Точните дијагнози за менталната, психолошката и морално-политичката состојба на одредени, добро познати ликови, секогаш, без ниеден исклучок, предизвикуваат нервоза, агресија и страв. Кај некои се забележува и срам, но многу ретко. Најретки се оние што на дијагнозите реагираат со решеност да направат нешто добро за себе и за другите, да ги отстранат слабостите кај себе и да ги санираат штетите што им ги предизвикале на другите. Но, да ги видиме денеска првите, оние што реагираат со нервоза, агресија и страв. Оние без срам.

Сатисфакцијата од правдата не е исто што и одмаздата. Правдата претпоставува казна и можност за рехабилитација, ресоцијализација и реинтеграција во нормалните текови на животот. Па нека е тоа и воен злосторник. Колку и да не ни се допаѓа тоа, злосторникот има и го користи правото да биде и политичар и да се кандидира на избори. Откако ќе ја одлежи казната.

Одмаздата бара на престапникот да му се нанесе болка, најмалку толкава колкава што била болката што ја предизвикал. Одмаздата бара страдањето на казнетиот да биде видливо, јавно, на плоштад. Правдата е студена и бара пропорции на казна која не уништува, туку компензира и коригира. И никогаш не е идеална, посебно во период по владеење на криминална режимска клика каква што беше онаа на Груевски и неговата мафијашка Фамилија.

Режимот на Груевски ја злоупотребуваше правдата, ја претвори во значаен дел од неговиот криминален апаратус. Го претвори судството во недостоинствен „сваровски“ систем на хајка и сурова одмазда против неистомислениците, а полицијата ја претвори во гангстерска бејзбол палка за принуда, страв и логистика за неговите изборни кражби.

Медиумите се претворија во огласни табли во кои уредниците и новинарите како муви летаа околу ова гомно од режим. И тие се хранеа од трошките кои, сепак, се мерат во милиони евра, а ги украде режимот од граѓаните. Тие послушно ги искривуваа фактите и водеа пропагандна војна во служба на „малото диктаторче“ како што го нарече светскиот печат. Тоа го прават и сега, кога во земјата се врати демократијата и слободата на говорот. Сѐ уште се во негова слепа и послушна служба.

Никој не може да каже колку време е потребно да заздрави едно општество, една осиромашена и изолирана земја поради 11-годишната страховлада на Груевски. Важна е решеноста, да нема одмазда, бидејќи само заробена држава се одмаздува, демократската санкционира и ги поправа состојбите, па и самите престапници. Правдата не смее да зависи од судот на јавноста, особено кога таа јавност е контаминирана со смртоносни дози „алуминиум“, со лаги, клевети и говор на омраза што го произведуваат сѐ уште богатите и добро разработени кујни на криминалците.

Ако опозицијата е криминализирана до срж и не покажува знаци на демократски живот, таа може и да исчезне. Македонското општество има доволно интелектуални капацитети да создаде нова политичка опозиција, демократска и конструктивна, таква што заедно со сите граѓанки и граѓани ќе чекорат кон демократска Европа. И самата Европска Унија е длабоко ранета од внатре. Неофашистите, автократите, ултранационалистите и криминалците се добро организирани и ги затресоа демократските темели на неколку држави. Една од нив е и земјата домаќин на бегалецот од правдата, македонското „диктаторче“.

Дома, неговите кумови и кумашини, послушници и извршители, со години ја блокираат европската иднина на земјата. Само кога студениот прст на правдата ќе ги допре, почнуваат да се откажуваат од својата религија – груевизмот, па и тогаш тоа го прават на пола уста, со завиени изјави, невешто и набрзина составени правни флоскули…

Криминалците, насилниците и злосторниците го наоѓаат своето безбедно прибежиште во политиката. Никогаш не одговорија на ниту едно прашање, не признаа ниту едно свое злосторство и криминално дело. Кога сосема ќе ги соголи судската истрага или новинарските истражувања, тоа бесрамно го нарекуваат политички прогон. Пари, корумпирани новинари и невладини организации за да ја соопштат својата „вистина“ имаат на располагање, речиси толку колку што им е потребно.

Но правдата не е политички прогон. А и за политичкиот прогон што го спроведуваа порано и за црната пропаганда сега, треба да одговараат еден ден. Ако не ги стаса судската правда, сигурно ќе ги стаса судот на јавноста и на историјата, за кои мислат дека можат да ги манипулираат и искриват.

Околу себе кренаа густа завеса од чад, а дрската лага се прикраде во свеста на луѓето. Долго време ги делеа луѓето, долго време ги држеа во страв и неизвесност. Лесно е сега да се внесе сомнеж и да се извртат фактите за тоа што се случувало и што се случува кога има толку многу клиенти, познати и непознати, кои цицале од монструозниот систем што го создадоа криминалците.

Ако човек сака да живее пристојно и достоинствено, во нормална земја, добар начин да се спротивстави овие ликови е: постојано да преиспитува! На црната пропаганда да одговори со прашања за нејзините креатори и нивните мотиви. За почеток, доволно е да се одговори на лесното прашање: Зошто на секоја кривична пријава криминалците одговараат со прес конференции и бескрајни тиради, лаги и потпалувачки говор во медиумите што и порано и сега ги контролираат со парите што ги украдоа од нас?

Потоа ќе се наредат сите останати прашања. И одговори.