Το δίλημμα από τον τίτλο ήταν πολιτικά επίκαιρο στη χώρα μας σχεδόν σε όλη την περίοδο μετά το ελληνικό βέτο της ενδεχόμενης ένταξής μας στο ΝΑΤΟ, που συνέβη στη σύνοδο κορυφής στο Βουκουρέστι το 2008, μέχρι τις παραμονές του λεγόμενου. Μια πολύχρωμη επανάσταση, που προανήγγειλε τον επίλογο των διαπραγματεύσεων για το συνασπισμό μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2016 και την επακόλουθη αποχώρηση από την εξουσία του VMRO-DPMNE και του τότε πρωθυπουργού του Νίκολα Γκρούεφσκι. Παρά το γεγονός ότι το VMRO-DPMNE κέρδισε τις εκλογές το 2016 με διαφορά δύο βουλευτών, παρόλα αυτά απέτυχε να σχηματίσει συνασπισμό για περαιτέρω διακυβέρνηση. Ο άμεσος λόγος για αυτόν τον επίλογο ήταν η απόφαση του DUI να αντικαταστήσει τον μακροχρόνιο εταίρο του συνασπισμού με το SDSM ως νέο εταίρο στο μπλοκ των πολιτικών κομμάτων της πΓΔΜ.

Φαίνεται ότι το δίλημμα γίνεται ξανά επίκαιρο στη χώρα μας, αν και η σημασία του δεν μειώθηκε ποτέ στα Δυτικά Βαλκάνια. Επιβεβαίωση του τελευταίου είναι η σημερινή κατάσταση στη Σερβία, το Κοσσυφοπέδιο, τη Β-Ε, το Μαυροβούνιο και σε κάποιο βαθμό στη γειτονική Βουλγαρία.

Αν εξαιρέσουμε τα δύο πρώτα χρόνια διακυβέρνησης του VMRO-DPMNE, τα οποία προσωπικά θα τα θεωρούσα μεταρρυθμιστικά και με αυτή την έννοια επιτυχημένη, το υπόλοιπο αυτής της 10ετίας χαρακτηρίστηκε από αποκλίσεις, δηλαδή αποκλίσεις από τη δημοκρατία, που πρακτικά κορυφώθηκαν το 2015, αισθανόμαστε ότι αυτή η κυβέρνηση έχασε την «εταίρο» υποστήριξη των δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατιών. Άμεση αιτία ήταν τα τραγικά γεγονότα στον οικισμό του Κουμάνοβο «Divo Naselje» που συνέβησαν στις 9 και 10 Μαΐου 2015, όταν 10 μέλη των δυνάμεων ασφαλείας μας έχασαν τη ζωή τους και άλλοι 37 τραυματίστηκαν σε συμπλοκή με ένοπλη ομάδα από το γειτονικό Κοσσυφοπέδιο. . Αυτά τα γεγονότα ήταν μια προσπάθεια αποσταθεροποίησης της Δημοκρατίας, αλλά εξακολουθούν να συνδέονται με μια σειρά από αντιπαραθέσεις και εικασίες για το βασικό κίνητρο. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση του Γκρούεφσκι επέζησε για μια περίοδο σχεδόν οκτώ ετών, μεταξύ άλλων, και ίσως κυρίως λόγω του παραδείγματος των ΗΠΑ και της ΕΕ για σταθερότητα έναντι της δημοκρατίας, ένα παράδειγμα που εφαρμόστηκε ευρύτερα στην περιοχή μας και σε ορισμένους έκταση εφαρμόζεται ακόμη και τώρα. Εξ ου και η ανάγκη να αναλυθεί, εκτός από την ασφάλεια, η υπόθεση ότι αυτά τα γεγονότα στο Κουμάνοβο συνέβησαν λόγω μιας βασικά ατημέλητης και κατά συνέπεια πολύ τραγικής προσπάθειας διατήρησης αυτού του παραδείγματος, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και στη γειτονιά, δηλαδή ότι η σταθερότητα είναι περισσότερο σημαντικό από τη δημοκρατία και ότι οι δημοκρατικές αποκλίσεις θα πρέπει να συνεχίσουν να γίνονται ανεκτές.

