AUDIO | Orhan Aliti mes lotësh: Me xhaxha Hamdiun vumë re një vrimë në gomën e përparme, gjithçka ndodhi shumë shpejt, nuk munda ta shpëtoja djalin
Orhan Aliti, një nga shtatë të mbijetuarit e aksidentit tragjik në Bullgari, ka mundur të thyejë xhamin e pasmë të autobusit dhe të kërcejë. Fatkeqësisht ai nuk arriti të shpëtojë edhe djalin e tij 23-vjeçar Visarin. Në një prononcim ekskluziv për “Free Press” nga spitali “Pirogov” i Sofjes, Orhan thotë se është shëndoshë e mirë dhe se ende nuk mund ta besojë se si ndodhi kaq shpejt tragjedia.
- Jam mirë me shëndet. Ditën e parë u operova në këmbën e djathtë. Dje kam bërë një operacion në shpinë dhe tani jam më mirë. “Sot bëra një tjetër radiografi dhe mendoj se do të dal nga spitali deri të martën, por mjekët nuk më thanë ditën e saktë”, tha Orhan për Sloboden Pecat.
Ai përshkruan tragjedinë e tmerrshme për “Shtypi i Lirë” ku humbën jetën 45 persona.
- Herën e fundit që u nisëm nga Stambolli ishim në qendrën tregtare “212”, dhe guida Musin Shiroki tha se në orën 15:45 do të jemi në autobus dhe do të nisemi për në Maqedoni. U nisëm prej andej në orën 17:10. Para se të niseshim fola me dajë Hamdiun nga Studeniçani, pimë një cigare. Më tha se kishte vënë re diçka që i rridhte në gomën e parë djathtas. Shkuam dhe pamë një dritë në telefon, dukej si një vrimë poshtë gomës. I thashë xha Hamdiut se mund të ishte glicerinë, por nuk ishte asgjë e frikshme, sepse për momentin nuk pikonte asgjë. Pas 15 a 20 minutash hipëm në autobus, u nisëm me sa mundëm, arritëm në kufi me Bullgarinë. Pasi kaluam kufirin bullgar, pas XNUMX metrash ndaluam për të ngrënë e për të pirë, bëmë një pushim dhe u larguam përsëri. Tragjedia ka ndodhur pas dy orësh vozitje nga këtu, thotë Orhan.
Ai thotë se ishte zgjuar në momentin e aksidentit dhe pa autobusin të godiste barrierën.
- Mendova se shoferi e zuri gjumi dhe prandaj timoni i ka shpëtuar dhe është përplasur, por në të njëjtën kohë ka rënë zjarr dhe nuk më është dukur normale. Autobusi ndaloi pak, pastaj vazhdoi të lëvizte sërish, por sërish ka rënë flaka, kujton Orhan.
“Të gjithë u kapën nga paniku dhe askush nuk dinte çfarë të thoshte. Në atë moment njeriu mendon shumë shpejt dhe nëse autobusi merr flakë, dyert nuk hapen. Dhe në atë moment mendova të kërceja me të dyja këmbët për të thyer xhamin e pasëm, por përpjekja ime e parë ishte e pasuksesshme. Herën e dytë unë dhe Ljuljzim nga Presheva u hodhëm përsëri me të dyja këmbët dhe në atë moment arritëm të dalim nga autobusi. Gjithçka që mund të mendoja ishte të ngrihesha dhe të thërrisja të tjerët nga dritarja nga vinim. Por kur u përpoqa të ngrihesha, pashë që më ishte thyer beli, nuk mund të ngrihesha në këmbë. Kam pasur edhe një këmbë të thyer. Kur e pashë veten në asfalt në anën e kundërt, mendova se po të vinte një makinë nga ana e kundërt, mund të pësoja edhe më keq. U ktheva, kalova në anën tjetër të rrugës dhe fillova t'i bërtas djalit tim Visarit, duke bërtitur sa më fort, sepse mendova se edhe ai ishte hedhur pas meje, por Visari nuk u përgjigj. Fatkeqësisht edhe ai përfundoi tragjikisht”, tha Orhan mes lotësh.
Ai thotë se shpërthimi ndodhi aq shpejt sa nuk mund ta përshkruante. “Kur ishim tashmë jashtë, pashë që autobusi mori flakë nga pas”, shtoi Orhan.
“Pashë disa njerëz që hidheshin pas meje. Unë dhe Lulzimi shpëtuam të parët, dëgjova Lulzimin duke bërtitur pas gruas së tij Medines. U përpoqa të ngrihesha në këmbë, por nuk munda. Pashë që pas nesh dolën disa pasagjerë nga Dolno Koliçana, Zulihaj, vajza 17-vjeçare, po qante shumë. Pastaj kaloi një autobus tjetër në Besa Trans, më duket se ishte nga Tetova, dhe udhëtarët ndaluan për të na ndihmuar. Autobusi ndaloi ndoshta pas 20 minutash. “Ata na ndihmuan të iknim nga vendi ku ishte autobusi sepse menduam se mund të kishte një shpërthim të ri”, tha ai.
Në vazhdim dëgjoni audiobisedën me Orhan Alitin që zhvilluam në shqip.