Κράτος που ανακτήθηκε
Η δεσποτική πίεση στο δικαστικό συμβούλιο και η παραίτηση της προέδρου Vesna Dameva αποτελούν κραυγαλέα απόδειξη ότι το VMRO-DPMNE δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς την εγκαθίδρυση καθεστώτος.
Σιγά-σιγά, τρομακτικά αργά, αλλά παρόλα αυτά, στην ΠΓΔΜ ενισχύεται η συνειδητοποίηση ότι η καθυστέρηση και η αμφισβήτηση των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ είναι προδοσία των σημαντικότερων κρατικών συμφερόντων. Όλο και περισσότερα δημόσια πρόσωπα, ελεύθεροι σκεπτόμενοι, δημοσιογράφοι, αν και μειοψηφία, προειδοποιούν πιο δυνατά, πιο θαρραλέα και με επιχειρήματα για τις καταστροφικές συνέπειες, εάν ο αυτοαποκλεισμός της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης της πΓΔΜ που έθεσε ο πρωθυπουργός Mickoski και το VMRO -Συνεχίζει το DPMNE.
Διέπραξαν αυτό το έγκλημα όχι μόνο ως αντιπολίτευση, αλλά συνέχισαν ως απόλυτη εξουσία με έλεγχο, όπως λένε, πλειοψηφία δύο τρίτων στη Βουλή, τον Πρόεδρο του Κράτους, την κυβέρνηση και μια μεγάλη πλειοψηφία των δήμων, με ισχυρές πιέσεις για τον κομματισμό ολόκληρου του συστήματος δικαιοσύνης και όλων των κρατικών φορέων και επιχειρήσεων.
Η ανακατάληψη του κράτους βρίσκεται σε εξέλιξη
Τελευταίο κρούσμα το σκάνδαλο με την παραίτηση της προέδρου του Δικαστικού Συμβουλίου Βέσνα Νταμέβα. Με τη δημόσια παρενόχληση του Δικαστικού Συμβουλίου και του Προέδρου Dameva, ασκήθηκε άλλη μια δεσποτική πίεση σε αυτόν τον βασικό θεσμό του δικαστικού συστήματος, του οποίου η ανεξαρτησία θα έπρεπε να είναι ιερός κανόνας. Οι σκληρές δημόσιες απειλές προς την κυβέρνηση και προσωπικά προς τον πρωθυπουργό Μίτσκοσκι, από κυβερνητικά στελέχη, μέχρι πρόσωπα από την κορυφή του κόμματος VMRO-DPMNE, ξεκινώντας από την πρώτη μέρα μετά την κατάκτηση της εξουσίας, προς τους θεσμούς της δικαιοσύνης, γίνονται Σχεδόν χωρίς διακοπή, γεγονός που δείχνει ξεκάθαρα ότι οι απόπειρες φόβου για διασυρμό είναι μέρος της στρατηγικής της κυβέρνησης.
Η Vesna Dameva υπέβαλε την αμετάκλητη παραίτησή της σε δημόσιο διάγγελμα με σεβαστό θάρρος. Ανακοίνωσε στο φοβισμένο και παραπλανημένο κοινό ότι παραιτείται για να προστατεύσει την οικογένειά του, τον εαυτό του και τη φήμη του. Αυτό που συνέβη με τον πρόεδρο του Δικαστικού Συμβουλίου στην ΠΓΔΜ συνεχίζεται εδώ και μέρες σε όλους τους κρατικούς φορείς και τις δημόσιες επιχειρήσεις. Χιλιάδες άνθρωποι αλλάζουν αδίστακτα δουλειά όπου έρχονται κομματικά στελέχη. Δεν μιλάμε καθόλου για τις συνήθεις μετεκλογικές αλλαγές, αλλά για κλασικές κομματικές εκκαθαρίσεις. Πολύ σύντομα στη Μακεδονία θα υπάρξουν απευθείας δίκες για πολιτικούς αντιπάλους, πολύ πιο επικίνδυνες από τα τετράδια για διατεταγμένες κρίσεις από την εποχή του Νίκολα Γκρούεφσκι.
Ο Πρωθυπουργός Μίτσκοσκι λέει ανοιχτά ότι θα διορίσει ανθρώπους «τους» σε δικαστικές και εισαγγελικές αρχές. Κάτι που αποτελεί κραυγαλέα απόδειξη ότι το VMRO-DPMNE δεν μπορεί να λειτουργήσει εάν δεν εισαγάγει καθεστώς.
