Όταν μια κυβέρνηση μιας χώρας με αξιοσέβαστη δημοκρατία και κράτος δικαίου λαμβάνει αποφάσεις που δεν προέκυψαν από τα πολιτικά προγράμματα σύμφωνα με τα οποία εξελέγη, οι συνέπειες των οποίων με τη σειρά τους κάνουν τη ζωή των πολιτών πολύ πιο δύσκολη, μειώνουν κατά πολύ το επίπεδο τους. να ζήσουν και, επιπλέον, προκαλούν φόβους για τη δική τους ασφάλεια και το μέλλον, τότε χωρίς ιδιαίτερο δισταγμό μπορούμε να συμπεράνουμε ότι πρόκειται για μια εξαιρετική κατάσταση στην οποία η πραγματική δημοκρατία σε αυτή τη χώρα έχει ανασταλεί ή έχει μειωθεί σημαντικά, και ίσως και να καταργηθεί τελείως. Όλες οι αμφιβολίες για την ορθότητα του πορίσματος θα πρέπει να εξαφανιστούν εάν κάποιος από τους κορυφαίους υπουργούς δήλωσε ανοιχτά ότι η κυβέρνηση δεν σκοπεύει να αλλάξει την πολιτική ανεξάρτητα από το τι σκέφτηκαν οι ψηφοφόροι που την εξέλεξαν.

Φαίνεται απίστευτο, αλλά αυτό συνέβη στη Γερμανία αυτές τις μέρες, τη μεγαλύτερη και πιο ισχυρή, χωρίς λευκούς και την πιο εξαιρετική δημοκρατία στην Ευρώπη. Η υπουργός Εξωτερικών της, Νέκνι, στο Φόρουμ των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων το 2000, είπε ακριβώς το αδιανόητο – ότι θα δούλευε ενάντια στα συμφέροντα των πολιτών της Γερμανίας, ανεξάρτητα από το τι σκέφτονταν οι Γερμανοί ψηφοφόροι της για αυτό. Για να μην νομίζετε ότι βγάζω βιαστικά συμπεράσματα βασισμένα σε λέξεις που δεν έχουν συμφραστεί, ολόκληρη η δήλωση της Analena Berbok έχει ως εξής: «Όταν υπόσχομαι στους πολίτες της Ουκρανίας - είμαστε μαζί σας, όσο μας χρειάζεστε - τότε εγώ το θέλω και ναι το κάνω να συμβεί. Ανεξάρτητα από το τι σκέφτηκαν οι Γερμανοί ψηφοφόροι μου, θέλω να το παραδώσω στους πολίτες της Ουκρανίας».

Αν ήταν λάθος στην ομιλία ή κατάχρηση της θέσης υπουργού της γερμανικής κυβέρνησης, θα το γνωρίζαμε αμέσως (ή την επόμενη μέρα). Είτε ο Μπέρμποκ θα είχε ζητήσει συγγνώμη από τους πολίτες της Γερμανίας είτε θα έπρεπε να παραιτηθεί την επόμενη κιόλας μέρα. Αυτό όμως όχι μόνο δεν έγινε, αλλά συνέχισε με περηφάνια και αυτοπεποίθηση να επιτελεί το λειτούργημά της στην υλοποίηση των πολιτικών της κυβέρνησης. Ότι η γερμανική κυβέρνηση θεωρεί τις υποσχέσεις που μετέδωσε στον αέρα στους πολίτες μιας άλλης χώρας πιο σημαντικές από τις υποσχέσεις που είχε δώσει προηγουμένως στους ψηφοφόρους της και σε όλους τους πολίτες της χώρας της προκειμένου να εκλεγεί, αυτό δεν ήταν στον τομέα του το φανταστικό.

