Дали сево ова е оркестрирано на толку маестрален начин што не сме способни да го перцепираме? Дали стратешки навистина ѝ требаме на ЕУ? И зошто?

Кому му оди во прилог масовниот егзодус на македонските интелектуалци, општата апатија на оние малку што останаа и потиштеноста на обичниот, македонски граѓанин, наспроти семоќноста на грст итреци?

Ќе се обидам да не звучам како огорчена љубовница пред празните ветувања за привилегиран статус, со години изустувани од несериозен партнер, но не ви ветувам дека ќе успеам.

Зазедов страна додека ја бранев актуелната власт уште од времето кога беше опозиција, и не се каам. Сметам дека и најгрдата страна на оваа гарнитура е поприфатлива од најубавата страна на претходната. Што ја нема.

Зазедов страна кога ги прифатив забелешките на дел од членките на ЕУ во однос на побараните реформи кои требаше да ги донесе мојата татковина, посебно оние кои доаѓаа од страна на мојата земја на дочек – Франција.

Денес повторно заземам страна, надвор и настрана од сите политички субјекти, македонски, француски, европски, руски или американски. Денес заземам страна имајќи ги во предвид фрустрациите и безнадежноста на граѓаните на Република Северна Македонија. Заземам страна за себеси и она што остана после ова пропуштено рандеву со историјата, и покрај нашите напори да бидеме навремено присутни и со средено „Си-ви“ и насловно писмо.

Тито ни дал држава. В ред. Сме успеале, како-тако да ја сочуваме независна (на хартија) некои триесетина години. Од најразвиена земја, бизарно, се наоѓаме на листата на најзаостанати земји. Нешто штрчи.

Нашата географска положба можеби и не е толку фантастична како што отсекогаш нè убедувале. За трговска размена меѓу Грција и ЕУ, меѓу Бугарија и ЕУ – ние сме далеку од неопходен транзитен пат.

Нашата историја не е толку фасцинантна како што сме учеле. Ние сме случајни учесници во познати борби и историски настани, но никако иницијатори.

Нашите природни богатства се далеку од непроценливи азна, а ние сме толку кратковиди за да ги експлоатираме на соодветен начин, што оставаме други да ни диригираат што да чиниме со нашето, наивно верувајќи дека диригентите ќе гледаат на тоа како да е нивно.

Нашите стручни кадри, интелектуалци, генијалци, фаќаат пат кон Европа, Америка и Австралија од економски и општествени причини. Тоа, нели, веќе е совршено јасно. Дали тоа им пречи на земјите на дочек? Сè повеќе сум убедена дека не е така. Верувам, во последно време, дека овој селективен егзодус е намерно инициран, провоциран и поддржан од овие земји.

Не сме најпаметна нација, но паметните од кај нас се корисни далеку од нас. Не затоа што таму нема, туку за да нема на наша територија. Интелектуалната фела, своеумните луѓе, способни сами да анализираат, во границите на Северна Македонија се опасност. На таа територија треба работна рака, да произведува храна за Европа која своите плодни почви ги насади со урбани згради и домови во име на капитализмот. Потребни се луѓе кои ќе живеат ден за ден и ќе се сметаат за среќни доколку имаат строг минимум за да преживеат, додека овозможуваат комодитет онаму кај што имаат цел да бидат без да знаат, а нема да бидат никогаш.

Ние сме риби кои завршуваат автоматски закачени на трската или фрлени на песок додека сонуваме некој да нè извлече од тињата. Ние сме шпајз (знаете што е, нели?) на развиените земји, од Русија до САД, нивна официјална депонија и напластен филтер со послушност, кој лошо третира ориентални мигранти за да добие тапкање по рамо од замислени сојузници, додека го врти тркалото чија единствена секвенца е: „Повеќе среќа наредниот пат“.