Στα παιδικά του χρόνια ένιωθε παραμελημένος

Ο Charles John Humphrey Dickens γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1812 στο Landport στο νησί Portsea, κοντά στο Portsmouth. Ήταν το δεύτερο από τα οκτώ παιδιά του John Dickens (1785–1851) και της Elizabeth Dickens (née Barrow, 1789–1863). Ο πατέρας του ήταν υπάλληλος στο Γραφείο Μισθώσεων του Ναυτικού. Τον Ιανουάριο του 1815, ο Τζον Ντίκενς πήγε για δουλειά στο Λονδίνο και στη συνέχεια η οικογένεια Ντίκενς μετακόμισε στην οδό Νόρφολκ στη Φιτζρόβια. Όταν ο Ντίκενς ήταν μόλις τεσσάρων, οι γονείς του μετακόμισαν στο Σίρνς και μετά στο Τσάθαμ του Κεντ, όπου έζησαν μέχρι τα 11 του. Είχε προφανώς μια ειδυλλιακή πρώιμη παιδική ηλικία, αν και ο ίδιος ο Ντίκενς είπε ότι ήταν «ένα αγόρι στο οποίο δεν δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή».

Ο Κάρολος περνούσε τον χρόνο του κυρίως έξω, αλλά διάβαζε και πολύ. Έτσι μεγάλωσε με τα βιβλία του Tobias Smollett και του Henry Fielding, αλλά και με τον Robinson Crusoe. Διάβασε ιδιαίτερα το 1001 Nights και την Elizabeth Inchbald. Είχε μεγάλη μνήμη για τα παιδικά του χρόνια, θυμούμενος μεγάλο αριθμό προσώπων και γεγονότων, τα οποία χρησιμοποίησε αργότερα στα έργα του. Λόγω της εργασίας του πατέρα του στο Navy Pay Office, είχε επίσης την ευκαιρία να λάβει ιδιωτική εκπαίδευση για μια σύντομη περίοδο στο Chatham.

Ο πατέρας του ήταν στη φυλακή και έπρεπε να δουλέψει σε ένα εργοστάσιο

Αυτή η περίοδος έληξε τον Ιούνιο του 1822, όταν ο John Dickens κλήθηκε στην έδρα του Ναυτικού Pay Office και έτσι όλη η οικογένεια, εκτός από τον Charles, μετακόμισε στο Camden Town του Λονδίνου. Η οικογένεια εγκατέλειψε το Κεντ λόγω χρεών, έτσι ο Τζον Ντίκενς φυλακίστηκε στο Λονδίνο το 1824. Στη συνέχεια, ο 12χρονος Τσαρλς Ντίκενς άρχισε να ζει με την οικογενειακή φίλη Ελίζαμπεθ Ρόιλανς. Τότε, αναγκάστηκε να κερδίζει τα προς το ζην μόνος του δουλεύοντας σε ένα εργοστάσιο βερνικιών υποδημάτων. Θυμούμενος εκείνη την εποχή, πολύ αργότερα, έγραψε:

«Διατηρώ τόσο βαθιά τη μνήμη του αισθήματος της παραμέλησης και της αδυναμίας. όλη μου η ύπαρξη ήταν σε τέτοιο βαθμό εμμονή με τη συνείδηση ​​της ταπεινωτικής αδικίας της οποίας ήμουν θύμα εκείνη την εποχή, που ακόμα και σήμερα τρέμω συχνά μπροστά σε εκείνη τη σκοτεινή σκιά της πικρής παιδικής μου ηλικίας... Ξεχνώ τα πάντα και τα σκοτεινά όνειρα μεταφέρουν εμένα στα πρώτα χρόνια της ζωής μου».

Διετέλεσε εκδότης εβδομαδιαίας εφημερίδας για 20 χρόνια

Ο Ντίκενς άφησε το σχολείο για να εργαστεί σε ένα εργοστάσιο ενώ ο πατέρας του ήταν φυλακισμένος. Παρά την έλλειψη εκπαίδευσης, διετέλεσε εκδότης εβδομαδιαίας εφημερίδας για 20 χρόνια, έγραψε 15 μυθιστορήματα, πέντε νουβέλες, εκατοντάδες διηγήματα και άρθρα, έδωσε διαλέξεις και ήταν αγωνιστής για τα δικαιώματα των παιδιών, την εκπαίδευση και τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις.