Τι πρέπει να σκεφτεί κάποιος για τη γερμανική δημοκρατία; Αν το καλοσκεφτείτε, θα θυμάστε ότι όταν τέτοιες δηλώσεις και πράξεις που προκύπτουν από προσωπικές αποφάσεις των πολιτικών ελίτ που είναι αντίθετες με τα συμφέροντα των πολιτών και προφανώς παραβιάζουν τις βασικές αρχές και αξίες της δημοκρατίας, συμβαίνουν στο Μπαναστάν ή ας πούμε, στη Μακεδονία, τότε ολόκληρος ο προηγμένος δημοκρατικός κόσμος θα αναγνωρίσει συλλογικά αυτή την κατάσταση ως κατάργηση της δημοκρατίας και θα ονομάσει την πολιτική κατάσταση «κλεμμένο κράτος». Και, για να μην υπάρχουν παρερμηνείες, με τα παραπάνω δεν ήθελα να σχετικοποιήσω την ενοχή της φασιστικής μαφιοκρατίας του VMRO-DPMNE με επικεφαλής τον Γκρούεφσκι και την κλίκα του - όταν κατάργησαν την εύθραυστη μακεδονική δημοκρατία και «κατέλαβαν το κράτος», αλλά το αντίθετο, απορώ πώς κανείς δεν αναγνωρίζει το «αιχμάλωτο κράτος» στη σύγχρονη Γερμανία;

Πώς σήμερα η αυταρχική λήψη αποφάσεων των πολιτικών ελίτ αρκετών ευρωπαϊκών χωρών (όχι μόνο της Γερμανίας), αλλά και πρακτικά όλων των χωρών του λεγόμενου η συλλογική Δύση, και ότι σε θέματα που έχουν ύψιστο ενδιαφέρον για όλους τους πολίτες, αναγνωρίζεται στο κοινό που επικρατεί όχι ως κρίση, αναστολή ή κατάργηση της δημοκρατίας, αλλά ως πολιτική αρετή, ως αληθινή «ηγεσία»;

Βέβαια, μόλις είχα θέσει στον εαυτό μου τα παραπάνω προβληματικά ερωτήματα, όταν ο ευκίνητος Γερμανός υπουργός, μιλώντας την περασμένη Τρίτη στο Ευρωκοινοβούλιο στο Στρασβούργο, έλυσε τα διλήμματά μου λέγοντας κατά γράμμα ότι τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν πρέπει να αλληλοκατηγορούνται και ότι πρέπει να είναι ενωμένοι γιατί «κάνουν πόλεμο εναντίον της Ρωσίας, όχι μεταξύ τους». Αυτή η δήλωση κουβαλάει μαζί της δύο σκληρές αλήθειες, η μία επεξηγηματική αλλά όχι παρηγορητική, η άλλη φρικιαστική από μόνη της.

Το πρώτο είναι ότι η κατάργηση της δημοκρατίας, της οικονομίας της αγοράς και του κράτους δικαίου στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι κάτι από μόνο του κατανοητό και αναπόφευκτο, γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι οι δημοκρατικές χώρες σε πόλεμο αναστέλλουν ή καταργούν τη δημοκρατία - είναι αδύνατο πόλεμος, καταλαβαίνετε ότι εξαρτάται από όλους, έτσι δεν είναι – και προχωρούν στη διαχείριση χωρών σε στρατιωτικές συνθήκες, με καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, με στρατιωτική υποταγή, διοίκηση στρατιωτικής οικονομίας και παρόμοια. Αλλά το δεύτερο είναι, όπως είπα, τρομερό από μόνο του: η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο, αλλά όχι γεωγραφικά, αλλά ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πολεμά ενεργά εναντίον της Ρωσίας, ότι βρίσκεται defacto σε πόλεμο με τη Ρωσία;! Λοιπόν, κανείς δεν μας είπε κάτι τέτοιο, ακόμη και οι ηγέτες της Ευρώπης, των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ έβγαλαν τη γλώσσα τους, δηλώνοντας επίμονα, μέχρι σήμερα, ότι αυτοί - εμείς; – δεν βρίσκονται σε καμία περίπτωση σε πόλεμο με τη Ρωσία, αλλά υποστηρίζουν μόνο την Ουκρανία στον πόλεμο της με τον επιτιθέμενο. Και το χειρότερο είναι ότι αυτή η δήλωση δεν άξιζε καν να είναι έκτακτη είδηση, αλλά πέρασε απαρατήρητη και ασήμαντη, όπως οποιαδήποτε από αυτές τις διεστραμμένες, υγρές μέρες του χειμώνα.

