«Ο χάρτης του κόσμου στον οποίο δεν υπάρχει Ουτοπία δεν αξίζει ούτε μια ματιά», έγραφε ο Όσκαρ Ουάιλντ το 1891. Όμως ο 19ος αιώνας ήταν η χρυσή εποχή των ουτοπιών, ο αιώνας της άνθησης των νέων πολεμικών ιδεολογιών, ο αιώνας επαναστάσεις και μεγάλες ελπίδες. Καμία ουτοπία δεν έχει εφευρεθεί από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά ο κόσμος έχει πλημμυρίσει από έναν εκπληκτικό αριθμό αφόρητα προφητικών δυστοπιών. Πιθανώς το πιο διάσημο από όλα, και δυστυχώς εξίσου προφητικό, είναι το 1984 του Όργουελ. Όπως λέει ένας σύγχρονος βιογράφος του Όργουελ: «Διστάζω να πω ότι το «1984» είναι σήμερα πιο σημαντικό από ποτέ, αλλά είναι πολύ πιο σημαντικό από όσο θα έπρεπε.» Το ξεκάθαρο γεγονός είναι ότι το βιβλίο που αποκάλυψε τις πιο σκοτεινές γωνιές του ο κόσμος του ολοκληρωτισμού είναι πολύ πιο εφαρμόσιμος και επίκαιρος σήμερα από ό,τι θα πίστευε κανείς. Και αυτό γιατί ο ολοκληρωτισμός βιώνει ξανά μια παγκόσμια άνοδο - τεράστια, δυσοίωνη, απειλητική, καταστροφική... και αόρατη.

Ο Τζορτζ Όργουελ και ο σημερινός ολοκληρωτισμός

Δεν υπάρχει καλύτερος δάσκαλος για την αναγνώριση του σημερινού ολοκληρωτισμού από τον Τζορτζ Όργουελ. Σύμφωνα με τα δικά του λόγια, κάθε λέξη που έγραφε μετά το 1936 στρεφόταν άμεσα ή έμμεσα κατά του ολοκληρωτισμού... Ένιωσε τους σύγχρονους ολοκληρωτισμούς στην αρχή τους και αφιέρωσε την αφοσίωσή του στην αλήθεια, μαζί με το απίστευτο λογοτεχνικό και γλωσσικό του ταλέντο, στον αγώνα. ενάντια σε αυτή την πιο τρομερή μορφή ανθρώπινης εξουσίας. «Ο φασισμός είναι, στην πραγματικότητα, μόνο προϊόν του καπιταλισμού, και ακόμη και η πιο ήπια λεγόμενη δημοκρατία μπορεί να μετατραπεί σε φασισμό όταν πυκνώσει», έγραψε ο Όργουελ σε έναν φίλο του και αργότερα, στην ίδια επιστολή, ολοκλήρωσε τη σκέψη. : «Ο φασισμός και η δήθεν δημοκρατία σαν να είναι δίδυμα αδέρφια».

Η πραγματική συμβολή του Όργουελ στον καθορισμό των βασικών ιδιοτήτων του ολοκληρωτισμού είναι η ανακάλυψη ότι το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτού του τύπου διακυβέρνησης δεν είναι η σωματική βία για υποδούλωση ανθρώπινων σωμάτων, αλλά η φιλοδοξία να κυριαρχήσει στη συνείδηση ​​των υποκειμένων. Ο βασικός στόχος του ολοκληρωτισμού είναι στην πραγματικότητα η κατάκτηση όλων των περιεχομένων και όλων των θαλάμων της ανθρώπινης συνείδησης, από τη μνήμη μέχρι τη γνώμη, μέχρι τα συναισθήματα και τη γλώσσα στην οποία οι άνθρωποι σκέφτονται και μιλούν. Αυτές οι βασικές ιδιότητες της ολοκληρωτικής διακυβέρνησης επεξεργάζονται ο Όργουελ το «1984» μέσω του πιο σημαντικού υπουργείου της Ωκεανίας, της χώρας της δυστοπίας του. Στο Υπουργείο Αλήθειας, η ίδια η έννοια της αλήθειας διαψεύδεται, γιατί το υπουργείο είναι ένα τεράστιο προπαγανδιστικό κέντρο που κυβερνά ολόκληρο τον χώρο των ΜΜΕ της χώρας και καθορίζει σε καθημερινή βάση την επίσημη «αλήθεια» για την ημέρα - που είναι Φυσικά, ένα εντελώς κατασκευασμένο ψέμα.

