Η παράσταση «Πράγματα για τα οποία δεν μιλάμε» σε σκηνοθεσία Νέλα Βιτόσεβιτς με την πρεμιέρα έχει ήδη προκαλέσει το ενδιαφέρον του θεατρικού κοινού λόγω της αφοσιωμένης προσέγγισης, αλλά και της ειλικρινούς υποκριτικής.

Η ηθοποιός Ivana Pavlakovi, στην ηλικία της, μπορεί να καυχιέται για μια σταθερή καριέρα, αν και δεν έχει ακόμη απασχοληθεί. Έχει ήδη μια πλούσια εμπειρία στη θεσμική και ανεξάρτητη σκηνή του θεάτρου, πρωταγωνιστώντας σε ταινία και δημοφιλής χαρακτήρας σε τηλεοπτική σειρά. Προσεγγίζει το επάγγελμα του ηθοποιού με όλη του την καρδιά και την ψυχή, συναισθηματικά και αφοσιωμένα.

Είναι συχνά στο κάστινγκ για τα έργα της Νέλα Βιτόσεβιτς και κατά την τελευταία τους συνεργασία στο έργο «Πράγματα για τα οποία δεν μιλάμε» χρειάστηκε να αποκαλύψει μέρος της δικής του οικειότητας. Το έργο είναι παραγωγή του Θεάτρου Wonderland σε συμπαραγωγή με το Εθνικό Θέατρο Μακεδονίας, όπου παίζεται στο κανονικό ρεπερτόριο. Η επόμενη παράσταση είναι προγραμματισμένη για τις 4 Δεκεμβρίου, στο πλαίσιο του προγράμματος του 46ου Ανοιχτού Θεάτρου Νέων.

Παίζετε σε πολλά έργα της Νέλα Βιτόσεβιτς. Ποια είναι η αρχή λειτουργίας της και ποια είναι η επικοινωνία σας μαζί της ως σκηνοθέτης;

- Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω με πολύ απλό τρόπο. Κάθε διαδικασία είναι ένα ιδιαίτερο συναισθηματικό roller coaster που αναπτύσσεται και εγκαθίσταται μέσα μου. Είναι πολύ ωραίο και πολύτιμο που με τα χρόνια με τη Νέλα ανακαλύψαμε και χτίσαμε κατά κάποιον τρόπο τη δική μας, οικεία γλώσσα μέσω της οποίας καταλαβαίνουμε κυριολεκτικά ο ένας τον άλλον στη σκηνή και στην ιδιωτική ζωή. Ιδιαίτερη ευχαρίστηση και πρόκληση για μένα είναι το τελευταίο μας έργο «Τα πράγματα για τα οποία δεν μιλάμε», γιατί μέσα από αυτό νιώθω σαν να έβγαλα και να λειαίνω ένα βαρύ στρώμα δέρματος την κατάλληλη στιγμή και παράλληλα όλο το έργο και η διαδικασία. περνάμε νομίζω ότι ποτέ δεν θα τελειώσω.

Είναι υπέροχο που κατά τη διάρκεια των μηνών της δουλειάς είχα την ευκαιρία να εξερευνώ συνεχώς τον εαυτό μου, να εξελίσσομαι με διαφορετικό τρόπο, να φοβάμαι (πράγμα πολύ, πολύ υγιές), να συρρικνώνω το στομάχι μου - και μετά να επιστρέψω στην πίστα πιο σοφός και πιο τολμηρό, να ανοιχτεί και να παίξει. Και όλα αυτά είναι αδύνατα χωρίς έναν εξαιρετικά επιδέξιο τιμονιέρη με μαγικό ραβδί, όπως η Νέλα. Ανυπομονώ να δω πού θα πλεύσουμε μαζί στο μέλλον. Γιατί ξέρω πόση αγάπη, μόχθος και ειλικρίνεια έχει επενδυθεί μέχρι τώρα σε όλες τις κοινές μας συνεργασίες.