Η επιτυχία του Ντίκενς ξεκίνησε το 1836 με τη δημοσίευση του The Posthumous Records of the Pickwick Club. Μέσα σε λίγα χρόνια έγινε αστέρι της παγκόσμιας λογοτεχνίας, γνωστός για το χιούμορ, τη σάτιρα και τη λεπτομερή απεικόνιση χαρακτήρων και κοινωνίας. Τα μυθιστορήματά του, τα περισσότερα από τα οποία δημοσιεύτηκαν σε μηνιαία περιοδικά ή εβδομαδιαίες, πρωτοστάτησαν στη σειριακή δημοσίευση ενός διηγήματος, το οποίο με τη σειρά του έγινε ο κυρίαρχος τρόπος δημοσίευσης ενός μυθιστορήματος στη βικτωριανή εποχή. σύμφωνα με την αντίδραση του κοινού.

Ο Ντίκενς θεωρούνταν μεγάλος της λογοτεχνίας της ηλικίας του. Η νουβέλα του του 1843, A Christmas Story, είναι ακόμα δημοφιλής και έχει εμπνεύσει κάθε είδους άλλες προσαρμογές. Το Oliver Twist και το Great Expectations είναι επίσης το θέμα των προσαρμογών, αλλά είναι επίσης σημαντικά για τη λεπτομερή επισκόπηση του Λονδίνου και της βικτωριανής Αγγλίας. Ο Ντίκενς έλαβε επαίνους από πολλούς γίγαντες της παγκόσμιας λογοτεχνίας, από τον Λέοντα Τολστόι μέχρι τον Τζορτζ Όργουελ για παράδειγμα.

Ένα ενδιαφέρον γεγονός είναι ότι ο Κάρολος Ντίκενς έγραφε μόνο με μπλε μελάνι. Όχι λόγω κάποιας δεισιδαιμονίας, αλλά επειδή στέγνωνε πιο γρήγορα από τα μελάνια άλλων χρωμάτων και έκανε τη γραφή να φαίνεται πιο προσεγμένη και καθαρή.

Πέθανε από ανακοπή καρδιάς και δεν ήθελε να φορέσει μαύρα στην κηδεία

Το δέκατο πέμπτο και τελευταίο μυθιστόρημα του Ντίκενς δεν θα μπορούσε να είχε καλύτερο τέλος. Όπως τα περισσότερα βιβλία εκείνης της περιόδου, έτσι και αυτό δημοσιεύτηκε σε μηνιαίο περιοδικό χωρισμένο σε 12 μέρη. Οι αναγνώστες έμειναν με τα χέρια ψηλά όταν έμαθαν για τον θάνατό του. Πριν υποστεί καρδιακή προσβολή, ο Ντίκενς κατάφερε να γράψει 6 συνέχειες, οπότε η ιστορία είναι περίπου μισοτελειωμένη. Το μυστήριο του Edwin Drode παραμένει ένα μυστήριο για πάντα.

Ασυνήθιστη είναι και η τελευταία επιθυμία ενός από τους πιο διάσημους μυθιστοριογράφους στον κόσμο. Ζήτησε στην κηδεία του οι πενθούντες να μην φορούν μαύρα κασκόλ, εσάρπες, εσθήτες, μαύρη λάκα ή όπως έγραψε και άλλα αηδιαστικά και παράλογα πράγματα. Δεν ήθελε η κηδεία να γίνει δημόσια και θεώρησε ότι δεν έπρεπε να ανακοινωθεί η ώρα και ο τόπος. Ζήτησε μια απλή και φτηνή κηδεία. Αλλά αυτά τα αιτήματά του αγνοήθηκαν. Η ταφή του έγινε εθνικό γεγονός.

Πιο πρωτότυπο: Η Αγκάθα Κρίστι εκδικήθηκε έξυπνα τον μοιχαλό σύζυγό της

Δεισιδαιμονίες διασημοτήτων: Ο Πάμπλο Πικάσο δεν πέταξε τα παλιά του ρούχα, έκοψε μαλλιά και έκοψε νύχια

ΒΙΝΤΕΟ | Προτεινόμενες πολεμικές ταινίες: Κάτι για να κλάψετε, κάτι για να ελπίζετε