Δεδομένου ότι η αλήθεια αλλάζει από μέρα σε μέρα, το υπουργείο ξαναγράφει όλη την ιστορία όσο χρειάζεται, για να σκοτώσει τους υποκείμενους ακόμη και για να υποθέσει ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια σκέψη διαφορετική από αυτή που κοινοποίησε το Υπουργείο Αλήθειας. Από αυτό το ανησυχητικό λογοτεχνικό όραμα «που μοιάζει πολύ περισσότερο με τη σημερινή πραγματικότητα από όσο θα έπρεπε», προέκυψε η ήδη πολυσυζητημένη, αλλά εκπληκτικά ελάχιστα κατανοητή νομιμότητα του ολοκληρωτισμού: «Όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον: ποιος ελέγχει το παρόν. ελέγχει και το παρελθόν».

Από αυτό το πηγάδι προήλθε και το βουλγαρικό βέτο

Ζώντας, δυστυχώς, σε μια εποχή ολοένα και πιο έντονης ολοκληρωτοποίησης της Ευρώπης, η επανάληψη του Όργουελ οδηγεί σε μεγάλο βαθμό στην αποσαφήνιση του υποκείμενου κινήτρου για την αναθεώρηση της ιστορίας της Ευρώπης στον εικοστό αιώνα. Είναι στην πραγματικότητα ο φασιστικός «παλαιός σπόρος» που ανθίζει μανιωδώς εδώ και τριάντα χρόνια, εγκαθιστώντας τον έλεγχο και στο παρελθόν, εξασφαλίζοντας έτσι την αδιαμφισβήτητη εξουσία του να κυβερνά και το μέλλον. Το βουλγαρικό βέτο, η αιτιολογική τους έκθεση και το γαλλικό πλαίσιο για την έναρξη των διαπραγματεύσεων, και κυρίως το περιβόητο Πρωτόκολλο της Δεύτερης Συνάντησης της Μικτής Διακυβερνητικής Επιτροπής, προήλθαν από το ίδιο πηγάδι.

Συγκεκριμένα, στο Επεξηγηματικό σημείωμα εκφράζεται ρητά η φιλοδοξία για επαναδιοίκηση της Βουλγαρίας στο έδαφος της Αιώνιας Μακεδονίας. Το βασικό εργαλείο για την πραγματοποίηση αυτής της μελλοντικής προσάρτησης από τη διοίκηση είναι σύμφωνα με την οργουελιανή μέθοδο που εφαρμόζεται στο Πρωτόκολλο: πρώτα ξαναγράφοντας την ιστορία μας και μετά ενσωματώνοντας ένα σωρό πρόσφατα επινοημένες αντικειμενικές και επιστημονικές ιστορικές αλήθειες στους εγκεφάλους των παιδιών της Μακεδονίας μέσω του νέου τα σχολικά βιβλία, η νέα ιστορία, οι νέες διακρίσεις και η είδηση. Η είδηση ​​που δεν θα έχει πλέον ούτε τα λόγια με τα οποία μπορεί να εκφραστεί η αλήθεια.

