Οι πραγματικοί πολιτικοί ηγέτες, που δηλώνουν δημόσια ότι το μεγαλύτερο στρατηγικό κρατικό και εθνικό συμφέρον είναι η ένταξη στην ΕΕ, δεν πρέπει να έχουν μεγάλο πρόβλημα στην επίτευξη συμβιβαστικής λύσης. Και οι συνταγματικές αλλαγές και ο ορισμός ημερομηνίας για πρόωρες βουλευτικές εκλογές, και κάτι πολύ πιο σημαντικό, τι και πώς θα προχωρήσουμε, είναι ο συμβιβασμός που μπορούν να κάνουν μόνο υπεύθυνοι πολιτικοί, που δεν είναι δέσμιοι των ισχυρών τους απόψεων και της ατμόσφαιρας διχασμού. κοινωνία που έχουν δημιουργήσει.
Γιατί τότε όλες οι συναντήσεις ηγεσίας, οι διαπραγματεύσεις και οι συμφωνίες μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης στην πΓΔΜ, ανεξάρτητα από το ποιος είναι στην εξουσία και ποιος στην αντιπολίτευση, τελικά καταλήγουν, στον μεγαλύτερο αριθμό των περιπτώσεων, ανεπιτυχώς, ακόμη και αυτές που έληξαν έχουν επιτυχώς χοντρές ουλές και εξακολουθούν να χειραγωγούνται δημόσια ως προδοσία εθνικών και κρατικών συμφερόντων;

Πάρτε για παράδειγμα όλες τις συνταγματικές αλλαγές μέχρι τώρα, από την έγκριση του πρώτου Συντάγματος και το πρώτο δημοψήφισμα για την κήρυξη της ανεξαρτησίας του κράτους, τις συμφωνίες της Οχρίδας, των Πρεσπών, του Πρζίν, συμπεριλαμβανομένης της συμφωνίας για την Ειδική Εισαγγελία. Αυτό περιλαμβάνει τις συμφωνίες για την πρώτη κυβέρνηση εμπειρογνωμόνων και τη συμφωνία για μια κυβέρνηση συνασπισμού κατά τη στρατιωτική κρίση του 2001, τις πολυάριθμες συμφωνίες μεταξύ των πολιτικών κομμάτων και των ηγετών τους.

Ίσως η χειρότερη λύση

Δεν είναι καθόλου δύσκολο να προβλέψουμε τι θα γίνει στην επικείμενη ηγεσία, γιατί το πιο πιθανό αποτέλεσμα είναι να επιλεγεί η χειρότερη λύση, που είναι η μη συμφωνία. Δεν πας σε διαπραγματεύσεις με τελεσίγραφα, αν ήδη ανακοινώσεις δημοσίως εκ των προτέρων ότι δεν θα υπάρξουν συνταγματικές αλλαγές και δεν θα γίνουν πρόωρες βουλευτικές εκλογές, που είναι το κύριο αντικείμενο - να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση για την πραγματοποίηση των περισσότερων σημαντικό στρατηγικό κρατικό συμφέρον, που είναι η συνέχιση των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, ανεμπόδιστα, τουλάχιστον όχι από την πλευρά μας.

Ποιος κερδίζει τι και τι χάνει εάν επιτευχθεί συμβιβαστική λύση στην ηγετική συνάντηση για να συμφωνηθούν συνταγματικές αλλαγές και πρόωρες βουλευτικές εκλογές; Προσωπικά, πιστεύω ότι εκτός από την πΓΔΜ και τους πολίτες της, ο μεγαλύτερος νικητής θα ήταν ο Hristijan Mickoski, και ιδού γιατί: Αυτή είναι η μόνη ευκαιρία για το VMRO-DPMNE να ενταχθεί στις ευρωατλαντικές ενοποιήσεις, που ο Mickoski και οι ηγέτες των κομμάτων ισχυρίζονται ότι είναι σταθερή δέσμευση ακόμη και πριν από την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και τον σχηματισμό ενός ανεξάρτητου κράτους.

