Η Σερβία πρέπει να βρει έναν τρόπο να βοηθήσει στην ενσωμάτωση των περισσότερων από 50.000 Ρώσων που έφτασαν τον περασμένο χρόνο, λέει ο Ράντος Τζούροβιτς, διευθυντής του Κέντρου Προστασίας και Βοήθειας Αιτούντων Άσυλο.

Ο Τζούροβιτς επεσήμανε στο πρακτορείο Beta ότι από την αρχή του πολέμου στην Ουκρανία, περισσότεροι από 300.000 πολίτες της Ρωσίας έχουν περάσει από τη Σερβία και περίπου 50.000 έχουν απομείνει. Χρησιμοποιούν το καθεστώς χωρίς βίζα, το οποίο τους επιτρέπει να μείνουν στη Σερβία έως και 30 ημέρες ως τουρίστες. Δεν ανταποκρίνεται όμως στη φύση της παραμονής τους, η οποία είναι μεγαλύτερη και που συνδέεται με τον πόλεμο στην Ουκρανία.

– Όταν μιλάμε για Ρώσους πολίτες, εάν δεν είναι παντρεμένοι με Σέρβους πολίτες, εάν δεν έχουν ακίνητη περιουσία εδώ και εάν δεν έχουν εγγεγραμμένη σχέση εργασίας, πρέπει να ρυθμίσουν τη διαμονή τους φεύγοντας από τη Σερβία και επιστρέφοντας κάθε 30 ημέρες, με την ελπίδα ότι οι συνοριακές υπηρεσίες θα τους αφήσουν πίσω στη χώρα. Είναι ένας μη βιώσιμος τρόπος για κάποιον να μείνει περισσότερο σε αυτή τη χώρα - εξηγεί ο Τζούροβιτς.

Προσθέτει ότι μόνο ένα μικρό μέρος των Ρώσων μεταναστών ζήτησε άσυλο, μόλις μερικές δεκάδες. Μια τέτοια τάση, ωστόσο, έχει άλλες νομικές συνέπειες.

- Υπολογίζουμε ότι περίπου το 20 τοις εκατό όλων των Ρώσων μεταναστών έχουν μια ρυθμιζόμενη διαμονή με βάση την εργασία, το γάμο ή την ακίνητη περιουσία, και όλοι οι άλλοι αναγκάζονται να τα καταφέρουν φεύγοντας και επιστρέφοντας στη Σερβία - λέει ο Djurovic.

Οι κύριοι λόγοι για να έρθετε στη Σερβία είναι η δύσκολη κατάσταση στη Ρωσία, τα προβλήματα λόγω πολιτικής αποφασιστικότητας, η απροθυμία συμμετοχής στον πόλεμο, αλλά και το κλείσιμο των χώρων εργασίας ως αποτέλεσμα των κυρώσεων που επιβλήθηκαν από τις δυτικές χώρες. Οι Ρώσοι πολίτες στη Σερβία βρίσκονται κυρίως στο Βελιγράδι, αλλά υπάρχουν και σε άλλες πόλεις. Συχνά συγκεντρώνονται, επικοινωνούν, δημιουργούν κοινότητες και προσπαθούν να αναπτυχθούν.

- Φυσικά, από πλευράς συστήματος και συμφερόντων, αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να ενταχθούν στην κοινωνία το συντομότερο δυνατό. Πρώτα απ 'όλα, πρέπει να ρυθμιστεί η διαμονή τους και μετά να ενσωματωθούν, όχι να περιμένουν να φύγουν από τη χώρα λόγω επιβαρυντικών περιστάσεων και να προσπαθήσουν να βρουν άλλο μέρος για να ζήσουν - λέει ο διευθυντής του Σερβικού Κέντρου Προστασίας και Βοήθειας των αιτούντων άσυλο.

Υπενθυμίζει ότι η κατάσταση ήταν παρόμοια πριν από εκατό χρόνια, όταν σχεδόν ο ίδιος αριθμός ανθρώπων, κυρίως υψηλού μορφωτικού επιπέδου, έφτασε στη Σερβία μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, όπως και σήμερα.

- Τότε δημιουργήθηκε ειδικό συμβούλιο από το κράτος για την ένταξή τους. Σχεδιάστηκαν και αναπτύχθηκαν σχέδια όχι μόνο για το πού θα ανατεθεί στους ανθρώπους να μείνουν και να ζήσουν, αλλά και πώς να οργανωθούν, τι είδους δουλειά θα έκαναν, τι είδους βοήθεια θα χρειάζονταν. Κατά κάποιο τρόπο, αυτό το κράτος ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό και σχεδίαζε να λύσει τέτοια προβλήματα - λέει ο Djurović.

Καταγγέλλει ότι οι αρχές επισημαίνουν περιστασιακά ότι αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται προστασία, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν συγκεκριμένες ενέργειες ή σχέδια.

- Η Σερβία δεν είναι η μόνη χώρα στην οποία έρχονται σε μεγάλους αριθμούς πολίτες από τη Ρωσία. Η Τουρκία, το Καζακστάν, η Γεωργία και η Αρμενία βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση. Και οι άνθρωποι έρχονται σε αυτές τις χώρες χωρίς βίζα και προσπαθούν να μείνουν. Στην Τουρκία έχουν τεράστια υποστήριξη, όπως και στο Καζακστάν. Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να μείνει ο κόσμος - λέει ο Τζούροβιτς.

Προσθέτει ότι πολλές χώρες, όπως ο Καναδάς, θέλουν ένα τέτοιο κύμα μεταναστών υψηλής μόρφωσης που θέλουν να παραμείνουν και να ενσωματωθούν στην κοινωνία. Το πλεονέκτημα της Σερβίας είναι ότι η γλώσσα είναι συγγενής και έχει μια σειρά από παρόμοιες πολιτιστικές παραδόσεις.

- Στη Σερβία, όλα τα κομμάτια του μεγάλου μωσαϊκού είναι στη θέση τους, τα οποία τώρα πρέπει να μην καταρρεύσουν. Αυτή είναι μια μεγάλη πρόκληση όταν πρόκειται για μια κοινωνία που χρειάζεται αυτούς τους νέους κατοίκους, που είναι ένα παραγωγικό εργατικό δυναμικό. Αυτή είναι μια μεγάλη ευκαιρία, την οποία δεν πρέπει να χάσει η κοινωνία μας - λέει ο Radosh Djurovic, διευθυντής του Κέντρου Προστασίας και Βοήθειας Αιτούντων Άσυλο.