Ο «Δηλητηριώδης Μακεδονισμός» του Σαντάνσκι (2)
Όπως με τον Γκότσε Ντέλτσεφ, έτσι και με τον Σταρίκοτ μπορούμε να αναγνωρίσουμε ένα έντονο χαρακτηριστικό του ρεαλισμού στον αγώνα. Είναι εκείνη η ιδιοφυΐα της οικοδόμησης του κράτους που αντιλήφθηκε τις συνθήκες αγώνα και τις γενικές προϋποθέσεις για την εννοιολόγηση και τον καθορισμό των στόχων του αγώνα. Εξαιτίας αυτής της ικανότητας και οι δύο ήταν ενάντια στην πρόωρη εξέγερση του 1903.
Η Jane Sandanski-Starikot αντιτάχθηκε στις αποφάσεις του Συνεδρίου της Θεσσαλονίκης του 1903. για την εξέγερση. Όταν είχε ήδη γίνει η Εξέγερση του Ίλιντεν, προετοίμασε και πραγματοποίησε τη λεγόμενη Εξέγερση των Σταυροφόρων στη Συριακή Επαναστατική Περιφέρεια. Όπως με τον Γκότσε Ντέλτσεφ, έτσι και με τον Σταρίκοτ μπορούμε να αναγνωρίσουμε ένα έντονο χαρακτηριστικό του ρεαλισμού στον αγώνα. Είναι εκείνη η ιδιοφυΐα της οικοδόμησης του κράτους που αντιλήφθηκε τις συνθήκες αγώνα και τις γενικές προϋποθέσεις για την εννοιολόγηση και τον καθορισμό των στόχων του αγώνα. Εξαιτίας αυτής της ικανότητας και οι δύο ήταν ενάντια στην πρόωρη εξέγερση του 1903. Και οι δύο γνώριζαν ότι λαμβάνοντας υπόψη τις δυνάμεις του MRO και του οθωμανικού κράτους και λαμβάνοντας υπόψη τις δυσμενείς διεθνείς συνθήκες, η εξέγερση ήταν εκ των προτέρων καταδικασμένη. Και οι δύο κατάλαβαν ότι μια απροετοίμαστη εξέγερση στη Μακεδονία, από κάθε άποψη, όχι μόνο θα εξέθετε άσκοπα τον λαό σε θυσίες και βάσανα, αλλά θα έκλεινε τις προοπτικές της απελευθέρωσης για πολύ καιρό. Άλλωστε, τους ήταν ξεκάθαρο ότι μόνο η μεγαλοβουλγαρική πολιτική και η βουλγαρική αυτοκρατορική αυλή θα ωφελούνταν από την εξέγερση. Δυστυχώς, πολλοί Μακεδόνες ηγέτες δεν αποδέχθηκαν τέτοιες ιδέες και συμπεριφορές του Ντέλτσεφ και του Σαντάνσκι, οι οποίες οδήγησαν σε τραγικές συνέπειες για τον μακεδονικό λαό για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Νομισματοκοπία
Μετά την εξέγερση του Ίλιντεν, οι παλιοί και οι νέοι επικυρίαρχοι κατόρθωσαν σταδιακά να αναλάβουν την Οργάνωση, το μακεδονικό απελευθερωτικό έργο μετατράπηκε σε «νόμισμα υπονόμευσης» στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική των βουλγαρικών κυβερνήσεων και του βουλγαρικού αυτοκρατορικού παλατιού. Η οργάνωση, από την άλλη, μετατράπηκε σε ένα συνηθισμένο όργανο για την υλοποίηση των συμφερόντων των βουλγαρικών κυβερνήσεων και της βουλγαρικής αυλής.
Άλλωστε ήδη το 1905 η αριστερά ή η «αριστερή σανδανιστική πτέρυγα της Οργάνωσης», όπως την αποκαλεί ο Mito Hadji Vasilev-Jasmin, χαρακτήρισε ξεκάθαρα τους Βρχοβιστές ως εκτεταμένο χέρι της μεγαλοβουλγαρικής πολιτικής στη Μακεδονία και σημείωσε τις διαφορές στους στόχους. Σύμφωνα με τις τότε εκτιμήσεις, «οι επικυριαρχιστές αντιπροσωπεύουν μια πλήρη άρνηση της Εσωτερικής Οργάνωσης - υπάρχει μια άβυσσος μεταξύ αυτής και αυτών». Πρώτα από όλα, ενάντια στον στόχο του Οργανισμού, την αυτόνομη Μακεδονία και το σύνθημά του «Μακεδονία για τους Μακεδόνες», έστησαν ένα είδος «αυτόνομης Μακεδονίας» με ένα κρυφό σύνθημα «Μακεδονία για τη Βουλγαρία». Η Αυτόνομη Μακεδονία γίνεται αντιληπτή από τον Οργανισμό ως ξεχωριστό μέλος στην ομοσπονδία άλλων κρατών στη χερσόνησο, και οι υπερεξουσιαστές την αντιλαμβάνονται ως προηγούμενη μορφή προς το Άγιο Στέφανο της Βουλγαρίας, κάτι που είναι εφικτό μόνο για όσους δεν κοιτάζουν πέρα από τη μύτη τους.
