezërit Manaki”.

Ndryshe, në edicionin e sivjetshëm të “Vëllezërit Manaki”, publiku pati mundësinë të shikonte një program të pasur filmik me 79 filma që u shfaqën në tre salla kinemaje.