Τι μάθαμε αυτή την εβδομάδα: Και ο θάνατος υπερβάλλει!

Zharko Jordanoski
Ζάρκο Ιορδανόσκι. / Φωτογραφία: Ελεύθερος Τύπος

Ποιο είναι το νόημα αυτής της πράξης; Υπάρχει Θεός ή Αλλάχ; Και αν ναι, γιατί το επιτρέπει αυτό και πώς δεν λυπάται; Ή όλα είναι μέρος μερικών μεγαλεπήβολων σχεδίων του που εμείς οι θνητοί, ακόμα και σε στιγμές μεγαλύτερης έμπνευσης, δεν μπορούμε να συλλάβουμε;

Αυτή η εβδομάδα που πέρασε ράγισε τις καρδιές μας και μας δίδαξε πολλά μαθήματα. Τουλάχιστον 44 άνθρωποι, κυρίως νέοι, στα πρόθυρα του θανάτου, υπέστησαν φρικτό θάνατο σε βουλγαρική εθνική οδό, επιστρέφοντας από ένα μεγάλο Σαββατοκύριακο στην Κωνσταντινούπολη, γεμάτο εντυπώσεις και εμπειρίες από εκείνη την όμορφη αρχαία πόλη. Τη μια μέρα χαρούμενοι, με τους αρραβωνιαστικούς ή τους φίλους τους, με τα παιδιά, τα εγγόνια, τις νύφες ή τις θείες τους, την άλλη μέρα στην αγκαλιά του θανάτου. Μια μέρα, ενθουσιασμένοι με την Αγία Σοφία ή το Μπλε Τζαμί, απορροφούν τον αλμυρό αέρα του γαλάζιου Βοσπόρου, κορεσμένο από τις μυρωδιές της Ανατολής, αναρρώνουν με ένα νόστιμο ντόνερ ή αλμυρό κουλούρι και την επόμενη στιγμή - ένα απροσδόκητο κόψιμο! Τη μια μέρα χαιρετούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα με φωτογραφίες στο Facebook που εκπέμπουν χαρά τις σπάνιες στιγμές για να σπάσουν τη μονοτονία της καθημερινότητας, έστω για λίγο, την επόμενη μέρα - το τέλος της ταινίας! Θάνατος.

Κάηκαν σαν δάδα μέσα στο λεωφορείο που κάπου μπροστά στη Ντούπνιτσα, στον δρόμο Σόφιας-Μπλαγκόεβγκραντ, χτύπησε σε πεζοδρόμιο και πήρε φωτιά στη στιγμή! Τόσες πολλές νέες ζωές που διακόπηκαν κατά τη διάρκεια της πτήσης, τόσα πολλά ανεκπλήρωτα όνειρα, απραγματοποίητα σχέδια, ανολοκλήρωτοι έρωτες… Άνθρωποι, όπως ο καθένας μας, σταμάτησαν στη μέση της ζωής, χωρίς καμία προειδοποίηση, χωρίς καμία ανακοίνωση. Χωρίς γηρατειά, χωρίς ασθένεια, απότομα, μη αναστρέψιμα…

Ποιο είναι το νόημα αυτής της πράξης; Είναι δυνατή η παρηγοριά για τα αγαπημένα τους πρόσωπα, που έμειναν πίσω στο κάρβουνο από μέσα για το υπόλοιπο της ζωής τους; Υπάρχει Θεός ή Αλλάχ; Και αν ναι, γιατί το επιτρέπει, και πώς δεν το λυπάται; Ή μήπως όλα είναι μέρος μερικών από τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του για τα οποία εμείς οι θνητοί, ακόμη και σε στιγμές μεγαλύτερης έμπνευσης, δεν μπορούμε να πιάσουμε τα νήματα;