Ποιο κείμενο είναι πιο εύκολο να κατακτήσετε στα «Πράγματα για τα οποία δεν μιλάμε» - το κείμενο με μαρτυρίες άλλων ή το κείμενο με τις δικές σας μαρτυρίες;

- Νομίζω ότι δεν υπάρχει ακριβής κανόνας ή φόρμουλα για την ευκολότερη κατανόηση ενός κειμένου σε αυτό το έργο. Γιατί η αλήθεια που μοιραζόμαστε στη σκηνή -είτε είναι η οικεία μας ιστορία είτε που λάβαμε σε email από ανθρώπους που μας ενθάρρυναν να γράψουμε- με πληγώνει εξίσου. Η μόνη διαφορά είναι ότι η ευθύνη είναι πολύ μεγαλύτερη όταν κάποιος σου εμπιστεύεται την προσωπική σου ιστορία. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, μου αποδείχθηκε έμπρακτα ότι η τέχνη που πάνω απ' όλα πρέπει να επισημαίνει δυνατά τις αδικίες, να είναι το παράδειγμά μας και να μας κάνει έστω λίγο καλύτερους ανθρώπους - ξέρει να είναι εξίσου σκληρή με εμάς τους ηθοποιούς. , λοιπόν εκείνες οι ανώνυμες ιστορίες που μας έστελναν, κατά καιρούς για να με πληγώσουν και να με πληγώσουν, περισσότερο κι από τις ιδιωτικές μου.

Για ποια πράγματα θέλετε να μιλήσετε δημόσια στην ιδιωτική σας ζωή;

- Είμαι φοβισμένος και σκαντζόχοιρος από ανειλικρίνεια μπούτι κάτω από το χαλί στην ιδιωτική ζωή. Έτσι, μπροστά στα αγαπημένα μου πρόσωπα, που είναι μετρημένα στα δάχτυλά μου και με τα οποία λειτουργώ στον δικό μου, φαύλο κύκλο - βγάζω συνειδητά τη σιδερένια πανοπλία μου όταν μοιράζομαι τα εξίσου κακά ή καλά πράγματα που μου σερβίρει η καθημερινότητα. πλάκα. Επιτρέπω στον εαυτό μου να αναπνέει ελεύθερα μπροστά τους.

Θα επιτρέψω στον εαυτό μου να είμαι ιδιωτικός και εδώ, οπότε δεν είναι ντροπή, να ρωτήσω δημόσια το Υπουργείο Πολιτισμού και τα κρατικά θέατρα πόσα ακόμη χρόνια, δεκαετίες, αιώνες ίσως μέχρι τότε που σκοπεύουν να αφήσουν εμένα και τους εξαιρετικά ταλαντούχους συναδέλφους μου «περιπλανηθείτε στο δρόμο», και όλα αυτά τα χρόνια δουλέψαμε σκληρά και αξίζαμε μια θέση σε ένα σύνολο. Είναι επικίνδυνο όταν ένα δωμάτιο δεν αερίζεται και όταν δεν μπαίνει καθαρός αέρας. Γιατί η εσωτερική μου διαίσθηση, και κυρίως η λογική μου, με τα χρόνια μου έχουν αποδείξει ότι δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο πράγμα από το να πατήσω σε ένα μέρος όπου είμαστε, δυστυχώς - χαζοί μάρτυρες.

Α, ναι, συγγνώμη για αυτό το οικείο, αλλά ένα πολύ ειλικρινές ξέσπασμα παραπάνω, θα προσθέσω μόνο ότι έχω την αίσθηση - ειδικά σε αυτήν την πανδημία - ότι μερικές φορές τσακιζόμαστε περισσότερο μέσα μας και σαν να ξεχάσαμε να μοιραστούμε τα όμορφα πράγματα που συμβεί σε εμάς. Γιατί; Δεν έχω ακόμα μια κρυστάλλινη απάντηση σε αυτό, απλώς ξέρω ότι λυπάμαι πολύ για αυτό το γεγονός και θα ήθελα να το δουλέψω.

(Η συνομιλία δημοσιεύτηκε στον «Πολιτιστικό Τύπο» Νο 107, στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος» στις 27-28 Νοεμβρίου 2021)