Сабота наутро. Ручекот го направив крш. Кога видов дека морковот станал сува слива, компирот мушмула, а месото модар патлиџан, им го предадов на двете миленичиња, кучињата. И ми беше ептен мерак што несудената, за нас, мусака, со мерак си ја изедоа. И уште мљацкаа додека ја јадат.

Сабота на пладне. -Што има за ручек?, прашува син ми.

– Да станеше пред пладне, ќе имаше мусака.

– Па, нема ни дванаесет, де.

– Оди купи си за ручек од комшиине, еден хамбургер.

– Не правеше мусака денес?! Нели така се договоривме?

– Правев. Топ испадна. Да станеше порано, брат, ќе ја пробаше и ти. Ама, ништо не остана. Ние веќе ручани сме.

-Во единаесет ручавте?

– Не, туку во петнаесет до дванаесет. Ај, види колку е саат?

– Дванаесет и петнасет.

– Во дванаесет мензата затвора. Исто како во рестораните во Италија.

Сабота после пладне. Ме гризе грижа на совест што моето момченце го оставив без ручек. Час си велам, нек се снајде, голем е, час си викам – заникаде сум. Како Хамлет сум. И така, ме гризе грижата врз, над и околу совеста до 17 часот. А, да искочам, да прошетам низ центаров да видам како стои конкуренцијава? Кај да акнам?! Се, разбира, ќе одам по кондурите кои ги оставив пред неколку дена, на поправка. Бев пред два дена, кај него, (инаку, комшијата е супер чевлар, веројатно и најдобар чевлар во градот), и ми кажа дека ги нема.

– Што нема, флекници?

– Не, кондурите ги нема.

– Е, како бе, ги нема?

– Е, така ги нема. Некој ги зел. Ги бендисал.

– Ај бе, ќе ги врати. Кој сака да оди во туѓи чевли.

Сабота 17 часот. Влегувам во дуќанот на чевларот, а тој ми вели:

– Земи што ти душа сака!

Пред него, на масата, распослани стотина чевли, во секакви бои, големини и модели за секој вкус.

-Ги вратија моите?

– Триесетиседмица? Тука се. И ај, веќе не праќајте мажи по чевли. Човекот дојде сите 37-ци ги зема, а жена му носи 42-ка.

17 часот и 20-на минути. Сосе кондурите во кесе се враќам домче. Добра ми е конкуренцијата. Ама, не знаев дека до толку е баш добра. На улицата од каршија, отвориле нов фризерски салон. Го регистрирав пред два дена. За белја, не влегов да се запознаам со газдарицата. Има куп жени внатре со испрани коси. Ама во 17 часот и 20 минути, во сабота, снемува фен.

– Да не имаш фен?, газдарицата собира прашања и одговори по уличката (и сите ѝ викаат – не, не, немам).

– Јас имам! Дома ми е. Сакаш да ти го позајмам?

-Леле, Господ здравје да ти даде!

– Ама, да ми го вратиш зашто само тој ми е.

– Леле, сполај му на Господа, ќе дојдам до кај тебе дома. Каде да ти го оставам во 20 часот?

– Во гранапчево до тебе. И така во осум ќе тркнам по цигари.

21 часот. Тркнувам по цигари и си го земам фенот. Навистина е таму, убаво спакуван, во кесичка.  Продавачката пак, ја „тресе“ климакс, и ми предвидува како ќе ми биде и мене, утре. Попатно, и рецепти ми препишува.

-Земи си со време од ова, зашто утре, доцна ќе ти биде…

-А, имаш компири?

-Што ќе ти се компири, ма?!

-Мусака сакав да направам. Од вечерва за утре.

Се враќам дома и почнувам да лупам компири. И лупам и лупам компири, одново вљубена во својата нормалност.