****

Αυτή η τραγωδία μας θύμισε πόσο ευάλωτοι, θνητοί, προσωρινοί είμαστε. Μας υπενθύμισε ότι στη θλίψη και στην τραγωδία είμαστε όλοι ίδιοι και ότι ο θάνατος διαγράφει και σχετικοποιεί όλες τις φανταστικές διαφορές μας. Μας ισοφαρίζει και μας ενώνει στον πόνο. Ότι μάταια χωρίζουμε σε πλούσιους και φτωχούς, επιτυχημένους και αποτυχημένους, Μακεδόνες, Βούλγαρους, Αλβανούς, Σέρβους, φιλελεύθερους και συντηρητικούς, VMRO και Esdees, όταν ο μόνος και πιο σημαντικός διαχωρισμός που μπορεί να χωριστεί είναι όσοι είναι ζωντανοί και αυτοί που είναι δεν υπάρχουν πια!
Ο ειλικρινής πόνος αντηχούσε σε όλα τα Βαλκάνια, τρέμοντας ακόμα και στην πιο σκληρή καρδιά. Δίδυμα, σαν μήλα, σκοτώνονται στην αγκαλιά της μητέρας τους μπροστά σε μια πόρτα που δεν ανοίγει. Μια έφηβη, σαν σταφύλι, δεν υποδέχτηκαν οι φίλοι της στη Στοδενιχανή για να γιορτάσουν τα γενέθλιά της. Ένας δημοτικός υπάλληλος δεν επέστρεψε στο Κίτσεβο για να παντρευτεί την αρραβωνιαστικιά του, αφού αποφάσισαν να περάσουν μαζί ένα ρομαντικό Σαββατοκύριακο στην Τουρκία.
Δεν επιτρέπεται εδώ το happy end;

****

Αυτή η τραγωδία πρόσθεσε πάρα πολλή φωτιά και πάρα πολύ θάνατο στις ζωές μας. Υπήρξε μια μικρή φωτιά στο νοσοκομείο του Τέτοβο στην οποία κάηκαν 15 ασθενείς με κογιότ, ένα σοκ από το οποίο ακόμα δεν μπορούμε να συνέλθουμε; Και μια μέρα νωρίτερα ήρθε η είδηση ​​ότι στην ίδια Βουλγαρία έκαψαν μια ντουζίνα ηλικιωμένους πολίτες, αγαπημένους παππούδες κάποιου, που είχαν αφεθεί σε φροντίδα σε οίκο ευγηρίας. Είναι όλα αυτά τα δεκάδες νεκρά κογιότ που ακούμε καθημερινά, ανίκανα να τα θρηνήσουμε πια, επειδή έχουν μετατραπεί σε νούμερα;

Και ο θάνατος υπερβάλλει! Καταλαβαίνουμε τους πολέμους και τις επιδημίες και τα τροχαία ατυχήματα, αλλά μπορεί ο θάνατος να διανεμηθεί λίγο, σε μεγαλύτερη περίοδο και σε ευρύτερη περιοχή, για να είναι πιο λεπτός, γιατί έτσι έχουμε όλοι την αίσθηση ότι ζούμε σε μια καταραμένη εποχή σε μια καταραμένη κομμάτι γης.

Η τραγωδία που συνέβη δύο ώρες μετά τα μεσάνυχτα κοντά στο άγνωστο σε εμάς χωριό Μπόσνεκ, μας θύμισε τι είναι σημαντικό και τι δευτερεύον στη ζωή μας. Και πόση ενέργεια επενδύουμε σε λιγότερο σημαντικά πράγματα. Πόσο σημαντικό είναι αν ο Ζάεφ θα μείνει και το SDSM θα κάνει κοινοβουλευτική πλειοψηφία ή αν η Βουλγαρία θα άρει το βέτο και θα βαδίσουμε προς την ΕΕ, αν κατά τύχη συναντηθήκαμε εμείς ή κάποιος κοντινός μας την Τρίτη το πρωί στο σταθμό των λεωφορείων. στον βουλγαρικό αυτοκινητόδρομο "Struma" "; Πόσο?
Πριν από το θάνατο, όλες οι γήινες ανησυχίες και τα προβλήματά μας εξαφανίζονται.

****

Στο τέλος, αυτή η τραγωδία μας θύμισε πόσο φασαριόζουμε ως κράτος - ότι δεν κάνουμε καμία δουλειά με «πε-ες», καταφέρνουμε να τα παίζουμε όλα, να παρακάμπτουμε, δεν ελέγχουμε τίποτα. Θέτουμε σε κίνδυνο παραβιάζοντας τους κανόνες, τους οποίους υποτίθεται ότι έχουμε φέρει προς το συμφέρον μας. Το λεωφορείο δεν ήταν ταξινομημένο για διεθνή κυκλοφορία. Η εταιρεία μεταφορέας και τουριστικός πράκτορας εγγράφηκε σε εκατό μέρη, με δικούς της κλώνους, σίγουρα όχι με ειλικρινείς προθέσεις. Οι τελωνειακοί έχασαν τα λεωφορεία χωρίς άδεια μεταφοράς, αναρωτιέσαι μήπως λόγω έλλειψης χρημάτων ή δωροδοκιών. Αναρωτιέσαι μήπως μπήκε λαθραία κάτι εύφλεκτο στο λεωφορείο, το οποίο άναψε σαν σπίρτο.

