Душкањето на туѓи телесни мириси може да биде корисно во терапијата за социјална анксиозност, според шведските истражувачи кои започнале тестови со волонтери.

Научниците користеле пот од пазувите во експериментите.

Студијата вели дека социјалната анксиозност може да се намали со помош на човечки „хемо-сигнали“.

Нивното мислење е дека мирисот ги активира мозочните патишта поврзани со емоциите, што доведува до смирувачки ефект – но рано е да се каже дали се во право.

Некои од раните наоди ќе бидат претставени на медицинска конференција во Париз.

Зошто и како мирисаме?

Бебињата се раѓаат со силно сетило за мирис, особено ја чувствуваат мајката и нејзиното млеко.

Мирисот ни помага да откриеме опасност – од храна до чад.

Ни помага да комуницираме со околината, но и едни со други.

Јадењата се повкусни и будат и силни спомени.

Аромата ја откриваат рецепторите во горниот дел на носот.

Сигналите потоа директно се испраќаат до одреден дел од мозокот поврзан со спомените и емоциите.

Шведското истражување сугерира дека мирисот на човечкото тело може да ја пренесе нашата емоционална состојба – без разлика дали сме среќни или вознемирени, па дури и да предизвика слични реакции кај другите кои ќе го почувствуваат.

Научниците ги замолиле волонтерите да донираат пот од пазувите кога гледале некој страшен или среќен филм.

Четириесет и осум жени со социјална анксиозност се согласиле да душкаат некои од овие примероци, со примање на поконвенционална терапија наречена свесност.

Ова значи дека луѓето се охрабруваат да се фокусираат на сегашноста, а не на повторување на негативните мисли.

Некои од жените добиле вистински мирис на телото за да душкаат, додека други, контролната група, мирисале на чист воздух.

Се чинело дека оние кои биле  изложени на пот подобро ја поминале терапијата.

„Потта произведена додека некој беше среќен имаше ист ефект како некој што се исплаши од филмот – можеби постои нешто во врска со човечките хемосигнали во потта што воопшто влијае на реакцијата на лекувањето“.

„Можеби изложеноста на нешто друго има сличен ефект, но тоа мораме да го потврдиме. Тоа е она што ќе го тестираме во следната студија со сличен дизајн, но каде што ја вклучивме и потта на поединци кои гледаат емотивно неутрални документарни филмови“, објаснила Елиса Виња, од Институтот Каролинска во Стокхолм и водечки истражувач на проектот.