«Ακατάπαυστα... ο μεταξοσκώληκας υφαίνει το κουκούλι του για τρεις μέρες, και μετά μεταμορφώνεται σε πεταλούδα» - χτυπούσε ο εντυπωσιακός, απαλός βαρύτονος ενός από τους βετεράνους ομιλητές του Ράδιο Σκόπια και της «Vardar Film». Ταινία ντοκιμαντέρ πριν από 70 χρόνια, όταν ακόμα φτιαχνόταν φυσικό μετάξι στο Μπογκντάντσι και στο Βαλάντοβο. Αυτή η πρόταση και μόνο θα ζεστάνει την καρδιά οποιουδήποτε καταλαβαίνει, αγαπά ειλικρινά και σέβεται τη μακεδονική μας γλώσσα. Λίγα λεπτά αργότερα, άνοιξα την τηλεόραση. Παράρτημα για θέρμανση στα σχολεία. Δέκα άβολα δευτερόλεπτα με τη φωνή του ρεπόρτερ, μετά δήλωση του δημάρχου... Έσπευσα να το σβήσω.

Οι γλώσσες που αρνούνται, των οποίων η ίδια η ύπαρξη αμφισβητείται, είναι σπάνιες. Ακόμη πιο σπάνια είναι τα έθνη που, μπροστά σε μια τέτοια άρνηση, συμπεριφέρονται τόσο ανεύθυνα απέναντι στη γλώσσα τους, όπως η δική μας. Από μηνύματα γειτόνων στις εισόδους κτιρίων, μέχρι επίσημες προκηρύξεις από τα γραφεία του πρωθυπουργού και του προέδρου της χώρας, η μακεδονική γλώσσα παρενοχλείται, προσβάλλεται και βεβηλώνεται καθημερινά με κάθε είδους τρόπους από όλους - καθηγητές και δημοσιογράφους. και δυνατά λούμπεν πατριώτες που «δεν βγάζουν τη γλώσσα» από στόμα σε στόμα», και καθηγητές που δεν έχουν νόημα, και αξιωματούχοι και φορείς που θα έπρεπε να τη φυλάνε και να την προστατεύουν με νόμο.

Την περασμένη εβδομάδα, κανείς εκτός από την Ένωση Αγωνιστών δεν σηματοδότησε την ημέρα κατά την οποία πραγματοποιήθηκε το πρώτο μάθημα στη μακεδονική γλώσσα στο χωριό Πόντβις του Κίτσεβο. Εκεί, στην πρώτη απελευθερωμένη περιοχή, οι παρτιζάνοι οργάνωσαν διδασκαλία για τα παιδιά από την Kopačia στη μητρική τους γλώσσα. Αυτό συνέβη το 1943, σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο πριν από την ASNOM - η ύπαρξη αυτής της σχολής ουσιαστικά αντικρούει την παραδοσιακή ανοησία της βουλγαρικής προπαγάνδας ότι η μακεδονική γλώσσα είναι «κομμουνιστικό δημιούργημα», που επινοήθηκε από τους κομμουνιστές μαζί με το μακεδονικό κρατισμό. Το σχολείο στο Podvis εδώ και δεκαετίες καταρρέει, κατάφυτη από θάμνους, και φτάνει κανείς μόνο με τζιπ. Στις ζούγκλες του Περού υπάρχουν ερείπια των Ίνκας του 16ου αιώνα σε καλύτερη κατάσταση. Το ερειπωμένο κτίριο μπορεί να ανακαινιστεί με χρήματα μόνο δύο ή τριών "αγορών-πλαισίων" χταποδιών και άλλων επιλεγμένων θαλασσινών για τα κρατικά εστιατόρια, αλλά όχι - όπως είναι, το σχολείο είναι πολύ δυσάρεστο, αλλά και επαρκώς αντανακλά πόσο οι αρχές φροντίζουν για τη μακεδονική γλώσσα.