Τα γεγονότα που σχετίζονται με αυτό το τραγικό ατύχημα μας έδειξαν πώς μια γειτονική χώρα, που είναι πλέον ευρωπαϊκή, και ήταν σαν εμάς, αν όχι χειρότερη, τώρα λειτουργεί πολύ διαφορετικά από εμάς. Ότι μπορούμε να μάθουμε πολλά από αυτήν, αλλά μόνο αν είμαστε έτοιμοι να μάθουμε και αν καταφέρουμε να βγούμε από αυτή την τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση. Κατά κανόνα, γνωρίζουμε ελάχιστα για τους γείτονές μας, πώς σκέφτονται, πώς μιλούν, πώς λειτουργούν. Αυτό το τραγικό γεγονός μας επέτρεψε να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στη «συνήθεια» τους και να κάνουμε μια σύγκριση. Οι δημοσιογράφοι τους δεν αφήνουν «λιθαράκι πάνω», οι υπεύθυνοι τους κάνουν δηλώσεις χωρίς δισταγμό, με πολλές λεπτομέρειες. Ακόμη και γιατροί και οδηγοί ασθενοφόρων αναφέρουν ζωντανά το περιστατικό, χωρίς να ανακατευθύνουν τους δημοσιογράφους «σε υψηλότερο επίπεδο». Οι εισαγγελείς τους μιλούν ανοιχτά, επαγγελματικά και χωρίς φρένο για όσα ξέρουν και όσα δεν ξέρουν ακόμη.

Και αυτό έρχεται σε δραματική αντίθεση με τις δηλώσεις των εισαγγελέων μας, τους οποίους έχουμε συνηθίσει, που ξέρουν να κάνουν μόνο κενές δηλώσεις ότι «η έρευνα συνεχίζεται», «η έρευνα θα δείξει», λες και έχουν υποχρέωση να μην αποκαλύψει οτιδήποτε, αλλά μόνο για να κερδίσει χρόνο ενώ το δημόσιο ενδιαφέρον εξασθενεί. Αν δεν ήταν αυτή η έρευνα εξ ολοκλήρου στα χέρια των Βουλγάρων, στην οποία μόνο οι «αρχές» μας βοηθούν, είμαι πεπεισμένος ότι δεν θα είχαμε ανακαλύψει ποτέ ότι ο μεταφορέας δεν είχε άδεια για το λεωφορείο, ούτε ότι το τελωνείο ποτέ το κατέγραψε, ούτε θα ήταν υπεύθυνοι για αυτό.Ούτε η Besa Trans θα είχε ανακληθεί η άδεια εργασίας της. Όλα ωραία θα είχαν αραιωθεί, καλυφθεί και λερωθεί με απρόσωπες και κενές δηλώσεις ότι «η υπόθεση επεξεργάζεται» και «θα δείξει η έρευνα»…
Όπως έδειξε για το νοσοκομείο του Τέτοβο, για το «Λασκάρτσι», για το «Ίλιντεν» και για πολλές παρόμοιες τραγωδίες.

Αγαπητέ αναγνώστη,

Η πρόσβασή μας στο περιεχόμενο ιστού είναι δωρεάν, γιατί πιστεύουμε στην ισότητα στην πληροφόρηση, ανεξάρτητα από το αν κάποιος μπορεί να πληρώσει ή όχι. Ως εκ τούτου, για να συνεχίσουμε το έργο μας, ζητάμε τη στήριξη της αναγνωστικής μας κοινότητας στηρίζοντας οικονομικά τον Ελεύθερο Τύπο. Γίνετε μέλος του Sloboden Pechat για να βοηθήσετε τις εγκαταστάσεις που θα μας επιτρέψουν να παρέχουμε μακροπρόθεσμες και ποιοτικές πληροφορίες και ΜΑΖΙ ας εξασφαλίσουμε μια ελεύθερη και ανεξάρτητη φωνή που θα είναι ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.

ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΕΝΑΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ.
ΜΕ ΑΡΧΙΚΟ ΠΟΣΟ 60 ΔΕΝΑΡ

Βίντεο της ημέρας