Σε σύγκριση με τα αποτελέσματα της ΔΟΕ του Τόκιο 2020, η πΓΔΜ έκανε ένα βήμα πίσω με τα επιτεύγματα των αθλητών μας στη ΔΟΕ του Παρισιού 2024 Και ένα μεγάλο βήμα. Στο Τόκιο κατακτήσαμε ένα μετάλλιο, το ασημένιο του ταεκβοντό Ντεγιάν Γκεοργκιέφσκι και στο Παρίσι μείναμε χωρίς μετάλλιο.

Δεν χρησιμοποιήσαμε τον Ολυμπιακό κύκλο μεταξύ αυτών των δύο Ολυμπιακών Αγώνων για να αναβαθμιστούμε, αλλά μάλλον πήγαμε προς τα πίσω. Αυτό λένε τα αποτελέσματα.

Οι Μακεδόνες αθλητές που εμφανίστηκαν στο Παρίσι δεν φταίνε καθόλου που η κίνηση των Μακεδονικών Ολυμπιακών αθλημάτων μεταξύ δύο Ολυμπιακών Αγώνων είναι αντίστροφη. Καθένας από τους έξι εκπροσώπους της ΠΓΔΜ στο Παρίσι έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε, επένδυσε το μεγαλύτερο μέρος των δυνατοτήτων του για να πετύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ο Ντάριο Ιβανόβσκι έτρεξε και τραυματίστηκε μόνο για να τερματίσει τον μαραθώνιο, διακινδύνευσε την υγεία του για να μην τα παρατήσει και να απογοητεύσει το κοινό της ΠΓΔΜ.

Η παίκτρια του ταεκβοντό Mila Reljic έδειξε ότι έχει τη δυνατότητα να νικήσει πραγματικούς άσους σε αυτό το άθλημα. Ε, αν υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες προετοιμασίας στον προολυμπιακό κύκλο... Ανάλογο συμπέρασμα, πάνω κάτω, μπορεί να βγει και για τους άλλους αθλητές μας.

Δεν έλειψε η στήριξη των αθλητών μας από το ευρύ κοινό. Όλοι προσπάθησαν να πετύχουν όσο το δυνατόν περισσότερα, το κοινό κυρίως τους επευφημούσε, έδειξε αλληλεγγύη. Αλλά το γεγονός παραμένει ότι δεν υπάρχει πρόοδος για τον μακεδονικό αθλητισμό από το Τόκιο μέχρι το Παρίσι. Απεναντίας!

Οι φορείς και οι φορείς στη χώρα μας, πρώτα απ' όλα όσοι ασχολούνται άμεσα με τον αθλητισμό, αλλά όχι μόνο αυτοί, αλλά πολλοί άλλοι, όπως πολλές φορές στο παρελθόν, δεν έκαναν τη δουλειά τους για να πάει η Μακεδονία στο Παρίσι με περισσότερους Ολυμπιονίκες, με περισσότερους εκπλήρωσε τα ολυμπιακά πρότυπα και κατέληξε με καλύτερα αποτελέσματα.

Ως κοινωνία, δεν κάνουμε αρκετά για τον αθλητισμό, για την επέκταση της αθλητικής βάσης, για την αναβάθμιση των υποδομών, για τις προετοιμασίες και τους αγώνες των επίλεκτων αθλητών για να περιμένουμε μια συστηματική συνεχή πρόοδο σε αυτόν τον τομέα.

Αμέτρητες φορές έχουμε δει πώς οι οργανισμοί που ασχολούνται άμεσα με τον αθλητισμό συμπεριφέρονται σαν κέρατα στο τσουβάλι, δουλεύοντας ο ένας εναντίον του άλλου, για ποιους σκοπούς, απλώς όχι για πρόοδο στον αθλητισμό, προς όφελος των αθλητών.
Πολλές φορές έχουμε δει πώς οι πολιτικοί μας περιμένουν στην ουρά για να βγουν φωτογραφία με έναν αθλητή που έβγαλε αποτέλεσμα, αλλά πολύ συχνά ο αθλητής ξεχνιέται, αφήνεται στον εαυτό του, όπως πριν.

Τα πράγματα δεν γίνονται σωστά ξεκινώντας από το foundation και πάνω, και το αποτέλεσμα όταν έρθει η ώρα να το κάνεις, απουσιάζει. Οι καλύτεροι κολυμβητές μας πληρώνουν μόνοι τους την προπόνησή τους σε πισίνες, οι ταεκβοντό μας και άλλοι αθλητές χρηματοδοτούνται από τον εαυτό τους για να επιβιώσουν, τα γυμναστήρια τους κλείνουν κατά τη διάρκεια των διακοπών, οι αθλητές μας αλλάζουν ρούχα και προπονούνται σε λιβάδια αντί για κατάλληλα γήπεδα...

Τα παράλογα πολλαπλασιάζονται. Οι παλαιστές μας δεν είναι πλέον ανταγωνιστικοί όπως ήταν στις παλιές καλές εποχές της δόξας, άρα ψάχνουμε ξένους για να παίξουν για τη Μακεδονία... Πού είναι οι νέοι Τρστένα, Σεϊντίου, Σόροφ...; Σίγουρα δεν βρίσκονται στη Ρωσία. Ό,τι σπείρουμε θα θερίσουμε.

Δεν μπορούμε καν να ανταποκριθούμε στους γείτονές μας, που συνήθως προχωρούν. Το Κοσσυφοπέδιο, για το οποίο είναι οι τρίτοι Αγώνες στην ιστορία του, κέρδισε δύο μετάλλια στο Παρίσι, καθώς και στο Τόκιο. Η Σερβία εμφανίστηκε με 113 αθλητές, κέρδισε πέντε μετάλλια, εκ των οποίων τα τρία ήταν χρυσά, η Αλβανία έχει δύο μετάλλια, δηλαδή ένα περισσότερο από το Τόκιο. Η Κροατία με τους 73 αθλητές της κέρδισε επτά μετάλλια στο Παρίσι της Σλοβενίας, με τα οποία θέλουμε να συγκριθούμε τόσο πολύ πιθανότατα λόγω του αριθμού των κατοίκων, που εμφανίστηκαν με ακόμη και 90 αθλητές, κέρδισαν δύο χρυσά και ένα ασημένιο...

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι το φινάλε ενός τετραετούς κύκλου που ονομάζεται Ολυμπιάδα, όπου παρουσιάζονται τα αποτελέσματα της εργασίας. Αν δεν έχετε δημιουργήσει συνθήκες για να δουλέψουν όσο το δυνατόν περισσότερο οι αθλητές σας τα χρόνια που προηγούνται των Αγώνων, θα πάτε σε αυτούς με προσκλήσεις (τα λεγόμενα wild cards) και με το σύνθημα - είναι σημαντικό να συμμετέχετε. Δεν είναι και κακό, αλλά ο κόσμος προχωρά, κι εμείς προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αν συνεχίσουμε έτσι, στους Ολυμπιακούς Αγώνες και σε άλλες μεγάλες διοργανώσεις θα έχουμε μόνο τυχαία (αν είμαστε τυχεροί) καλά αποτελέσματα και όχι συστημική μακροπρόθεσμη πρόοδο και τρόπαια, όπως θα έπρεπε σε μια κανονική χώρα.