Во 1628 година, британскиот лекар Вилијам Харви создал сензација објавувајќи радикално ново гледиште за тоа како телото ја користи крвта. До тогаш, лекарите се „потпирале“ на учења кои датирале уште од пред 1.300 години, кога грчкиот лекар Гален тврдел дека крвта ја создава црниот дроб.

Спротивно на тоа, Харви тврди дека количината на крв е фиксирана и постојано циркулирала низ телото, освежувајќи се со самото минување низ белите дробови и другите органи.

Револуционерното гледиште на Харви имплицирало дека снабдувањето со крв е ограничено, што фрла сериозен сомнеж во широко користените практики како што е „дарување крв“. И покрај острите критики, тврдењата на Харви биле потврдени и денес тој се смета за еден од основачите на модерната медицина.

Но, историчарите оттогаш открија дека револуционерните идеи на Харви за циркулацијата на крвта веќе биле откриени 400 години порано.

Арапскиот лекар од 13 век Ибн ал-Нафис покажал дека конструкцијата на срцето е во спротивност со тврдењата на Гален истакнувајќи дека мора да има мали крвни садови што овозможуваат циркулација на крв, сега наречени капилари.

Постоењето на капиларите било потврдено во 17 век. За жал за ал-Нафис, и безброј пациенти, неговото пионерско дело останало непознато во Западна Европа се до почетокот на 20 век.