Mens sana in corpore sano
Во еден легендарен каиш-стрип на Дик Брауни, Среќниот Еди доаѓа кај Хогар дома, каде што над каминот е закачен штит со натписот „VENI, VIDI, VICI“, и го прашува: „Хогаре, а што пишува на новиов штит?“. Хогар на тоа ладно му одговора: „Во здраво тело, здрав дух“.
Само во една сликичка имаме паралела и со нашата сопствена реалност, во која пред камин ушушканиот необразуван и симпатичен варварин, на комичен начин прави спој на две максими кои досега заедно сме ги слушнале само на спортски натпревари.
Ситуацијата на македонскиот терен е поинаква. Нашиот Хогар сака да живее среќно и здраво, ама, за жaл, некој пред него Дошол, Видел, и Си земал.
Најнов пример ми е информацијата за буџетот на нашата Бадминтон федерација. Многу солиден буџет во изминативе неколку години за федерација која и не е баш позната на нашиве простори. Пријателите кои професионално се занимаваат со спорт ми велат дека 260 илјади евра и не е голема сума за клуб или репрезентација која ќе се пласира во први 10 во Европа или ќе се пласира на светско или олимпијада. Ама на четириесет и еден степен северно и дваесет и три степени источно владее некоја друга логика, а тоа не е логиката на здравиот дух.
Сите ние би биле среќни кога би спортувале на некаков начин, дали е тоа обично трчање покрај кејот или некој скап екстремен спорт, тоа е нашиот начин за контакт со природата, со сопственото јас, сеедно дали си ловец, истражувач или шаман. И би биле среќни дел од нашите даноци и приходите од игри на среќа навистина правилно да завршуваат во развој на спортот и здравиот живот во Македонија. Како мала земја и на кратки патеки може да се приклучиме кон трендот на развој на спортскиот туризам поврзан со природата, кога веќе една од основните економски развојни тенденции ни е баш туризмот. И не гледам зошто, покрај бадминтон не би финансирале некои спортови кои навистина можат да привлечат и домашни и странски спортски настроени туристи. Имаме терени и за планинари, и за маунтинбајкери, и за екстремно пеглање. Да, и екстремното пеглање е спорт со голем број приврзаници кои прават прилично екстремни глупости, главно по планини и кањони, и притоа си носат пегла, даска и алишта и пеглаат во најекстремни услови. Спорт како создаден за нас, научени од дома да преживееме чисти и средени. Или да вложиме во речен риболов, популарно наречен Флај фишинг, од кој Црна Гора годишно прави повеќе странски ноќевања од Струга годишно. А рибата се слика и се враќа во реките кои се чисти и незагадени, па се спортува понатаму со јагнешко во локалното бачило во кое може да изнајмите и велосипед. И нема мини-централи на реката.
Спортски би било и оние неброени спортски сали кои се изградија и запустија да добијат платени тренери кои бесплатно ќе работат со локалните клинци, оние истите кои во некоја идна година би нè претставувале на некое светско. И родителите би биле посреќни кога децата би се радувале, па помалку би размислувале како да си отидат во некоја друга земја, каде децата ќе им спортуваат и играат надвор од дома.
Во тој дух би предложил буџет за развој на карлинг како национален спорт. Сметам дека нас нè бива за тоа од две причини: едната е дека се игра на тенок мраз, за што ние сме експерти, а другата е дека е спорт за симпатични мрзливци, затоа што нема многу пренемагање. Е, тука лежи зајакот, затоа што оноа што е невидливо во приказната е дека прво треба да се земе еден тежок камен, па тој прецизно да се турне преку лизгав мраз, а притоа солидно да му се чисти патеката. Кај нас е исто, камења се намножија, а патеката треба да се исчисти.
Ќе бидеме и ние „Швицарска“ ако спортуваме на нивен начин. Мејби.
Но замислете ги припадниците на елитниот одред на метлачи од „Не биди ѓубре“ во тесни волнени пантoлончиња (со или без македонски мотив) и нивните бели кошули, како им зимаат мерка на таму некои Швеѓанки. Што навивање ќе падне.