Ο πρώτος πρόεδρος και ιδρυτής του VMRO-DPMNE, Ljubco Georgievski, το τεκμηριώνει σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις του και με κομματικά προγράμματα. Οι μέχρι τώρα πολιτικές δραστηριότητες αυτού του σχεδίου του VMRO-DPMNE, σε αντίθεση με τους ιδρυτικούς προσδιορισμούς, είχαν τραγικά αποτελέσματα και ήταν εντελώς ανεπιτυχείς σε όλη την 11ετή θητεία του Νίκολα Γκρούεφσκι, όταν δεν έγινε ούτε ένα βήμα μπροστά. Όλη εκείνη η καθεστωτική εποχή του γκρουεβισμού, που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό της το μπλοκάρισμα των ευρωατλαντικών ενσωματώσεων, συνεχίστηκε και κατά την περίοδο της αντιπολιτευτικής δράσης του VMRO-DPMNE.

Η στενή ηγεσία του κόμματος, με τον πιο ένθερμο υποστηρικτή - τον Πρόεδρο Hristijan Mickoski - στράφηκε στη μάχη για την κατάκτηση της εξουσίας κυρίως ενάντια στους συμβιβασμούς που επέτρεψαν την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την έναρξη των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ. Τι προπαγανδίστηκε ως μεγάλος κίνδυνος και προδοσία με τη Συμφωνία των Πρεσπών και αυτό που φαινόταν ως σθεναρή υπεράσπιση των ιδιαιτεροτήτων ταυτότητας του μακεδονικού λαού και τι προκάλεσε τη διαίρεση της κοινωνίας μετρώντας εχθρούς και προδότες στα εθνικά και κρατικά συμφέροντα και τι φαινόταν σαν ένα μεγάλο κομματικό όφελος και η δημόσια υποστήριξη, καθώς ο καιρός περνούσε αποδείχτηκε μια καταστροφική εσφαλμένη εκτίμηση.

Η ιστορία θα τους τοποθετήσει όλους εκεί που ανήκουν

Όλοι αυτοί οι φόβοι κατέρρευσαν σαν σαπουνόφουσκες στην πράξη, γιατί η πΓΔΜ δεν έχασε ούτε μια ιδιαιτερότητα ταυτότητας με τους συμβιβασμούς. Παραμένει η μόνη χώρα στον κόσμο που φέρει το όνομα Μακεδονία, χωρίς καμία απειλή για την εθνική ταυτότητα και τη μακεδονική γλώσσα με τη γεωγραφική προσθήκη της βόρειας.

Το άχυρο που έσωσε τον πνιγμό προήλθε από τους συμβιβασμούς με τη συμφωνία καλής γειτονίας με τη Βουλγαρία και τη σκληρή βουλγαρική στάση, τόσο κακή όσο η ελληνική στην αρχή των ευρωατλαντικών φιλοδοξιών της πΓΔΜ, όταν ένα εκατομμύριο άνθρωποι διαδήλωσαν στη Θεσσαλονίκη για να μην αναγνωρίσουν το κράτος με το όνομα Μακεδονία και ο μακεδονικός λαός και γλώσσα.

Ωστόσο, το σκληρό βουλγαρικό βέτο έπεσε μετά τη γαλλική πρόταση, η οποία ευνοεί περισσότερο τη Μακεδονία παρά τη Βουλγαρία, σηματοδοτώντας έτσι την έναρξη των διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε. Και οι μεγάλες αλλαγές στην Ευρώπη και στον κόσμο μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία αφήνουν να εννοηθεί ξανά ότι ό,τι έγινε με τη Συμφωνία των Πρεσπών θα συμβεί και με τη Συμφωνία με τη Βουλγαρία, όταν και στις δύο πλευρές θα έρθουν κυβερνήσεις που δεν αποτελούν περιστατικό της ιστορίας. Τέτοια συνέβη με τις κυβερνήσεις του Αλέξη Τσίπρα και του Ζόραν Ζάεφ, όπως και τώρα με τις κυβερνήσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Ντιμίταρ Κοβατέσκι. Αυτά είναι ιστορικά αναπόφευκτα. Τέλος, αν δεν περάσουν οι συνταγματικές αλλαγές και οι Βούλγαροι δεν μπουν στο Σύνταγμα και ο Μίτσκοσκι κερδίσει τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, όποτε και αν γίνουν, τι θα κάνει με αυτή τη νίκη αν χρειαστεί να πάρει ακόμη πιο δυσμενείς αποφάσεις, οι οποίες είναι ήδη γνωστές εμπειρίες μετά από οποιαδήποτε καθυστέρηση δεδομένων των πιθανοτήτων;

