Για τη Ρωσία, η απώλεια του ελέγχου του καθεστώτος στο Χαλέπι αποκαλύπτει βαθύτερες αδυναμίες στη στρατηγική του στη Συρία. Η αποδυνάμωση βασικών χερσαίων δυνάμεων όπως η Χεζμπολάχ – που επιδεινώθηκε από τις ισραηλινές επιθέσεις στους διοικητές, τις δυνάμεις και την επιμελητεία τους στο Λίβανο και τη Συρία τους τελευταίους μήνες – και η αδυναμία του συριακού στρατού έχουν δημιουργήσει στρατιωτικά κενά που η Μόσχα δυσκολεύεται να καλύψει λόγω κυρίως αεροπορική εμπλοκή στη Συρία.

Αν και η ρωσική αεροπορική ισχύς στη Συρία παραμένει σχετικά σταθερή στα επίπεδα του 2018, η εκτροπή ορισμένων χερσαίων δυνάμεων τα τελευταία δύο χρόνια για την ασφάλεια στρατηγικών τοποθεσιών όπως το Ταρτούς και η Λατάκια έχει μειώσει την ευελιξία της στην αντιμετώπιση των αναδυόμενων απειλών.

Ωστόσο, με ήδη εδραιωμένη περιφερειακή επιρροή και σημαντικές στρατιωτικές επενδύσεις, η Ρωσία δεν έχει την πολυτέλεια να αποσυρθεί από τη Συρία παρά αυτές τις αυξανόμενες προκλήσεις. Η ναυτική βάση Tartus εξασφαλίζει την πρόσβαση της Ρωσίας στη Μεσόγειο, έναν βασικό γεωστρατηγικό πόρο, ενώ η αεροπορική βάση Khmeimim κοντά στη Λαττάκεια επιτρέπει στη Μόσχα να προβάλει ισχύ σε όλη την περιοχή και να διατηρήσει τον ρόλο της ως βασικός παράγοντας στη Συρία και πέρα ​​από αυτήν.

Η απάντηση της Ρωσίας στην επίθεση των ανταρτών αποκάλυψε σημαντικούς επιχειρησιακούς περιορισμούς. Όταν το HTS επιτέθηκε για πρώτη φορά στο Χαλέπι, η ταχύτητα και ο αιφνιδιασμός της επίθεσης άφησαν λίγο χρόνο στη Μόσχα να οργανώσει αποτελεσματική αεροπορική υποστήριξη.

Αν και δεν υπήρχε έλλειψη ικανότητας αεροπορικής επίθεσης, η Ρωσία αντιμετώπισε την πρακτική πρόκληση να πραγματοποιήσει γρήγορα έναν επαρκή αριθμό αποστολών για να αντιμετωπίσει μια τόσο μεγάλη επίθεση.

Όταν οι αντάρτες έφτασαν στη Χάμα, οι ρωσικές δυνάμεις είχαν καταφέρει να ξεκινήσουν μια πιο συντονισμένη αεροπορική εκστρατεία, με ρωσικά και συριακά αεροσκάφη να επιτίθενται σε θέσεις ανταρτών σε όλη τη Χάμα, το Χαλέπι και την Ιντλίμπ.

Ρωσικές πηγές ισχυρίστηκαν ότι σκότωσαν τον αρχηγό του HTS Abu Mohammad al-Julani σε αυτές τις επιδρομές, αν και αυτό παραμένει μη επαληθευμένο.

Η επίθεση αποκάλυψε επίσης τις μεγάλες αδυναμίες στην άμυνα του καθεστώτος Άσαντ. Στην αεροπορική βάση Quwares, κοντά στο Χαλέπι, οι συριακές δυνάμεις παραδόθηκαν χωρίς αντίσταση, επιτρέποντας στο HTS να καταλάβει σημαντικό στρατιωτικό εξοπλισμό.