Οι κόκκινες γραμμές του πρωθυπουργού Μίτσκοσκι
Παρά αυτή τη δύναμη, ο Μίτσκοσκι και το VMRO-DPMNE δεν μπορούν ακόμη να καταπιούν τα μεγάλα ψέματα και αυταπάτες που τους έφεραν στην εξουσία, οπότε τώρα παίζουν «ρωσική ρουλέτα» με εθνικά και κρατικά στρατηγικά συμφέροντα, πιο συγκεκριμένα με το μέλλον της Μακεδονίας.
Ακούω φήμες, με δυσπιστία, ότι στην κορυφή του επαναστατικού κόμματος είναι ενθουσιασμένοι με την απόφαση της γεωργιανής κυβέρνησης να αναβάλει τις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ μέχρι το 2028. Στη συνέχεια οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν ρητά τη λήξη της στρατηγικής εταιρικής σχέσης με τη Γεωργία. Από την άλλη, είμαι ενθουσιασμένος από τις εκατοντάδες χιλιάδες Γεωργιανών που βγήκαν για να διαδηλώσουν ενάντια σε αυτήν την απόφαση. Αυτό βέβαια δεν γίνεται στη χώρα μας λόγω του δηλητηριασμένου κοινού με ψέματα και χειρισμούς. Ακόμη κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα χαρακτηριζόταν αμέσως ως απόπειρα αποσταθεροποίησης του κράτους.
Και στην τελευταία δημόσια εμφάνιση του πρωθυπουργού Μίτσκοσκι, σε σχέση με τις διαπραγματεύσεις μας με την ΕΕ, δεν καθορίστηκε μόνο η ημερομηνία μέχρι την οποία θα διαρκέσει ο αποκλεισμός, ώστε να είναι ίδια με τη Γεωργία. Θα μπλοκάρουμε τους εαυτούς μας μέχρι το τέλος του 2025, μέχρι τις αυτοδιοικητικές εκλογές, μέχρι το 2026, μέχρι τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές, μέχρι να κερδίσει κάτι παραπάνω από την απόλυτη εξουσία ή μέχρι την κατάρρευση του κράτους και θα είμαστε σιωπηλοί μάρτυρες μιας άλλης καταστροφής το μέλλον του κράτους;
Πώς αλλιώς να ερμηνεύσουμε τα «ηρωικά» λόγια και τα μηνύματα του πρωθυπουργού Μίτσκοσκι όταν λέει: «Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνουμε από αυτό. Εμείς ως κυβέρνηση δεν μπορούμε να κάνουμε περισσότερα από αυτό. Και δεν θα το κάνουμε. Αυτό είναι όλο. Αυτή είναι η κόκκινη γραμμή μας. Αν κάποιος εκεί στις Βρυξέλλες αποφάσισε να είναι όμηρος πολιτικών του Μεσαίωνα, που προέρχονται από κάποια από τα κράτη μέλη της ίδιας της ΕΕ, αν κάποιος θέλει να είναι όμηρος της διμεροποίησης, το καταλαβαίνουμε. Αυτό είναι όλο. Ας μας αφήσουν να λύσουμε τις εργασίες μας...»
Τι να πει κανείς για τέτοιο ηρωισμό, αξιοπρέπεια και περηφάνια, εκτός από μια καλοδουλεμένη πρεμιέρα. Απλώς συνέχισε. Οι αιχμάλωτοι των μεσαιωνικών πολιτικών της γειτονιάς που έχουν κολλήσει στις Βρυξέλλες νομίζουν ότι είμαστε πυροβολημένοι, εμμ μπόντε, μπαλαφούρδια που δεν ξέρουν τι θέλουν. Δεν έχουν ιδέα πόσο δυνατοί είμαστε και πόσο δυνατός είναι ο πατριωτισμός και το πείσμα μας. Ας σκεφτούν τώρα τι θα κάνουν χωρίς τη Μακεδονία, σε τι πόνους και βάσανα θα εκτεθούν χωρίς την ένταξη μας στην Ε.Ε.
Ο μεγαλύτερος φόβος για μια δημοκρατική κοινωνία
Και τώρα φανταστείτε ότι η «Βαβυλωνιακή οροσπία» μας λέει εντάξει, δεχόμαστε. Ολοκληρώστε την εργασία σας όπως είχε προγραμματιστεί και καλέστε μας όταν τελειώσετε. Αυτό είναι όλο. «Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο» με μια αποκρουστική «λεξία» που δεν αρέσει στον πρόεδρο της χώρας μας. Δεν ήταν ευρωπαϊκό και δημοκρατικό.
