Το να μυρίζει κανείς τις μυρωδιές του σώματος των άλλων μπορεί να είναι χρήσιμο στη θεραπεία του κοινωνικού άγχους, σύμφωνα με Σουηδούς ερευνητές που έχουν ξεκινήσει δοκιμές με εθελοντές.

Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν ιδρώτα στη μασχάλη στα πειράματα.

Η μελέτη λέει ότι το κοινωνικό άγχος μπορεί να μειωθεί χρησιμοποιώντας ανθρώπινα «χημειο-σήματα».

Πιστεύουν ότι η μυρωδιά ενεργοποιεί εγκεφαλικές οδούς που σχετίζονται με το συναίσθημα, οδηγώντας σε ένα ηρεμιστικό αποτέλεσμα – αλλά είναι πολύ νωρίς για να πούμε αν έχουν δίκιο.

Μερικά από τα πρώτα ευρήματα θα παρουσιαστούν σε ιατρικό συνέδριο στο Παρίσι.

Γιατί και πώς μυρίζουμε;

Τα μωρά γεννιούνται με έντονη όσφρηση, ειδικά η μητέρα και το γάλα της.

Η όσφρηση μας βοηθά να ανιχνεύουμε κινδύνους – από το φαγητό μέχρι τον καπνό.

Μας βοηθά να επικοινωνούμε με το περιβάλλον, αλλά και μεταξύ μας.

Τα πιάτα είναι πιο νόστιμα και ξυπνούν έντονες αναμνήσεις.

Το άρωμα ανιχνεύεται από υποδοχείς στο πάνω μέρος της μύτης.

Στη συνέχεια, τα σήματα αποστέλλονται απευθείας σε ένα συγκεκριμένο μέρος του εγκεφάλου που σχετίζεται με αναμνήσεις και συναισθήματα.

Σουηδική έρευνα υποδηλώνει ότι η μυρωδιά του ανθρώπινου σώματος μπορεί να επικοινωνήσει τη συναισθηματική μας κατάσταση – είτε είμαστε χαρούμενοι είτε αναστατωμένοι, ακόμα και να προκαλέσει παρόμοιες αντιδράσεις σε άλλους που τη μυρίζουν.

Οι επιστήμονες ζήτησαν από εθελοντές να δωρίσουν ιδρώτα από τις μασχάλες τους όταν έβλεπαν μια τρομακτική ή χαρούμενη ταινία.

Σαράντα οκτώ γυναίκες με κοινωνικό άγχος συμφώνησαν να μυρίσουν μερικά από αυτά τα δείγματα ενώ λάμβαναν μια πιο συμβατική θεραπεία που ονομάζεται ενσυνειδητότητα.

Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι ενθαρρύνονται να εστιάζουν στο παρόν αντί να επαναλαμβάνουν αρνητικές σκέψεις.

Μερικές από τις γυναίκες έλαβαν πραγματική μυρωδιά σώματος για να μυρίσουν, ενώ άλλες, η ομάδα ελέγχου, μύρισαν καθαρό αέρα.

Όσοι εκτέθηκαν στον ιδρώτα φάνηκαν να τα πηγαίνουν καλύτερα με τη θεραπεία.

«Ο ιδρώτας που παράγεται ενώ κάποιος ήταν χαρούμενος είχε το ίδιο αποτέλεσμα με κάποιον που φοβόταν από μια ταινία – ίσως υπάρχει κάτι σχετικά με τα ανθρώπινα χημειοσήματα στον ιδρώτα που επηρεάζει καθόλου την ανταπόκριση στη θεραπεία».

«Ίσως η έκθεση σε κάτι άλλο έχει παρόμοιο αποτέλεσμα, αλλά πρέπει να το επιβεβαιώσουμε». Αυτό θα δοκιμάσουμε στην επόμενη μελέτη με παρόμοιο σχέδιο, αλλά όπου συμπεριλάβαμε και τον ιδρώτα ατόμων που παρακολουθούσαν συναισθηματικά ουδέτερα ντοκιμαντέρ», εξήγησε η Elisa Viña, από το Ινστιτούτο Karolinska στη Στοκχόλμη και επικεφαλής ερευνήτρια στο έργο.