Ο κατασχεμένος εξοπλισμός περιελάμβανε ένα ελικόπτερο Mi-8, ένα μαχητικό αεροσκάφος L-39 και ένα υποτιθέμενο σύστημα αεράμυνας S-200, μαζί με συστήματα Strela-10 και Pantsir-S1. Ακόμη πιο ανησυχητική ήταν η πτώση του al-Safira, ενός από τα μεγαλύτερα στρατιωτικο-βιομηχανικά συγκροτήματα του καθεστώτος και βασικό κέντρο για την αμυντική παραγωγή.

Η προέλαση των ανταρτών προς τη Χάμα απειλεί τώρα τη στρατηγική θέση της Ρωσίας στη Συρία. Εάν το HTS καταλάβει τη Χάμα, θα μπορούσε να απομονώσει τις παράκτιες επαρχίες, καθώς η πόλη της Χάμα απέχει περίπου 80 χιλιόμετρα από την Ταρτούς και χρησιμεύει ως βασικός κόμβος που συνδέει το εσωτερικό με τις ακτές της Μεσογείου.

Εν τω μεταξύ, η προέλαση στην πόλη Χομς, περίπου 120 χλμ. από τη Λατάκια και 80 χλμ. από την Ταρτούς, θα έκοψε τη χερσαία σύνδεση μεταξύ των μεσογειακών βάσεων της Ρωσίας στη Λατάκεια και την Ταρτούς και τις περιορισμένες δυνάμεις της στην κεντρική και ανατολική Συρία.

Αυτή η γεωγραφική απομόνωση θα παρεμποδίσει σοβαρά την ικανότητα της Ρωσίας να συντονίζει τις επιχειρήσεις σε ολόκληρη τη Συρία.

Η κατάσταση θα μπορούσε να επιδεινωθεί περαιτέρω εάν οι αδρανείς αντάρτες στο νότο επανενεργοποιηθούν, δυνητικά κατακερματίζοντας εδάφη υπό τον έλεγχο του καθεστώτος και πιέζοντας περαιτέρω την ήδη περιορισμένη στρατιωτική παρουσία της Ρωσίας.

Η Ρωσία διατηρεί παρουσία στη νότια Συρία, ιδιαίτερα στις επαρχίες Quneitra και Daraa κοντά στα κατεχόμενα από το Ισραήλ Υψίπεδα Γκολάν, όπου έχει δημιουργήσει θέσεις παρατήρησης της στρατιωτικής αστυνομίας για την παρακολούθηση των εκεχειριών και των περιφερειακών εντάσεων.

Πέρα από τις άμεσες στρατιωτικές ανησυχίες, αυτές οι εξελίξεις εκθέτουν τις αυξανόμενες προκλήσεις της Μόσχας στη διατήρηση της επιρροής της στη Συρία.

Από την έναρξη της στρατιωτικής επέμβασης το 2015, η ρωσική επιρροή στη Συρία βασίζεται σε πολλά βασικά στοιχεία: μια εταιρική σχέση με το Ιράν και το δίκτυο μη κρατικών παραγόντων του· συντονισμός με την Τουρκία για τη διαχείριση ανταγωνιστικών συμφερόντων, όπως οι τουρκικές ανησυχίες για τις κουρδικές δυνάμεις και η ρωσική υποστήριξη στο καθεστώς Άσαντ· μια λεπτή ισορροπία με το Ισραήλ για την πρόληψη ακούσιων στρατιωτικών αντιπαραθέσεων και τη διατήρηση των συμφωνιών μη σύγκρουσης· διπλωματική πρόσβαση στο Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου (ΣΣΚ)· και προσπάθειες διατήρησης ενός μηχανισμού αποφυγής συγκρούσεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ωστόσο, κάθε ένας από αυτούς τους πυλώνες δέχεται πιέσεις όχι μόνο από τις αλλαγές στη Συρία, αλλά και από τις δευτερογενείς επιπτώσεις του πολέμου στην Ουκρανία και της κρίσης στον Λίβανο.