Η μεταναστευτική κρίση συνέβαλε επίσης στην ανοχή των παρεκκλίσεων, με τις οποίες υπήρχαν, αλλά υπάρχουν και σήμερα, κίνδυνοι για την ασφάλεια, πέραν των εντάσεων στη σχέση Σερβίας-Κοσόβου, που καταρχήν αντικατοπτρίζονται στο άμεσο περιβάλλον, κυρίως στη χώρα μας. , αλλά και στη Β-Ε. Ήταν η μεταναστευτική κρίση και η «επιτυχία» του Γκρούεφσκι να αποτρέψει περαιτέρω και επακόλουθες εισροές προσφύγων και πολιτικοοικονομικών μεταναστών, κλείνοντας ερμητικά τα σύνορά μας, που δημιούργησαν έναν άρρηκτο πολιτικό δεσμό μεταξύ Γκρούεφσκι και Ορμπάν προς το παρόν, χωρίς να παραμελείται η κοινή συγγένεια. για το λεγόμενο . ο φιλικός καπιταλισμός (crony) και ο απόλυτος έλεγχος των μέσων ενημέρωσης και της δικαιοσύνης.

Ας περάσουμε τώρα στη σύνδεση αυτού του παραδείγματος με τις σημερινές εξελίξεις στην πολιτική σκηνή στη χώρα μας, σε σχέση με την πρωτοβουλία για τη συνταγματική τροποποίηση.

Πιστεύω ότι πολλοί (είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα) εκπλήσσονται από την επιμονή του VMRO DPMNE να επιμένει κατηγορηματικά στην απόρριψη αυτής της πρωτοβουλίας. Μέρα με τη μέρα, το κόμμα και οι εξαρτημένοι-ανεξάρτητοι απολογητές του εντείνουν τους τόνους και τη συνοδευτική ρητορική, κατηγορώντας τους αντιπάλους και όσους πιστεύουν το αντίθετο για εθνική προδοσία, παρουσιάζοντας τους εαυτούς τους ως ο μόνος προστάτης των Μακεδόνων και της ύπαρξής τους σε κίνδυνο αυτή την ιστορική στιγμή. Φυσικά, η αφορμή και η δημόσια δικαιολογία αυτής της εκ πρώτης όψεως εντυπωσιακά έντονης περιφρόνησης προς τους εγχώριους αντιπάλους αλλά και προς τις δυτικές δημοκρατίες, η εμφανής επιμονή, το πείσμα και η αδιαλλαξία, βρίσκονται και στο χρονολόγιο των γεγονότων που σχετίζονται με τη σισύφεια ευρωπαϊκή πορεία μας. τα πράγματα γίνονται λίγο πιο περίπλοκα αν μπει κανείς στην πολιτική στρατηγική του κόμματος.

Η πρωταρχική ομάδα στόχος του VMRO-DPMNE για τις βουλευτικές εκλογές είναι οι αναποφάσιστοι ψηφοφόροι της πΓΔΜ που έχουν πρόβλημα να χωνέψουν τις επόμενες παραχωρήσεις στον ευρωπαϊκό δρόμο. Ταυτόχρονα, το κόμμα πιθανώς υπολογίζει ότι δεν θα αρκεί να στηριχθεί στο δικό του εκλογικό σώμα, που αποτελείται από πιστά μέλη και υποστηρικτές του, που παράγει σταθερές σχεδόν 300.000 ψήφους, και ότι για να κερδίσει περισσότερες από 50 βουλευτικές έδρες υπό συνθήκες με παρόμοια συμμετοχή όπως το 2020 (σύνολο 912.186 ψήφοι) θα χρειαστεί επιπλέον τουλάχιστον 100.000 ψήφους. Σε ένα σενάριο όπου το κόμμα το πετυχαίνει αυτό, λαμβάνοντας υπόψη ότι οι δημοσκοπήσεις υποδεικνύουν χαμηλή συμμετοχή, υπάρχουν ακόμα δύο πτυχές που μπορούν να διαταράξουν αυτά τα (λυπηρά ή χαρούμενα) μαθηματικά.