Πώς να ρευστοποιήσετε το Σαντάνσκι;
Ήδη το 1906 στο συνέδριο της περιφέρειας Σερ στο μοναστήρι της Ρίλα, αποφασίστηκε να εξαλειφθούν οι Μπόρις Σαράφοφ, Ιβάν Γκαρβάνοφ και Χρίστο Μάτοφ και η απόφαση υποστηρίχθηκε από τους Γκιόρτσε Πετρόφ, Πέρε Τόσεφ και Πέταρ Ποπ Αρσοφ. Στην πραγματικότητα, ο Σαντάνσκι και οι υποστηρικτές του από τη Συριακή Επαναστατική Περιφέρεια αναχαίτησαν και απέτρεψαν την ηγεμονική συνωμοσία για τη φυσική εκκαθάριση της Τζάνε Σαντάνσκι.
Δηλαδή, η ανώτατη δεξιά στο μακεδονικό επαναστατικό κίνημα, υπό την ηγεσία και τη διαχείριση των Ματόφ, Σαράφοφ και Γκαρβάνοφ, μέσω του δραματικού δούκα Μιχαήλ Ντάεφ, προσπάθησε να οργανώσει μια δολοφονία στο Σαντάνσκι. Στη συνωμοσία κατά του Σαντάνσκι συμμετείχε και ο Todor Panica, ως άμεσος υλοποιητής. Ωστόσο, αυτό το εγκληματικό και ακατάλληλο σχέδιο της ηγεσίας της υπέρτατης δεξιάς αποκαλύφθηκε από τον ίδιο τον Todor Panica και στη συνέχεια η θανατική καταδίκη ψηφίστηκε από την Ser District Committee του MRO.
Τον Δεκέμβριο του 1907 Μια επιστολή εμφανίστηκε στο κοινό, με τη σφραγίδα της Περιφερειακής Επιτροπής Σέρσκι και υπογεγραμμένη από τα μέλη: Τζάνε Σαντάνσκι, Τσουντομίρ Κανταρτζίεφ, Αλεξάνταρ Μπουϊνόφ και Γκεόργκι Σκριζέφσκι. Η επιστολή, εκτός από ένα είδος μεταθανάτιου κατηγορητηρίου κατά του Μπόρις Σαράφοφ και του Ιβάν Γκαρβάνοφ, ως τους μεγαλύτερους συνωμότες της πολιτικής της επίσημης Βουλγαρίας στο απελευθερωτικό κίνημα της Μακεδονίας, αντιπροσώπευε επίσης μια δημόσια ανακοίνωση των στρατηγικών σημείων του Σαντάνσκι και των υποστηρικτών του για το περαιτέρω ανάπτυξη του μακεδονικού εθνικοαπελευθερωτικού έργου.
Ποιος είναι ο Todd Panica;
Η θανατική ποινή για τον Ιβάν Γκαρβάνοφ και τον Μπορίς Σαράφοφ, στις 28 Νοεμβρίου 1907, στην οργάνωση και υπό την άμεση επίβλεψη του Τζάνε Σαντάνσκι, εκτελέστηκε από τον Τόντορ Πάνικα. Παρεμπιπτόντως, ο Todor Panitsa ήταν Βούλγαρος στην εθνικότητα, γεννημένος στο χωριό Oryahovo της Βουλγαρίας, στις 2 Ιουλίου 1876. Υπήρξε μακροχρόνιος επαναστάτης στις τάξεις της Μακεδονικής οργάνωσης. Το 1902 μπήκε στην εταιρεία του δούκα Νικόλα Πουσκάροφ και δραστηριοποιήθηκε στα Σκόπια, στο Κουμάνοβο και στο Κράτοφσκο. Το 1904 μετακόμισε στη Συριακή Επαναστατική Περιφέρεια, όπου ήρθε κοντά στην Τζέιν Σαντάνσκι και το 1905 έγινε βοηθός δούκας στην Επαρχία Δράμας.
Panica, ένας από τους ιδρυτές και μέλος του Λαϊκού Ομοσπονδιακού Κόμματος (NFP). Στον Α' Βαλκανικό Πόλεμο, ως εθελοντής, συμμετείχε με τον λόχο του στην απελευθέρωση του Νευροκόπσκου και του Δράμσκου και στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο έδρασε ως μέρος του βουλγαρικού στρατού. Μετά τον πόλεμο έγινε κάτοικος Νευροκόπ και ως ένας από τους εξέχοντες εκπροσώπους της ΜΕΦΟ διατηρούσε στενές επαφές με την αγροτική κυβέρνηση του Αλεξάνταρ Σταμπολίσκι. Ήταν σε σύγκρουση με το αυτόνομο VMRO του Todoraleksandro. Το 1924 μετανάστευσε στη Βιέννη, όπου συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις κατά τη δημιουργία του Μανιφέστου του Μαΐου.
Ο Todor Panica σκοτώθηκε από το Vanchomikhaylivist VMRO στις 8 Μαΐου 1925, στη Βιέννη. Αυτός, όπως και ο Σαντάνσκι, είναι μια από τις πιο απαξιωμένες προσωπικότητες της βουλγαρικής ρεβιζιονιστικής ιστοριογραφίας, γι' αυτό ανακηρύχθηκε διεφθαρμένος επαναστάτης, ο οποίος εκτελέστηκε από τα βουλγαρικά δικαστήρια το 1921. καταδικάστηκε για «παράνομο και εγκληματικό πλουτισμό» κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου· για έναν επαναστάτη στο μισθολόγιο της σερβικής μυστικής αστυνομίας και των ελληνικών στρατιωτικών πληροφοριών. για ενεργό πράκτορα της Κομιντέρν, με εντολή της οποίας διεξήγαγε «αντιβουλγαρική κατασκοπεία και προδοτική δραστηριότητα».
(συνεχίζεται)