Περίμενε λίγο, ποια ήταν η εργασία; Γνωρίζει ο πρωθυπουργός ή κάποιος από το VMRO-DPMNE και τους εταίρους του συνασπισμού; Πιστεύουν ότι αυτές είναι οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται όχι μόνο από την ΕΕ, αλλά και από όλα τα σχετικά πολιτικά κόμματα και κυβερνήσεις, κοινοβουλευτικές συνελεύσεις και θεσμούς του κράτους από την ημέρα της ανεξαρτησίας μέχρι τώρα, συμπεριλαμβανομένου του VMRO-DPMNE, έστω και δηλωτικά; Μπορούμε να λύσουμε αυτά τα καθήκοντα εάν αφεθούμε να τα κάνουμε μόνοι μας, όπως απαιτεί ο γενναίος πρωθυπουργός μας. Φυσικά μπορούμε, όσο το έχουμε καταφέρει τα τελευταία 33 χρόνια από την ανεξαρτησία μέχρι σήμερα.
Το μόνο εμπόδιο ήταν ότι σε όλη αυτή την περίοδο μας έδωσαν οικονομική βοήθεια. Τώρα μπορούμε να αφαιρέσουμε και αυτό το εμπόδιο και να κάνουμε τη δουλειά απρόσκοπτα. Δεν χρειαζόμαστε τα χρήματά τους, ούτε καμία υποστήριξη από τους αιχμαλώτους των μεσαιωνικών πολιτικών που δεν μας δίνουν καμία εγγύηση. Έτσι υπερασπίζεται την κυριαρχία και την ανεξαρτησία του κράτους, να είμαστε δικοί μας κι ας «έφαγαν τις ρίζες τους». Οι παλαιότεροι μάλλον θυμούνται πόσο έντονα ειπώθηκε «αν χρειαστεί θα φάμε ρίζες» πριν από την αιματηρή και τραγική διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Αυτό έγινε με τους αιχμαλώτους της γεωγραφίας και της ιστορίας, έφαγαν και αυτοί ρίζες και έχασαν το κράτος.
Όπως λέει ο πρωθυπουργός Μίτσκοσκι, δεν είναι πρόβλημα να περάσουν οι συνταγματικές τροποποιήσεις και να μπουν οι Βούλγαροι Κροάτες, Μαυροβούνιοι, Εβραίοι και Αιγύπτιοι μαζί με άλλα μέρη των λαών στο Σύνταγμα της Μακεδονίας. Ζητά εγγυήσεις, παρόλο που ξέρει ότι δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Η επιτυχία της αντιμετώπισης των μεταρρυθμίσεων αποτελεί εγγύηση. Τι φοβάται λοιπόν ο πρωθυπουργός Μίτσκοσκι;
Πρώτον, ο μεγάλος φόβος αφορά τις μεταρρυθμίσεις. Εάν ο πολιτικός ανταγωνισμός στην ΠΓΔΜ αρχίσει να αξιολογείται σύμφωνα με την επιτυχία στην εφαρμογή δύσκολων μεταρρυθμίσεων που σημαίνουν μεγάλες αλλαγές σε όλους τους τομείς και ένταξη στην ΕΕ, το VMRO-DPMNE πέφτει σαν ώριμο αχλάδι. Και όχι μόνο το VMRO-DPMNE, αλλά πιθανότατα αρκετές ακόμη κυβερνήσεις οποιωνδήποτε κομμάτων και συνασπισμών. Αλλά ο μεγαλύτερος φόβος του Mickoski και του VMRO-DPMNE είναι ο περαιτέρω εκδημοκρατισμός της κοινωνίας της πΓΔΜ. Σε αυτή την περίπτωση, δεν θα είναι δυνατό να συνεχίσουμε να επινοούμε εχθρούς και προδότες. Και, ακόμα κι αν εφευρεθούν, δεν θα πάει πλέον στο κοινό. Στην περίπτωση μιας αληθινής δημοκρατικής κοινωνίας, η ύπαρξη ενός επαναστατικού κόμματος καθίσταται άσκοπη.
(Ο συγγραφέας είναι δημοσιογράφος και δημοσιογράφος)