Η πρώτη πτυχή είναι η συγκέντρωση ψήφων διαμαρτυρίας και κατά του κατεστημένου από την Αριστερά, η οποία μπορεί ακόμη και να διπλασιαστεί σε σύγκριση με τις 37.426 ψήφους που κέρδισε το 2020, και περισσότερο σε βάρος των χαμένων πιθανών ψήφων για το VMRO-DPMNE παρά για το SDSM. Από την άλλη πλευρά, το SDSM αντιμετωπίζει παρόμοια πρόκληση λόγω της δημοτικότητας του δημάρχου του Κουμάνοβο Ντιμιτριέφσκι, ο οποίος παίρνει ψήφους από τον λογαριασμό τους, αλλά το ερώτημα είναι εάν αυτές οι ψήφοι μπορούν να δεσμευτούν εκ των προτέρων στον λογαριασμό του συνασπισμού VMRO-DPMNE. Πρόσθετος κατακερματισμός της πολιτικής σκηνής μπορεί να προκύψει εάν ο Νίκολα Ντιμιτρόφ καταφέρει να πάει στις εκλογές με μια ελκυστική ομάδα προσωπικοτήτων ενωμένη σε ένα νέο κόμμα, που βρίσκεται στο κέντρο του πολιτικού φάσματος. Ταυτόχρονα, είναι απαραίτητο αυτή η ομάδα να είναι αρκετά ελκυστική ώστε ο εμπνευστής να μπορεί να στηριχθεί σε αυτήν σε μια προσπάθεια να κάνει το κοινό να ξεχάσει τα αποτελεσματικά επεισόδια συνεργασίας με το VMRO-DPMNE και μετά με το SDSM. Ακόμα κι αν ο πολιτικά εξελιγμένος Ντιμιτρόφ τα καταφέρει όπως παρουσιάζεται, σίγουρα πιο έμπειρος και αναμφίβολα χαρισματικός, αυτές οι ψήφοι, εφόσον είναι διαμαρτυρία, θα ληφθούν από τον λογαριασμό του VMRO-DPMNE και του Levica και λιγότερο από τον λογαριασμό του SDSM.

Η δεύτερη πτυχή σχετίζεται με τη χαμηλή συμμετοχή που παρέχει οκτώ περισσότερους βουλευτές για τα κόμματα του αλβανικού πολιτικού μπλοκ. Το τελευταίο αποτελεί μειονέκτημα για το VMRO-DPMNE, δεδομένου ότι στερούνται σχεδόν εντελώς ικανότητας συνασπισμού όσον αφορά την εύρεση ενός αξιόπιστου και ισχυρού εταίρου στο αλβανικό πολιτικό μπλοκ. Ως εκ τούτου, το συμπέρασμα σχετικά με την τρέχουσα στρατηγική του κόμματος είναι ότι συνοψίζεται στην ελπίδα της εκ νέου πραγματοποίησης του παραδείγματος της σταθερότητας πριν από τη δημοκρατία. Δηλαδή, ότι οι δυτικές δημοκρατίες, σε σύγκριση με το 2016, θα εξακολουθούν να «παρέχουν» εταίρους συνασπισμού στο VMRO-DPMNE, ξεκινώντας από την υπόθεση ότι αυτό το κόμμα συνδέεται με την πλειοψηφική υποστήριξη των Μακεδόνων, που είναι η πλειοψηφία. στη Δημοκρατία. Φυσικά, ένα σενάριο μιας πλειοψηφικής μονοεθνικής κυβέρνησης υπό την ηγεσία του VMRO-DPMNE και της Αριστεράς ή αντικατάστασης της Αριστεράς με Ντιμιτριέφσκι και Ντιμιτρόφ είναι θεωρητικά δυνατό, αλλά με σοβαρούς κινδύνους για την εσωτερική σταθερότητα.

Η υπόθεση είναι ότι όλα αυτά τα περίπλοκα μαθηματικά θα αποφευχθούν εάν τα κόμματα ήταν κατηγορηματικά δεσμευμένα και σταθερά αφοσιωμένα στην ανάπτυξη μιας ισχυρής δημοκρατίας στη Δημοκρατία, μιας δημοκρατίας που δημιουργεί σταθερότητα. Το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση θα ήταν η αποφασιστικότητα να ασκήσουμε μετριοπαθείς πολιτικές στο πολιτικό φάσμα από τη δεξιά και την αριστερά προς το κέντρο. Σε τέτοιες όχι και τόσο μακρινές και ανέφικτες συνθήκες, όλα τα ηγετικά κόμματα θα είχαν δυναμικό συνασπισμού και θα μπορούσαν να δημιουργήσουν παραγωγική συνεργασία, αντί να φέρνουν συνεχώς το κράτος στο χείλος της εσωτερικής σταθερότητας από τη μια εκλογές στην άλλη.

(Ο συγγραφέας είναι αρχιτέκτονας και μεταπτυχιακός στις πολιτικές επιστήμες)

Η ΓΛΩΣΣΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΕΝΕΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΣΤΗΛΕΣ, ΔΕΝ ΑΝΤΙΚΤΑΚΛΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΤΗ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟΥ"

Παρμένο από Frontline.mk