Пред десет дена, во одлично друштво, го посетив опколениот град Киев. Иако патував надвор од границите на Европската унија, почувствував дека пристигнав во самото срце на Европа – рането срце, да, но она што чука со голема сила.

Во Киев се води битка – не само за иднината на Украина, туку и за иднината на целиот континент. И ако падне Киев, тоа ќе биде крај на Европа каква што ја знаеме.

Помина еден месец откако Русија го започна својот целосен напад на Украина. Оттогаш, Западот воведе четири пакети санкции кон Русија – а сепак војната продолжува. Мерките очигледно не се доволни. Треба да се направи многу повеќе, и тоа брзо.

На оние кои предупредуваат дека провоцирањето на рускиот претседател Владимир Путин ќе доведе до Трета светска војна, ги прашувам: Дали некогаш на Путин му требаше изговор за да го прекрши меѓународното право? Дали му требаше за да ја нападне Грузија? Дали му требаше еден за да го окупира Крим? Дали му требаше за да го нападне Киев?

Ваквите забелешки ме потсетуваат на зборовите на Винстон Черчил, кој наводно одлуката да се смири Адолф Хитлер е опишана како избор меѓу војна и срам. „Тие го избраа срамот“, додаде тој. „И тие ќе добијат војна“. Пасивноста на политичарите во пресрет на Втората светска војна не го спречи Хитлер; тоа му даде повеќе простор за акција. Нашата задача денес е да не ја повториме истата грешка.

Луѓето со кои разговарав додека бев во Киев имаат повеќе храброст од лидерите на најголемите земји во светот. Но, им треба повеќе од само сочувство или изјави на солидарност. Ним им треба вистинска поддршка.

Знам дека украинскиот претседател Володимир Зеленски беше благодарен за нашата посета со словенечкиот премиер Јанез Јанша, чешкиот премиер Петр Фиала и Јарослав Качињски, лидерот на мојата Партија на правото и правдата. Но, тој и остатокот од Украина се во право што очекуваат многу повеќе од нас.

Покрај што побрзо прекинување на плаќањата за нафта, гас и јаглен, Полска, Словенија и Чешка подготвија план од 10 точки за поддршка на Украина и ставање крај на војната.

Прво, мора да ги отсечеме сите руски банки од меѓународниот платен систем SWIFT. Во спротивно, руската економија ќе се прилагоди на новите услови за неколку недели.

Второ, мораме да воспоставиме заедничка политика за азил за руските војници кои одбиваат да му служат на криминалниот режим во Москва.

Трето, мора целосно да ја запреме руската пропаганда во Европа. Слободата на говор не значи право на лажење.

Четврто, мораме да ги блокираме руските бродови од нашите пристаништа.

Петто, мора да се постави иста блокада за патниот транспорт во и надвор од Русија.

Шесто, мора да воведеме санкции не само за олигарсите, туку и за целото нивно деловно опкружување.

Седмо, мора да ги суспендираме визите за сите руски граѓани кои сакаат да влезат во ЕУ. Рускиот народ мора да разбере дека ќе ги сноси последиците од оваа војна. И нашата надеж е дека ќе му свртат грб на Путин.

Осмо, мора да воведеме санкции за сите членови на партијата на Путин, Единствена Русија. Тие одлично знаат што се случува во Украина, а нивното соучесништво е неспорно.

Деветто, мораме да воведеме целосна забрана за извоз во Русија на технологии што можат да се користат за војна.

И десетто, Русија мора да ја исклучиме од сите меѓународни организации. Не можеме да седиме на иста маса со криминалците.

Ако ова не ја запре војната, тогаш мора да одиме понатаму. Во Киев предложивме мировна мисија под покровителство на НАТО и други меѓународни организации. Ако не можеме да воведеме ефективни санкции, немаме избор: мора да го заштитиме народот на Украина со нашите сопствени штитови.

Ако сакаме да го вратиме мирот, Путин треба да знае каде е црвената линија – линијата што не може да ја помине. Фактот дека Русија има нуклеарен арсенал не може да биде изговор за пасивност. Мора да бидеме свесни за оваа закана, но таа не може да не спречи. Во спротивно, Путин само ќе оди понатаму.

Што ќе правиме ако Путин следно посегне по Кишињев, главниот град на Молдавија? Или ако ги нападне Вилнус и Варшава? Што ако сака да го окупира Хелсинки? Ќе почнеме ли сериозно да ја сфаќаме оваа закана само кога тој ќе испрати тенкови во Берлин? Линијата мора да се повлече, и мора да се повлече сега.

Планот што го предлагаме не само што е можен, туку и неопходен. Мора да најдеме храброст да не свртиме грб на страдањето на Украина и да се соочиме со овој историски предизвик.

Преземено од Политико

(Авторот на оваа колумна е премиер на Полска)