Ωστόσο, αυτό που με εκνευρίζει ιδιαίτερα στην οργουελική μακεδονική πραγματικότητα είναι ότι η έντονη συζήτηση στη χώρα διεξάγεται επίμονα γύρω από ασήμαντα ή ανύπαρκτα προβλήματα, ενώ κάθε λογικός και σοβαρός νους πρέπει να είναι ξεκάθαρος ότι διακυβεύεται μόνο ένα πράγμα, και αυτό είναι η εδαφική κυριαρχία της διαλυμένης δημοκρατίας μας. Όταν ο Τίτο ή ο Ομοσπονδιακός Υπουργός Εξωτερικών της Γιουγκοσλαβίας διαπραγματεύτηκαν με τους Βούλγαρους (στη φανταστική ουτοπική εποχή όταν η Μακεδονία ήταν η πιο μακεδονική), έγινε σαφές ότι η Γιουγκοσλαβία θεωρούσε τις βουλγαρικές γλωσσικές, ιστορικές και άλλες προόδους ως αλυτρωτικές εδαφικές φιλοδοξίες. Τότε ήταν ξεκάθαρο σε όλους, αλλά σήμερα κανείς δεν μπορεί να το πει ούτε με το στόμα του. Γιατί ρωτάς. Λόγω της ολοκληρωτικής λογοκρισίας που λειτουργεί εδώ και αρκετό καιρό που δεν γίνεται πλέον καν αντιληπτό ότι υπάρχει. Αλλά οι Βούλγαροι και η Ευρώπη (οι συντάκτες όλων των επαίσχυντων κειμένων από το πλαίσιο και το Πρωτόκολλο) έχουν βάλει αυτή την ουσιαστική ισότητα μεταξύ εθνοτικής και εδαφικής (το βουλγαρικό αγαπημένο blut und boden) ασπρόμαυρο στο Πρωτόκολλο, σε ένα μέρος όπου θα έπρεπε παρατήστε τι και είναι μια αναφορά της μακεδονικής μειονότητας στο έδαφος της Βουλγαρίας:

«Η κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας να αλλάξει το περιεχόμενο του εγχειριδίου γεωγραφίας για το δεύτερο έτος της αναμορφωμένης γυμναστικής έως την έναρξη του σχολικού έτους 2023-2024 λόγω αβάσιμων εθνοτικών/εδαφικών διεκδικήσεων.

Τα δύο κράτη συμφώνησαν, κατά τον προσδιορισμό άλλων περιπτώσεων αβάσιμων εθνοτικών/εδαφικών αξιώσεων σε σχολικά βιβλία και εκπαιδευτικά βοηθήματα, να αφαιρεθούν από τα εκπαιδευτικά προγράμματα και να αλλάξει το περιεχόμενό τους».

Γεια σας, είναι κανείς ξύπνιος στη Μακεδονία;! Υπάρχει κάποιος ενήλικας;! Λοιπόν, η Ευρώπη και ο γεωπολιτικά σημαντικός επαναλήπτης της, η Βουλγαρία, έκαναν οι ίδιοι την εξίσωση μεταξύ εθνοτικών και εδαφικών διεκδικήσεων!! Το έκαναν πολλές φορές στο Πρωτόκολλο για να ακυρώσουν και να αναφέρουν τη μακεδονική μειονότητα στη Βουλγαρία, αλλά κανείς δεν σκέφτηκε ότι το Πρωτόκολλο και το πλαίσιο και οι διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν μόνο συνάρτηση της βουλγαρικής θέσης ότι οι Μακεδόνες είναι πράγματι Βούλγαροι. . Από το οποίο προκύπτει -και σύμφωνα με το υπερευρωπαϊκό πρωτόκολλο- ότι η Βουλγαρία με τις διαπραγματεύσεις μας με την ΕΕ ουσιαστικά αρθρώνει την εδαφική της διεκδίκηση σε ολόκληρη την επικράτεια της Μακεδονίας. Τίποτα πιο απλό: αν οι Μακεδόνες είναι Βούλγαροι, τότε και η Μακεδονία είναι Βούλγαρη!

Χρειάζεται να επαναλάβω: η αναφορά μας στη μακεδονική μειονότητα στη Βουλγαρία απαγορεύεται ως αβάσιμη εδαφική αξίωση στο τμήμα του Πιρίν της Βουλγαρίας, αλλά ο βουλγαρικός ισχυρισμός ότι όλοι οι Μακεδόνες είναι Βούλγαροι, από τον οποίο πηγάζει η εδαφική τους αξίωση σε ολόκληρη τη βιβλική γη; δεν καταδικάζεται ούτε απαγορεύεται από κανέναν, αλλά με το διαπραγματευτικό πλαίσιο το νομιμοποιεί κιόλας;!

Γιατί στο διάολο, υπό αυτές τις συνθήκες, η ΠΓΔΜ, που δεν έχει το όπλο στραμμένο στην πλάτη της, να διαπραγματευόταν την ένταξη στην ΕΕ;!