Πότε τελειώνει η ελπίδα; Μάλλον όταν σταματήσεις να ελπίζεις! Έχουμε φτάσει σε αυτό το στάδιο ή υπάρχουν ακόμη κάποια εσωτερικά αποθέματα που θα κάνουν αυτό το μεγάλο μακεδονικό πρόβλημα πιο καταστροφικό;

Τώρα που ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι αναλυτές, αντικειμενικοί παρατηρητές των διαδικασιών που διανύουμε δεν βλέπουν βιώσιμη προοπτική εντός εύλογου χρονικού πλαισίου. Οι Βούλγαροι πήραν μια θέση που δεν υπόσχεται άμεση λύση (ή θα έπρεπε να φαίνεται έτσι). Προφανώς δεν έχουμε την απάντηση σε πολλές ερωτήσεις και μας εκπλήσσει η ίδια ερώτηση που δεν απαντήθηκε ποτέ: Και γιατί μας το κάνουν αυτό; Μήπως ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε: Και γιατί το κάνουμε αυτό;

Στην κοινότητά μας, πολλά πράγματα δεν γίνονται ή γίνονται με ελαττώματα και ελλείψεις που συνήθως φαίνονται καλύτερα από το εξωτερικό παρά εμείς από το εσωτερικό. Και όταν είμαστε έτοιμοι να μιλήσουμε για αυτές τις ελλείψεις, έχουμε πάντα κάποιες δικαιολογίες στις οποίες οι κύριοι ένοχοι είναι τακτικά κάποιοι άλλοι. Από τουρκική σκλαβιά, κομμουνισμό, παγκόσμιες σχέσεις, εχθρούς από όλα τα συρτάρια.

Στον σοσιαλκομμουνισμό ξεγελαστήκαμε να πιστεύουμε ότι η ιδανική κοινωνία ήταν στον ορίζοντα. Και ο ορίζοντας είναι μια νοητή γραμμή που όσο πιο μακριά πας τόσο πιο μακριά φτάνει! Ή κάπως έτσι. Ένα όμως είναι σίγουρο, μας κράτησαν έτοιμους, σε εγρήγορση, σε υποσχέσεις. Η Ευρώπη προσπαθεί το ίδιο πράγμα, αλλά δύσκολα τα καταφέρνει. Δεν είναι πειστικό ή έχουμε ψάξει στο google. Δεν ξέρω ποιες είναι οι προθέσεις τους, αν τις έχουν, αλλά μάλλον περιμένουν να κάνουμε κάτι. Η λίστα με τα πράγματα που πρέπει να κάνουμε είναι εξαντλητική, απλά πρέπει να βρούμε λίγη δύναμη για να ξεκινήσουμε.

Είναι δυνατόν να ξεκινήσουμε με την εκπαίδευση, τα παιδιά να αρχίσουν να μαθαίνουν αυτό που χρειάζονται και όχι αυτό που φαντάζονται σε μια τάξη. Ίσως θα έπρεπε να μάθουν ότι η εκπαίδευση είναι το πιο προσοδοφόρο κεφάλαιο, όχι οι ξένες (υπό-αγορασμένες) επενδύσεις. Ας μάθουμε ότι ορισμένα πολύτιμα τελικά προϊόντα παρασκευάζονται από χαλκό, μόλυβδο, ψευδάργυρο, νικέλιο και δεν εξάγονται μόνο ως πρωτογενή, και το κύριο κέρδος από αυτή την εξαγωγή πηγαίνει σε ορισμένες πολυεθνικές εταιρείες.

Αν αυτό είναι περίπλοκο, ας προσπαθήσουμε να φτιάξουμε χυμούς από τις ντομάτες που είναι, σωστά, οι καλύτερες στον κόσμο, για να τις διατηρήσουμε τουλάχιστον περίπου όπως κάνουν οι Ιταλοί. Αυτό ισχύει για ένα σωρό προϊόντα που μπορούν να μας κάνουν εξαγωγείς και όχι εθισμένους. Μπορούμε να φροντίζουμε την ενέργεια πιο συνεχώς, και να μην το κάνουμε όταν το αυγό μας έρχεται σε ένα μέρος, όπως συμβαίνει τώρα.

Γενικά, πρέπει να σταματήσουμε αυτούς τους ανούσιους σταυρούς του Todor Petrov, γιατί αποτελούν καλή έμπνευση για εκείνα τα μνημεία όπως στο Slupcane, και μετά το έχουμε ήδη ζήσει. Τώρα ήρθε η ώρα να σταματήσετε να κάνετε τις ίδιες ανοησίες.

Νομίζω ότι πολλά πράγματα θα αλλάξουν αν αντί να κρύβονται στους θάμνους (όπως οι ληστές του δρόμου) πίσω από την καμπύλη και να κυνηγούν την υπερβολική ταχύτητα, το μποτιλιάρισμα θα κρύβεται μπροστά στα σημεία που επιταχύνει. Και η βασική τους ιδέα δεν πρέπει να είναι πόσο πρόστιμο έχουν επιβάλει, αλλά αν έχει μειωθεί η υπερβολική ταχύτητα.

Ίσως θα έπρεπε να δουλέψουμε στο σύστημα μιας στάσης, παρά το γεγονός ότι ήταν μια μπλόφα του Γκρούεφσκι. Είναι σημαντικό να μην δυσλειτουργεί. Ίσως πρέπει να σκεφτούμε και αυτούς τους 150 χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους, που απασχολούνται ως κομματική υποχρεωτική ποσόστωση.

Θα άλλαζε κάτι όταν η Danela συνειδητοποιούσε ότι οι δρόμοι έπρεπε να πλένονται με νερό (που ούτε ο Shilegov ούτε ο Koce σ κατάλαβαν) και ότι ψεκάζονταν αντικουνουπικά; Θα το καταλάβει (ίσως) αφού λύσει τα εργοτάξια τριών δεκαετιών στην Πλατεία στα Σκόπια.

Για να μην αισθάνονται παραμελημένοι, αυτοί που ψηφίζουν και προτείνουν νόμους θα πρέπει επιτέλους να ψηφίσουν τον νόμο για την προέλευση της περιουσίας και επιτέλους να αρχίσει να λειτουργεί η επιτροπή για την πρόληψη της διαφθοράς. Σίγουρα θα υπάρξουν ενδιαφέρουσες περιπτώσεις.

Υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα που εξαρτώνται μόνο από εμάς και η Ευρώπη δεν έχει καμία σχέση με αυτά. Αν τους φροντίσουμε, τουλάχιστον θα αποσπαθούμε από τα προβλήματα με τη Βουλγαρία, ώστε να γίνουμε δημιουργικοί. Νομίζω ότι αυτές οι ελλείψεις που όλοι νιώθουμε είναι συνεχώς ελλείψεις μας, δεν έχουν καμία σχέση με την ενοποίηση και τους διεθνείς αστερισμούς.

Αν μη τι άλλο, να συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με τη λαϊκή: κλείσε την αυλή σου πριν κοιτάξεις τον διπλανό σου!