Панк Дизни: „Круела“ дефинитивно не е филм за деца
Ниеден друг негативец создаден од студијата на Дизни не е толку омразен како што е Круела де Вил од „101 далматинец“. А и како да не биде кога има садистичка желба од кучешко крзно да си направи бунда. Стравот што го предизвикува со својата појава е поголем бидејќи таа, иако фиктивен лик, не е типичен антагонист од бајките: Круела де Вил е слика на злото кое е реално и блиску до нас.
View this post on Instagram
„Круела“, последниот од низата играни остварувања на Дизни снимени според најпопуларните анимирани филмови, ги следи настаните кои претходат на нејзината метаморфоза – од сиромашно сираче и надежна модна дизајнерка до налудничава богаташка. Круела е, едноставно, родена да биде злобна. Сместена во Лондон во седумдесеттите години, во најплодниот период на панк-ерата, „Круела“ е приказна за Естела (Ема Стоун) која со своите пријатели детство се занимава со ситни кражби и има амбиции да стане главниот дизајнер во модната куќа „Либерти“ предводена од мрачната Бароница фон Хелман (Ема Томпсон), икона на лондонската модна сцена.
Не случајно се одбрани токму седумдесеттите и панк-естетиката: неговата појава во тогашниот контекст се обраќа на занемарената младина на лумпенпролетаријатот. Панкот се создава од опсесијата со класата и важноста да се поткопа интелектуалното држење на претходната генерација. Во модата и музиката, пред сè, дејствува отуѓување, бес и произведува цела низа корелативи за официјалните архетипови на кризата на современиот живот како невработеноста, насилството, депресијата. Таа криза е причина за двоен живот, фиктивен и реален.
Естела ѝ припаѓа на таа анонимна толпа оставена на маргините и која единствено произведува гнев. Водена и од личната желба за успех, но и одмазда за трагичните настани од нејзиното детство, таа застанува контра старото, контра естаблишментот, чија слика е Бароницата. Стилската транзиција е нејзината транзиција кон Круела.
View this post on Instagram
„Круела“ е визуелно раскошен филм и костимографијата е она што ја води нарацијата. Очигледно е дека Вивиен Вествуд како икона на панк-движењето и целата супкултура се инспирацијата за изгледот на главниот лик. Естела во поголемиот дел од филмот е врзана за конкретна локација – Кингс роуд, улицата која е главната точка од каде се диктира лондонската мода, од панк, рок, хипи, диско и модси; од Вествуд и Малком Мекларен до Мери Квант. Музиката е внимателно избрана – „Клеш“, „Блонди“, „Стуџис“, „Стоунси“, „Блек Сабат“, но и „Би џиз“, Ненси Синатра, Нина Симон, додека носечката тема е дело на инди-рок бендот „Флоренс енд д машин“… Во една од најсилните сцени во филмот Круела пристигнува на модна ревија со натпис „Иднината“ преку нејзиното лице, а фонтон е земен од албумот на „Секс пистолс“, „Never Mind the Bollocks“.
„Круела“ дефинитивно не е филм за деца, овој пат од „Дизни“ биле малку похрабри во изборот на сценаристите и целиот концепт и што е на крај најважно за ваквите остварувања, тој е многу забавен.
Оцена: 4 +
