Για όλους όσους δεν καταλαβαίνουν την τρέλα που λέγεται Νόβακ.

Υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν σπουδαίοι αθλητές στον κόσμο. Υπάρχουν όμως λίγα που είναι περισσότερα από τον αθλητισμό. Πρόκειται για τους Μοχάμεντ Άλι, Μαραντόνα, Μάικλ Τζόρνταν και Νόβακ.

Είναι κοινό για όλους αυτούς να βγαίνουν από τα αθλητικά πλαίσια.

Ο Αλί που έλεγε «πυγμαχία είναι όταν πολλοί λευκοί βλέπουν δύο μαύρους να τσακώνονται». Ήταν ακτιβιστής και μαχητής για τα δικαιώματα των μαύρων, υπό την καθοδήγηση του Malcolm X. Ήταν γενναίος να πολεμήσει για τις πεποιθήσεις του και να μην τα παρατήσει. «Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους Βιετναμέζους. Δεν με έλεγαν ποτέ μαύρο.

Δεν θα ταξιδέψω 16.000 μίλια για να βοηθήσω να σκοτωθούν άλλοι άνθρωποι μόνο και μόνο για να βοηθήσω την κυριαρχία των λευκών σκλάβων», που δυστυχώς συνεχίζεται σήμερα. Δεν θυμάμαι πότε πάλεψε, αλλά θυμάμαι αμυδρά τους γονείς μου να σηκώνονταν το βράδυ για να τον παρακολουθήσουν σε μια μικρή ασπρόμαυρη τηλεόραση της Iskra.

Δεν ξέρω αν ο Μαραντόνα είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής, αλλά σίγουρα είναι ο πιο αγαπημένος. Κανείς δεν μπορεί πια να κάνει τα καημένα τα παιδιά στο φράχτη με μια λάμψη στα μάτια να χαίρονται έτσι. Αυτός είναι ο λόγος που σε πολλά αργεντίνικα και ναπολιτάνικα σπίτια δίπλα στην εικόνα του Ιησού υπάρχει και η εικόνα του Μαραντόνα. Ο Μαραντόνα έδωσε στους ανθρώπους μαγεία και στους Αργεντινούς εκδίκηση. Εκδίκηση του κοινού, αποικισμένου Αργεντινού, που εκφράζεται περισσότερο στον αγώνα Αργεντινή - Αγγλία. Μπροστά σε όλο τον κόσμο ο Μαραντόνα, όπως θα πει και ο ίδιος, «έκλεψα το πορτοφόλι των Άγγλων». Η ζωή με διάφορα σκάνδαλα, περιέγραψε καλύτερα τον εαυτό του: «Αν ο Πελέ είναι ο Μπετόβεν του ποδοσφαίρου, εγώ είμαι ο Κιθ Ρίτσαρντς». Ο άνθρωπος από το περιθώριο έκανε ευτυχισμένους ακριβώς αυτούς που χρειάζονταν την ευτυχία περισσότερο. Στον Κουστουρίτσα που λέει: «Για μια τέτοια ζωή χρειάζεσαι δύο καρδιές», ενώ γύριζαν την ταινία, ο Μαραντόνα του είπε: «Εμίρ, φαντάσου πώς θα ήμουν αν δεν ήταν η κοκαΐνη»! Και δεν με ενόχλησε ποτέ, ούτε την τελευταία φορά που κλάψαμε για τη Γιουγκοσλαβία, όταν χάσαμε το 1990 στα πέναλτι από την Αργεντινή και το πέναλτι του Μαραντόνα χάθηκε. Χέρι στην καρδιά, δεν ήταν πια αυτό που ήταν.

Ο Μάικλ, ο πιο όμορφος μαύρος στον κόσμο. Είναι σίγουρα ο καλύτερος μπασκετμπολίστας που περπάτησε ποτέ στον πλανήτη. Σηκώθηκα το βράδυ στη μέση του καλοκαιριού στους 100 βαθμούς, στο σπίτι με ένα μωρό να κλαίει όλη τη νύχτα, στη μέση μιας συνεδρίας, όταν μελετούσα τον Νέο Αιώνα (ποιος σπούδασε αρχιτεκτονική ξέρει τι σήμαινε αυτό). Το MJ magic έμοιαζε με τον εταιρικό καπιταλισμό μόνο με την πρώτη ματιά. Και τους έκλεψε το πορτοφόλι, και τους το κλέβει ακόμα. Επανέφερε τη δόξα του NBA (που δεν ήταν ποτέ ξανά τόσο ένδοξο). Και εκείνοι οι φτωχοί, πιεσμένοι για τα χρήματά τους, δεν τους άφηναν να τον χορτάσουν. Του επιτρέπονταν τα πάντα, τζόγος μετά από ολόκληρες νύχτες, πάρτι και ξέφρενα κλαμπ, (η μουσική σταμάτησε όταν μπήκε στη ντίσκο), από μια καρέκλα τζόγου μετά από άγρυπνες νύχτες, κατευθείαν στους τελικούς των Ολυμπιακών.

