Иако се грижи за 25-годишен син со целебрална парализа, Даниела Комненовска е секогаш ведра и насмеана дама. Пред 25 години, на Даниела и на нејзиниот сопруг Владимир, успешен кларинетист/саксофонист, ни во најлош сон не им доаѓала мислата дека нивниот син, поради лекарска грешка, ќе се роди со болест со која живее и денес.

Како што претходно раскажа, поради недоволна грижа на лекарскиот тим во тоа време, за дијагнозата на Филип дознале дури кога се родил, иако претходно на сите редовно контроли ги уверувале дека со бебето е сè во ред.

Пред неколку години, Даниела решила да отвори свое студио за вежбање и покрај секојдневната грижа за синот која не е воопшто лесна. Сопругот, но и ќерката Вања (15), многу ѝ ги олеснуваат обврските. Помалата сестра со љубов се грижи за својот брат, кој е 10 години постар од неа.

Кај твоите клиентки си омилена инструкторка по фитнес. Успеа ли овој бизнис да се врати како во времето пред пандемијата?

– Генерално не е како што беше пред пандемијата. За жал, сè уште се чувствува страв кај одредени жени, но полека се враќаме во форма.

Со оглед на тоа дека си мајка на дете, веќе момче, со посебни потреби, како реши дека токму ова ќе биде твоја професија?

– Сосема случајно. Почнав да вежбам во едно студио за да ја извадам негативната енергија од себе и едноставно се најдов себеси и почнав да размислувам да почнам да се занимавам со таа професија. Од тогаш почна сè: курсеви, семинари, диети и сè што оди пропратно со оваа професија. Сега можам да кажам дека моето студио е посетено од доста напредни дами кои посветено вежбаат и тренинзите се многу понапорни од тие на почетокот. Сепак, постојат и групи за почетници. А, можам и да се пофалам дека имаме „вежбачки“ од 14 до 70-годишна возраст.

За мајките што се грижат за деца со посебни потреби, еден обичен ден е многу понеобичен од другите мајки. Како изгледа едно ваше секојдневие со синот Филип, кој боледува од инфантилна целебрална парализа?

– Можеби ќе звучи како клише, но веќе обврските ни се секојдневие. Сепак, поминати се 25 години и многу работи се подзаборавени како стресот, тагата, болката и моментите на депресија. Сега повеќе време посветуваме на негова социјализација т.е. поголемиот дел од денот разговараме со него.

Кој ви помага за грижата околу Филип, со оглед на тоа дека веќе е возрасно момче?

– За Филип се грижиме јас и мојот сопруг, а во поново време имаме и помош од нашата ќерка Вања. Исто така, редовно го посетува и Центарот за деца со церебрална парализа и еве, ја користам оваа можност да изразам голема благодарност до сите вработени таму за нивната посветеност во работата, затоа што сепак, да се грижите за овие деца не е воопшто лесно, а тие го прават тоа со голема љубов кон нив.

Ти се враќаат ли често сеќавањата од изминативе години, кога ви беше најтешко, имаше ли луѓе на кои, освен на најблиските, можевте да се потпрете?

– Многу време е поминато, а со тоа и многу работи се потиснати, секако дека имавме поддршка од најблиските околу нас. Секако има моменти кога се враќаат спомените и мислата, што ќе се случеше да се интервенираше навреме и каков би ни бил животот, но најмногу неговиот. Каков би бил како личност доколку беше здрав.

Во една пригода изјави дека Филип се разболел поради лекарска грешка, што точно се случи кога се роди?

– Не би сакала да се навраќам на тоа, бидејќи ништо не може да се смени. Се трудам да не размислувам за таа случка, сè со цел да имам енергија и здравје за понатаму во животот.

Како изгледа вашето секојдневие и какво момче е Филип по карактер?

– Филип е сè уште во пелени, кои редовно мораме да му ги менуваме. Исто така, мораме да го храниме, затоа што тој не е во состојба да го прави тоа. Не функционира ни со рацете ни со нозете, а и не седи сам и цело време е во количка. Возраста прави голема разлика околу нивната грижа, поголеми се и потешки за кревање, а и понервозни. Сепак, станува збор за личност на која му е најтешко во целава ситуација, со годините се развива и свеста кај нив дека ќе бидат во оваа состојба до крајот на животот. И без разлика на сè, Филип е едно позитивно и насмеано момче, кое постојано комуницира со нас за што сме му многу благодарни.

Твојот сопруг Владимир Комненовски е познат музичар, на гледачите на ТВ „Сител“ најмногу по учеството во „Мерак меана“. Како успеавте да го менаџирате времето со оглед на твојата и на неговата динамична работа?

– Се трудиме да ги поделиме обврските. Неговите преку недела се денски, а моите навечер и некако успеваме да го изменаџираме времето што треба да се посвети на Филип, секако со помош и на Вања. За викенд ни е полесно.

Имате и ќерка Вања, која е тинејџерка. Кога дозна дека си бремена со неа, чувствуваше ли страв дека може да се случи нешто слично како со Филип?

– Секако, стравот постоеше, но подучени од претходното искуство, направивме сè тоа да не се повтори.

Како таа го доживуваше брат ѝ кога беше помала и колку со оглед на нејзините години ви е помош и поддршка?

– Ја имавме таа среќа да ни се погоди дете како Вања, која уште од мала стана свесна за ситуацијата со нејзиниот брат, а тоа да не влијае врз нејзиното детство, секако со мала помош од мама и тато. А нејзината помош е и душевна и физичка, сега откако порасна, почна и да го храни брат ѝ, да му ги исполнува желбите како менување програми на телевизор, пуштање музика и сите други нешта што него го исполнуваат.

За родителите што се во слична состојба како вашата, велат дека имаат малку желби. Кои се вашите, за што мечтаеш и сонуваш кога ќе се заврши еден динамичен ден?

– Најголема желба ни е да одиме во некоја држава каде што има многу подобри услови за деца како Филип, а тоа е која било држава освен нашата. На помладите родители на деца со церебрална парализа би им препорачала да размислуваат, пред сè, позитивно, затоа што нема да сменат ништо со стресот, само ќе си направат полошо за своето здравје, кое сепак е поврзано со здравјето на децата.