Србија навлегува во длабока политичка криза. Претседателот Александар Вучиќ е доволно долго на власт, а ветувањата кон САД и ЕУ не ги испорача. Ја прелажа Европската Унија и доби датум за преговори, но тоа ништо не значи ако не продолжи со демократизација на општеството и пред се со изнаоѓање решение за иднината на Косово. Нетрпението на сите инволвирани страни внатре и надвор расте и алтрнативните ршенија нема да бидат помалку болни одошто оние кои по дипломатски пат се обидуваат да ги решат српските и косовските претставници со посредство на странскиот фактор.

Но факт е дека ваквата „статус кво“ ситуација не може да трае бесконечно. Затоа се почесто се зборува за поделбата на територии како единствено можно компромисно решение. Но таа теза не е европска. Едноставно затоа што таа не може да се изведе без војна. Таа не може да заврши само во рамките на Србија и на Косово. Таа ќе има несогледиви последици за целиот Балкански регион. Но тоа е теза што отворено ја заговара српскиот претседател Александар Вучиќ. Зошто? Затоа што нему не му е толку важна Северна Митровица како што сака да прикаже.

Во српската глобална стратегија е растурањето на БиХ и припојување на Република Српска кон матичната Србија. ПАЗАРОТ Е ТУКА.

Пазарот е се разбира со САД. На САД стратешка определба и е Балканот во НАТО – без остаток. Сосе Србија. Но Вучиќ тактизира. Сака да седи на две столици, а ако може и на три. Имено очигледно е дека во Србија на голема врата влезе Русија а во последно време и Кина. Но тоа нема да ги спречи САД да дадат се од себе за реализација ни нивната стратешка цел.
Во таа насока се и првите скромни средби на власта и опозицијата што наликуваат на нашиот пржински договор. Некој таа работа силно и упорно ја турка, а на власта која се повикува на народот и на предавничката опозиција нормално и е нелагодно. Овие „преговори“ со опзозицијата се пропратени со протестите „еден од пет милиони“ со кои власта се потешко се справува.

Во таква ситуација вообичаена пракса во пара-дипломатијата е да се префрли топката на друга геостратешка длабочина. Тоа покрај Црна Гора се повеќе станува и Македонија. За таа цел се користат провладините таблоиди и разузнавачките структури или поединци кои ширејќи лажни информации или дезинформации или ако сакате полувистини кои треба да го свртат вниманието од реалните проблеми на Србија и на актуелната власт. Една од актуелните теми во таа пракса на ишкање на мувата од својата глава е и аферата со Боки 13.

При тоа на листата на алатки се користи меѓупартиска соработка на сродните идеолошки матрици од регионот. На тој начин еден кривично правен проблем станува тешка и жешка политичка тема не само во Македонија туку и во регионот.