Την τελευταία φορά που ένα πλοίο με το όνομα «Gribshunden» έπλευσε στις θάλασσες το 1495, είχε μήκος 35 μέτρα και σχεδιάστηκε ως πολεμικό πλοίο. Για την κατασκευή του υιοθετήθηκε μια ειδική μεσογειακή ναυπηγική τεχνική, η οποία αφορούσε την ένωση των σανίδων στην άκρη της γάστρας με τις άκρες του ξύλινου πλαισίου.

Ο αρχαιολόγος από το Πανεπιστήμιο Lund της Σουηδίας, Μπρένταν Φόλεϊ, είπε ότι αυτό το πλοίο αντιπροσωπεύει μια σημαντική ανακάλυψη στην τεχνολογία ναυπήγησης και σχεδιάστηκε αποκλειστικά για μάχη. Προσθέτει ότι η έρευνα έδειξε ότι ήταν οπλισμένο με περίπου 90 μικρότερα κανόνια, καθώς και ένα μεγάλο πλήρωμα τεθωρακισμένων στρατιωτών που πυροβόλησαν πιστόλια και βαλλίστρες από το πάνω κατάστρωμα του πλοίου και από την πρύμνη.

Έχει καταγραφεί ότι ο βασιλιάς Χανς της Δανίας ταξίδευε συχνά μέσω του Γκριμπσούντεν από τη δεκαετία του 1480 και περιβαλλόταν από έναν μεγάλο στόλο σε αυτές τις περιπτώσεις. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, κυβέρνησε τη Δανία και τη Νορβηγία, ενώ προσπαθούσε να κερδίσει τη Σουηδία για να επανενταχθεί στη Σκανδιναβική Ένωση. Ωστόσο, ενώ οι διαπραγματεύσεις γίνονταν στο Kalmar το 1495, το πλοίο βυθίστηκε μυστηριωδώς - υποτίθεται ότι ξέσπασε πυρκαγιά. Ο βασιλιάς και η συνοδεία του βρίσκονταν στη στεριά εκείνη τη στιγμή, αλλά σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, περίπου 150 άνθρωποι που επέβαιναν εκείνη τη στιγμή πέθαναν.

Επειδή οι υποβρύχιες έρευνες αποκάλυψαν μόνο 14 βάσεις όπλων κοντά στην πρύμνη, ο Foley και οι συνεργάτες του υποθέτουν ότι τα περισσότερα από τα όπλα διασώθηκαν λίγο μετά τη βύθιση. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι δεν βρήκαν ίχνη φωτιάς, κάτι που δείχνει ότι βυθίστηκε γρήγορα. Όσον αφορά τον «ελαφρύτερο» οπλισμό, διαπιστώθηκε ότι τα πυροβόλα του μεγαλύτερου πλοίου ήταν τοποθετημένα σε ξύλινα στοιχεία που εκτόξευαν βλήματα σε μέγεθος μπάλες του γκολφ. Ενώ τα όπλα ήταν πολύ πιο απλά, και με μπάλες που εκτοξεύονταν αγγίζοντας το σπίρτο στην κορυφή.

Ο Foldi και η ομάδα του ερεύνησαν το ναυάγιο τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο και με την ευκαιρία τράβηξε επίσης μια τρισδιάστατη εικόνα, ώστε οι ειδικοί να μπορέσουν αργότερα να κάνουν μια ψηφιακή ανακατασκευή. Ένας από τους λόγους για ένα τέτοιο εγχείρημα είναι το γεγονός ότι τα χαμένα πλοία στα οποία έπλεαν ο Χριστόφορος Κολόμβος και ο Βάσκο ντα Γκάμα ήταν πολύ παρόμοια, γεγονός που θα παρείχε στους επιστήμονες στο μέλλον μια μοναδική ευκαιρία να μάθουν περισσότερα για τη ναυπηγική από εκείνη την περίοδο.