Ωστόσο, θα πρέπει να σκεφτεί κανείς καλά το γεγονός ότι το γεγονός ότι η Ευρώπη κήρυξε τον πόλεμο στη Ρωσία δεν είναι είδηση;! Η σιωπή με την οποία τυλίχθηκε η κήρυξη πολέμου της υπουργού Berbock είναι ακόμη μεγαλύτερη απόδειξη της αλήθειας των λόγων της: ζούμε εδώ και πολύ καιρό με μια ηπειρωτική ή θα καταργηθεί παγκοσμίως η δημοκρατία και το κράτος δικαίου, σε μια εξαιρετική κατάσταση που έχουμε ήδη συνηθίσει και που ζούμε με μισό αυτί και ένα τέταρτο εγκεφάλου, ακούγοντας τις ειδήσεις για τον κόσμο και για τη χώρα μας που -όπως πάντα στον πόλεμο- παράγονται από ένα υπουργείο προπαγάνδας και στη συνέχεια διανέμεται σε όλους για επεξεργασία, δράση και κουράγιο.

Αυτή η τρομερή, αλλά απογοητευτική, αλήθεια που δημοσιοποίησε αμέσως η γενναία Analena εξηγεί όλα τα πρόσφατα ναυάγια που έπληξαν τη Μακεδονία στον γολγοθά της κατά μήκος των τάφρων στο δρόμο προς την Ευρώπη. Ήταν ο πόλεμος που έκανε την Ευρώπη να μας δώσει ένα τελεσίγραφο με τη μορφή της συμβιβαστικής «Γαλλικής πρότασης», γιατί πότε μέχρι τώρα και για ποια υποψήφια χώρα παρέδιδε η Ένωση τελεσίγραφο που θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως τελική πράξη επιλογής, όπως « να πάρει ή να φύγει», στην πραγματικότητα ως πρόταση που δεν μπορεί να απορριφθεί, ειδικά λόγω του όπλου που κρατά ο προτείνων στον κρόταφο του υποψηφίου;

Α, τώρα γίνεται σαφές γιατί η φτωχή Ευρώπη δεν μπορούσε να σεβαστεί καμία από τις θεμελιώδεις αξίες της στην περίπτωση της Μακεδονίας και έπρεπε να ενσωματώσει τις βουλγαρικές φασιστικές και αλυτρωτικές απαιτήσεις ως υποχρέωσή μας σε όλη την ατέρμονη διαδικασία των διαπραγματεύσεων με την Ένωση. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ούτε η Ευρώπη είχε άλλη επιλογή, γιατί είχε ήδη μετατραπεί σε εμπόλεμη ζώνη, σε φρουρά στην περιφέρεια, σε παρακλάδι του ΝΑΤΟ στο οποίο είχε ήδη ασκήσει το «stepping up», οπότε έπρεπε να χρησιμοποιήσει ένα τελεσίγραφο για να μας βάλει σε «γρήγορο δρόμο» αντίθετο με τα συμφέροντά μας.

Η αποκάλυψη της Analena εξηγεί πολλά άλλα πράγματα, για παράδειγμα, γιατί εδώ και ένα χρόνο όλα τα σκατά σε ολόκληρο τον κόσμο εξηγούνται ότι προκαλούνται από έναν μόνο λόγο: τη ρωσική επιθετικότητα. Τέτοιες διηπειρωτικές ανοησίες είναι δυνατές μόνο σε παγκόσμιο πόλεμο.

Όμως η μεγαλύτερη αποκάλυψη και ταυτόχρονα η πιο αξιόπιστη απόδειξη της αλήθειας της αναγγελίας του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου είναι ακριβώς το βουλγαρικό βέτο, τα βουλγαρικά τελεσίγραφα και ο έξαλλος χολερικός πυρετός που βγαίνει από την ανυπομονησία τους να «διαχειριστούν» αγαπημένη Μακεδονία και πάλι με κάθε τρόπο. Η βουλγαρική ψυχοπάθεια μπαίνει στην παράσταση, ακόμη και ξεσπά, όποτε οι γείτονες αναγνωρίζουν έναν παγκόσμιο πόλεμο και όταν στις μεγάλες γεωπολιτικές διαιρέσεις αναγνωρίζουν μια δύναμη που θα προσφέρει στη χώρα της Μακεδονίας με αντάλλαγμα την πίστη στον πόλεμο. Συνέβη στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, συνέβη στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και συμβαίνει σήμερα στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Συγχαρητήρια, αδέρφια, κανείς στον πλανήτη δεν μπορεί να αναγνωρίσει την ευκαιρία του σε έναν παγκόσμιο πόλεμο όπως εσείς!

Ο συγγραφέας είναι αρχιτέκτονας.