Ποτέ δεν νικήθηκε στους τελικούς, δεν υπήρχε κανένα ελάττωμα, τουλάχιστον ούτε ορατό. Οι δημοσιογράφοι είχαν τόνους ιστοριών αλλά δεν τις δημοσίευαν. Ήταν τόσο μεγάλος που κανείς δεν ήθελε να τον βλάψει, και αν τον τσαντίζατε, τότε ήταν ο καλύτερος. Αναγνώριζε μόνο την εκπαίδευση και την τελειότητα στο αίμα, τίποτα λιγότερο. Σήμερα παίζει γκολφ με το πούρο στο στόμα και μαζεύει τα λεφτά τους.

Αυτές τις μέρες, πολλοί με ρώτησαν αν ο Νόλε θα κερδίσει το χρυσό και πριν προλάβω να πω οτιδήποτε, απάντησαν στον εαυτό τους: «Είναι δύσκολο, το παιδί είναι πολύ καλό και το γόνατό του έχει τραυματιστεί». Απλώς τους κοίταξα χλωμή και φώναξα, εντάξει, αν ο Νόλε δεν πίστευε και δεν σκεφτόταν σαν ηττημένος σαν εσένα, δεν θα γινόταν ποτέ πρωταθλητής. Παρά τις προσπάθειές τους, δεν ασχολήθηκα καθόλου με πολεμικές (πράγμα που δεν είναι τυπικό για μένα), γιατί δεν με ενδιέφερε, ήταν άθλιοι και ανόητοι και με πείραζε η βλακεία με την οποία ρωτάνε. Με τον τόνο ότι είναι πιο έτοιμος και ότι ο Αλκαράζ είναι θαύμα. Όμως τα θαύματα στον αθλητισμό γίνονται μια φορά, τα υπόλοιπα είναι ταλέντο, πολλή δουλειά, εγκατάλειψη, γνώση και πίστη.

Το στέλνω από το 2007 κυριολεκτικά κάθε μέρα. Όχι μόνο όταν γίνονται τουρνουά μεταξύ του. Κάθε μέρα ανοίγω το δίχτυ να δω πού είναι, τι κάνει, είναι καλός. Και από την αρχή, όταν ήταν το νούμερο 3 για χρόνια, φάνηκε ότι ήταν ξεχωριστός, ότι είχε αυτό το κάτι. Δεν είμαι πολύ γνώστης του αθλητισμού, αλλά ένιωσα ότι ήταν θέμα χρόνου να γίνει ο καλύτερος.

Είμαι τόσο χαρούμενος που ζούμε στην εποχή του. Χαίρομαι που ο γιος μου μεγάλωσε, και γεράσαμε μαζί του και στο μεταξύ έγινε μέλος της οικογένειάς μας, αφού είναι ασταμάτητα παρών. Όταν το βλέπαμε ζωντανά, με φώναξε ο γιος μου ρε, που τον ξέρουμε, να του πούμε που είσαι, να σκάσει. Και τον ευχαριστώ για αυτά τα 17 χρόνια καταιγίδας συναισθημάτων, χαρών, ενοχλήσεων, κατάρα, δακρύων. Ό,τι λέγεται χωρίς μαύρο, λευκό δεν θα άξιζε τον κόπο.

Και κυρίως σας ευχαριστούμε που μας δίδαξατε για τη ζωή, για τη συνέπεια, την πίστη, την υπομονή, την ακλόνητη στάση, που μας δείξατε ότι τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Ευχαριστώ που έδειξες ότι όλα μπορούν να αντέξουν όταν υπάρχει στόχος, ότι δεν παρεκκλίνει από τις πεποιθήσεις του, για τις οποίες είναι έτοιμος να πληρώσει οποιοδήποτε τίμημα.
Ο κόσμος του τένις θαυμάζει τους δύο μεγάλους εδώ και χρόνια. Ένας αγέρωχος και ανώτερος, που αντικατοπτρίζει τη δύναμη της οικονομικής εταιρικής ελίτ. Ο άλλος μεσογειακός φλογερός, αλλά εξίσου υπέροχος παίκτης, που αντιπροσώπευε το τυπικό μοντέλο εκείνου του μέρους της Ευρώπης που κατηγορείται για τεμπελιά. Και τότε εμφανίστηκε ο εισβολέας στον σύγχρονο αθλητισμό.