Το VMRO-DPMNE δεν λαμβάνει υπόψη την κατάσταση ότι εάν χαθούν οι σημερινές θέσεις και επιβληθούν λιγότερο ευνοϊκές προτάσεις, η μελλοντική αντιπολίτευση μπορεί σε αυτή την περίπτωση να είναι κατά των συνταγματικών αλλαγών. Ένας πολιτικός αρχηγός της αντιπολίτευσης, που δεν επιτρέπει στην κυβέρνηση να παίρνει αντιλαϊκές και δύσκολες αποφάσεις, θα πρέπει να φύγει από το κόμμα και την πολιτική. Χειρότερο από αυτό για τον Μίτσκοσκι είναι η επιλογή που πρέπει επίσης να εξεταστεί – ότι μπορεί να συμβεί όπως κατά την υιοθέτηση της συμφωνίας των Πρεσπών, όταν βουλευτές του VMRO-DPMNE έδωσαν την ψήφο τους για συνταγματικές αλλαγές για να αποκτήσουν πλειοψηφία δύο τρίτων.

Τι θα κερδίσει και τι θα χάσει ο σημερινός κυβερνητικός συνασπισμός και ο πρωθυπουργός Dimitar Kovacevski αν γίνουν δεκτές οι πρόωρες βουλευτικές εκλογές ως παραχώρηση στις συνταγματικές αλλαγές; Ναι, είναι πιθανό να χάσουν τις εκλογές, αλλά αυτή θα ήταν η μικρότερη απώλεια σε σχέση με αυτό που θα κερδίσει η ΠΓΔΜ και οι πολίτες της. Οι υπολογισμοί λένε ότι οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες για τις συνταγματικές αλλαγές θα διαρκέσουν στην καλύτερη περίπτωση πέντε μήνες. Όσο θα διαρκέσει η πρώτη φάση των διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε. Μετά από αυτό, το διάστημα μέχρι τις εκλογές με τις προεκλογικές δραστηριότητες θα πάρει σίγουρα άλλους τρεις μήνες. Το αν οι εκλογές θα γίνουν τον Απρίλιο, τον Μάιο ή τον Ιούνιο του επόμενου έτους, που είναι κανονική εκλογική χρονιά, δεν θα έχει μεγάλη σημασία.
Αυτό που θα πρέπει να είναι πιο σημαντικό εάν επιτευχθεί συμφωνία σε μια ηγετική συνάντηση για συνταγματικές αλλαγές και πρόωρες βουλευτικές εκλογές στην ίδια κοινοβουλευτική συνεδρίαση, και για το οποίο πλέον συζητιέται λιγότερο, είναι τι γίνεται μετά. Η πΓΔΜ χρειάζεται μια ευρεία διακομματική συναίνεση τα επόμενα επτά έως δέκα χρόνια για όλες τις μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες που προκύπτουν από τα κεφάλαια των Βρυξελλών. Πιο συγκεκριμένα, χρειάζεται αυτό που έκαναν όλες οι επιτυχημένες υποψήφιες για ένταξη χώρες κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Από αυτό δεν θα εξαρτηθεί μόνο η ημερομηνία ένταξης στην ΕΕ, αλλά και αν η πΓΔΜ θα γίνει ένα πραγματικό κοινοβουλευτικό κράτος στο οποίο η δημοκρατία, το κράτος δικαίου, το σύστημα δικαιοσύνης, η οικονομική ανάπτυξη, το επίπεδο του πληθυσμού, η εκπαίδευση, ο πολιτισμός, η υγεία, η οικολογία, η γεωργία, τα μέσα ενημέρωσης και όλες οι λεγόμενες ευρωπαϊκές αξίες θα είναι πραγματικότητα. Οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες, αν όντως είναι, το οφείλουν στις επόμενες γενιές.

Η ηγεσία κερδίζεται με τη λήψη τολμηρών αποφάσεων που είναι σχεδόν πάντα μη δημοφιλείς τη στιγμή που λαμβάνονται. Η σύγχρονη ιστορία θα τοποθετήσει όλους τους ηθοποιούς εκεί που ανήκουν. Η μητέρα πατρίδα, κάποτε, θα αναγνωρίσει τους πραγματικούς ανθρώπους.

(Ο συγγραφέας είναι δημοσιογράφος)

Η ΓΛΩΣΣΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΕΝΕΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΣΤΗΛΕΣ, ΔΕΝ ΑΝΤΙΚΤΑΚΛΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΤΗ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟΥ"

Παρμένο από Deutsche Welle