Τέτοια κρατική, συστημική και μακροχρόνια ανεμελιά, όπως και πολλές άλλες καταστάσεις στη χώρα μας, πηγάζουν από τη γενική κατάρρευση της εκπαίδευσης και τη συνεχή υποβάθμιση των κριτηρίων για το ποιος μπορεί να είναι δάσκαλος, δάσκαλος ή καθηγητής της Μακεδονικής γλώσσας. Έρχονται γενιές που οι γονείς τους δεν «έπιασαν» σοβαρή προσέγγιση της γλώσσας σε όλη τη σχολική τους εκπαίδευση. Η turbofolk εισβολή από τη Σερβία και η ασταμάτητη κυριαρχία των αγγλικών στο Διαδίκτυο δεν είναι οι μόνοι ένοχοι - οι νέοι αγνοούν συντριπτικά τη μητρική τους γλώσσα επειδή υπάρχει όλο και λιγότεροι να τους διδάξουν, όλο και λιγότερο να βρουν κάποιον για να εμφυσήσουν και να καλλιεργήσουν την αγάπη τους. το.

Το γεγονός ότι το σύστημα αδιαφορεί σίγουρα δεν δικαιολογεί το πόσο ο μέσος Μακεδόνας δεν αγαπά και δεν σέβεται τη γλώσσα του, πράγμα που σε κάποιο επίπεδο πρέπει να σημαίνει επίσης ότι δεν αγαπά τον εαυτό του ή τουλάχιστον ότι δεν έχει πολύ αυτογνωσία. . Σκαμμένοι στα κομματικά χαρακώματα και αφυπνισμένοι από τον αδιάκοπο αγώνα για γυμνή επιβίωση, οι Μακεδόνες έχουν πάψει προ πολλού να θεωρούν τη γλώσσα ως κάτι σημαντικό στη ζωή τους. Ποιος έχει χρόνο να διαβάσει ποιος είναι ο Λάντισλαβ Πάλφι, να δει και να μάθει τι είναι σωστή και λογική πρόταση, τι είναι λεξικό... σε ντοκιμαντέρ μεταξοσκώληκα του '51; Ωστόσο, πολλοί, όταν παρουσιαστεί η ευκαιρία, θα «βαφτιστούν» πατριωτικά στους «αγίους αδελφούς» Κύριλλο και Μεθόδιο, Μισίρκοφ και Πρλίτσεφ – και δύσκολα μαθαίνουν μαθήματα γραμματικής από την έκτη δημοτικού.

Αν προσπαθήσετε να αντιδράσετε στα κοινωνικά δίκτυα σε οποιοδήποτε από τα καθημερινά γλωσσικά «ναυάγια» που εκφέρονται από τους περισσότερους πολιτικούς, τον Πρωθυπουργό Kovacevski, τον αρχηγό της αντιπολίτευσης Mickoski - σύντομα θα κολλήσετε με τους ζηλωτές, επί καθήκοντι οπαδούς της μιας ή της άλλης πλευράς. Όσο πιο απλοί θα φτύνουν, όλοι θα σε κατηγορούν ότι είσαι από τους «άλλους» και οι λίγο πιο εκλεπτυσμένοι θα παραπονιούνται ότι τα σχόλια για τη μορφή αποσπούν την προσοχή από την ουσία (άρα, ας μην παραλείψουμε την παχιά ουσία στα λόγια του τους ήρωές τους). Επιμείνετε στην καθαρή μακεδονική γλώσσα και συχνά θα βρεθείτε αντιμέτωποι με χλευασμό από το ηλίθιο κοινό.

Αλλά δεν είναι όλα τόσο σκοτεινά: την περασμένη εβδομάδα ήταν η Ευρωπαϊκή Ημέρα Γλωσσών. Ωστόσο, η μακεδονική γλώσσα μπήκε στην Ευρώπη πριν από εμάς, και αυτή μπορεί να είναι η μεγάλη ευκαιρία να αρχίσουμε με κάποιο τρόπο να τη σεβόμαστε πραγματικά, ως έθνος. Απλώς περιμένουμε να ανοίξουν τα ευρωπαϊκά ταμεία και οι γραφειοκράτες εκεί να «πατήσουν», να μας δώσουν χρήματα και να μας πουν πώς πρέπει να διαφυλάξουμε και να θρέψουμε τη δική μας γλώσσα.