Υποτιμημένος για χρόνια, έδειξε ατσάλινη θέληση και έλεγχο του μυαλού. Η κυριαρχία του Νόλε οδήγησε στην παγκοσμιοποίηση και την απληστία. Όσο πιο επιτυχημένος είναι, τόσο λιγότερο τον συμπαθούν και η ιστορία ότι έσπασε τον Φέντερερ και το πάρτι του Ναδάλ είναι μια νηπιακή εξήγηση για τις μάζες, είναι ένας πανικός από τη συνειδητοποίηση ότι η κυριαρχία του Νόλε είναι προμήνυμα της νέας εποχής. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία για αυτούς είναι ότι δεν μπορούν να ξεφορτωθούν έναν παίκτη που δείχνει ότι ακόμη και άνθρωποι από το περιθώριο, από μια χώρα που δέχεται επίθεση με κάθε τρόπο, έχουν την ευκαιρία να κυβερνήσουν τον κόσμο. Έδειξε ότι ο κόσμος δεν είναι ασπρόμαυρος. Η κυριαρχία του Νόβακ είναι βαθιά επαναστατική και εξαιρετικά ιδεολογική. Αν δεν ήταν αυτό, δεν θα γινόταν τέτοια φασαρία για εκείνον.

Στο τέλος, όταν τελειώνουν οι τελικοί, τον προσκυνούν, κατά βάθος τον ζηλεύουν που δεν μπορούν να του μοιάσουν, πρέπει να τον αποδεχτούν, τουλάχιστον σε εκείνες τις υποκριτικές παρελάσεις τους, παρόλο που ξέρουν ότι δεν θα το κάνουν ποτέ. δαμάστε τον. Η Δύση δεν θα τον δεχτεί ποτέ, αλλά γι' αυτό είναι ο ήρωας όλων των καταπιεσμένων.

Σε αντίθεση με τους περισσότερους αθλητές, οι οποίοι είναι κυρίως εκπαιδευμένοι να λένε τι είναι δυτικό mainstream (το Mbpame είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα), ο Novak εκφράζει τις πεποιθήσεις του δημόσια και δεν αποτελούν πάντα μέρος της δυτικής συναίνεσης. Έτσι, στη μέση του RG, τους έγραψε στην κάμερα ότι το Κόσοβο είναι η καρδιά της Σερβίας, χθες τους τραγούδησε ένα τραγούδι στο Ολυμπιακό Χωριό για το οποίο τον κατηγορούν για σερβική ηγεμονία, ο πατέρας του είναι "πρωτόγονος" , έτσι δεν είναι, είναι πάντα εδώ για να λέει δυνατά αυτό που δεν επιτρέπεται να κάνει ο Νόλε όλη την ώρα, για πρώτη φορά για να δεχτεί ένα χτύπημα, οπότε βγάζει μια φωτογραφία με μια ρωσική σημαία και Ρώσους θαυμαστές, πίνει ουίσκι. μια βεράντα στη Μελβούρνη και βροντές. Εδώ και χθες, τραμπούκοι πανηγύριζαν και τραγουδούσαν.

Αν δεν είχε πάρει το χρυσό χθες, θα λυπούσα, αλλά δεν θα μείωνε το μεγαλείο του. Ήταν σημαντικό για μένα για χάρη του, γιατί σήμαινε πολλά για εκείνον, μιλούσε γι' αυτό όλη τη χρονιά. Αλλά ήταν σημαντικό για αυτόν όχι για τον εαυτό του, αλλά για τη χώρα του.
Ο Νόλε εδώ και καιρό δεν χρειαζόταν να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Η διαμάχη για το ποιος είναι ο καλύτερος τενίστας όλων των εποχών έχει τελειώσει εδώ και καιρό. Ήρθε η ώρα να σκεφτούμε τον Νόβακ Τζόκοβιτς ως τον καλύτερο αθλητή όλων των εποχών. Μετά το κατόρθωμα στο Παρίσι, είναι δύσκολο να βρει κανείς επιχείρημα κατά.

(Ο συγγραφέας είναι αρχιτέκτονας)

Η ΓΛΩΣΣΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΕΝΕΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΣΤΗΛΕΣ, ΔΕΝ ΑΝΤΙΚΤΑΚΛΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΤΗ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟΥ"