Όχι ότι δεν είναι μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σχεδόν όλοι οι δήμοι της πΓΔΜ, αλλά είναι εκπληκτικό πώς στο Facebook και σε άλλα κοινωνικά δίκτυα διχαζόμαστε για τα τελευταία "περιστατικά" με δαγκώματα σκυλιών του δρόμου σε πολίτες στη Στρούγκα και πώς να λυθεί αυτό το πρόβλημα : να πάρουν οι «τρελοί» τη «δικαιοσύνη», δηλαδή το όπλο στα χέρια τους και να σκοτώσουν όλα τα σκυλιά του δρόμου, ή να μην αφεθεί σε ένα φτωχό αδέσποτο σκυλί που επιτίθεται επιθετικά και αιμοδιψείς σε πολίτες να έχει «τρίχα» και λίγα αβοήθητα παιδιά.

Και, ως συνήθως, έχουμε πολίτες υστερικούς ότι δεν πρέπει να γίνεται τίποτα στα σκυλιά, ότι και αυτοί είναι ψυχές και ότι πρέπει να τους δοθεί αγάπη, θεσμική προστασία και φροντίδα, σε αυτούς που εν ψυχρώ δικαιολογούν την αποτρόπαια πράξη του σκύλου ως πολίτη. που χτύπησε επτά σκυλιά σε μια μέρα, πηγαίνοντας κυριολεκτικά σε ένα «κυνήγι μούτσων» στην πόλη.

Ας ξεκαθαρίσουμε αμέσως: δεν κρατάω σκύλο, αλλά βλέποντας διασκεδαστικά και ενδιαφέροντα βίντεο που εμφανίζονται στο FB μου, πιστεύω και πείθομαι όλο και περισσότερο ότι είναι τα πιο ευγενικά, πιο πιστά και ειλικρινή πλάσματα στο τον πλανήτη, που αγαπούν άνευ όρων. Εμείς οι άνθρωποι, ειδικά οι Μακεδόνες, μπορούμε μόνο να μάθουμε από αυτούς για αυτές τις πανανθρώπινες αξίες. Γι' αυτό δεν με εκπλήσσει το γεγονός ότι ένας τεράστιος αριθμός πολιτών της ΠΓΔΜ έχουν ένα σκύλο κατοικίδιο, με το οποίο είναι προσκολλημένοι με πλήρη αγάπη και το θεωρούν με την πραγματική έννοια της λέξης ως ισότιμο μέλος της οικογένειας. Και ακόμη και από άλλους ανθρώπους, που δεν έχουν τέτοια συναισθήματα για τα σκυλιά ή τις γάτες, θεωρούνται «περίεργοι ή χαστουκισμένοι». Ωστόσο, να τονίσω αμέσως ότι κατανοώ και την οργή των υπολοίπων πολιτών, που δεν μπορούν να περπατήσουν ελεύθερα στους δρόμους, φοβούμενοι για την ασφάλειά τους ή, ακόμη πιο τρομερά, για την ασφάλεια των πιο αγαπημένων τους παιδιών, που δεν θα να μπορούν να αμυνθούν εάν δέχονται επίθεση από μια εξαγριωμένη αγέλη σκύλων.

Δεν μπορούμε να "βρούμε το τέλος κανενός σκύλου"

Πού είναι το πρόβλημα όμως; Λοιπόν, φυσικά, όπως πάντα - μέσα μας. Δεν είναι απλό, ή είναι πολύ απλό αν δεν ήμασταν κλασικοί Μακεδόνες, δηλαδή αν δεν συμπεριφερόμασταν κλασικά μακεδονικά, καθώς και για όλα τα (εναπομείναντα) προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία. Ας ξεκινήσουμε με τη σειρά: πού είναι η ευθύνη ενός πολίτη που κράτησε ένα σκυλί στο σπίτι και μετά, για χ λόγους, το άφησε να περιπλανηθεί ελεύθερα, γιατί δεν μπορούσε πια να το κρατήσει ή δεν ήθελε, οτιδήποτε; Πιστεύει ότι είναι φυσιολογικό; Πού είναι ο ρόλος των τοπικών αυτοδιοικήσεων που έχουν ή θα έπρεπε να έχουν νόμιμες εξουσίες να ευνουχίζουν, να πιάνουν και να σταθμεύουν τα σκυλιά, εκτός από κρυφά τη νύχτα, όπως εικάζεται στο κοινό, να τα μεταφέρουν από τον ένα δήμο στον άλλο, ως «απόβλητα» που θέλουν να ξεφορτωθούν;! Και πού είναι ο ρόλος των μη κυβερνητικών οργανώσεων, ως από τις πιο διάσημες και πιο δυνατές στο κοινό, ακριβώς σε αυτό το θέμα, που υστερικά ουρλιάζει και επικοινωνεί όταν πρόκειται να υπερασπιστεί τα «δικαιώματα των σκύλων ή των ζώων», αλλά δεν κάνει τίποτα συγκεκριμένα για να διορθωθούν οι τρομερές καταστάσεις ακριβώς για αυτό το φλέγον, δεκαετίες (μη) επιλύσιμο πρόβλημα, που επικαιροποιήθηκε ξανά μετά τα τελευταία γεγονότα στη Στρούγκα;!

Πέρα από το ότι ξέρουν να συσσωρεύουν χρήματα από ξένα ιδρύματα, βαριά χρηματοδοτημένα, οπότε πρέπει κάπως να τα «δικαιώσουν». Ας μην παρεξηγηθούμε, δεν δικαιολογώ τη δράση του μανιακού που πυροβόλησε θανάσιμα τα σκυλιά και πρέπει να λογοδοτήσει ποινικά σύμφωνα με τις διατάξεις του Ποινικού Κώδικα, πρώτον γιατί έτσι μπαίνουμε σε θεσμική κατάρρευση, αναρχία, μετά αύριο κάποιος μπορεί να του περάσει από το μυαλό να σκοτώνει κόσμο στους δρόμους, γιατί έτσι νομίζει ή τον πείραξαν, αλλά από την άλλη, το πρόβλημα είναι τόσο καθημερινό, σοβαρό και κινδυνεύει να μετατραπεί σε πλήρη τραγωδία, όταν, Θεός φυλάξοι, μια αγέλη Τα αδέσποτα σκυλιά μπορούν να δαγκώσουν και να σφάξουν οποιονδήποτε μέχρι θανάτου, είτε έναν άνθρωπο, είτε το πιο τρομακτικό, ένα μικρό παιδί.

Τι θα κάνουμε τότε; Υστερικά θα ουρλιάζουμε σαν τρελοί στα κοινωνικά δίκτυα, θα χωριστούμε σε δύο στρατόπεδα και θα βρίσκουμε ο ένας το λάθος του άλλου, δηλαδή θα μεταθέτουμε συνεχώς την ευθύνη;! Γιατί δεν ξέρουμε τίποτε άλλο, δηλαδή αντιδρούμε όταν έρχεται ένα μαχαίρι στα κόκαλά μας, χωρίς προηγουμένως να τα αποτρέψουμε, δηλαδή να αποτρέψουμε τυχόν τέτοιες συνέπειες. Όπως ακριβώς κάνουμε με την τεράστια ατμοσφαιρική ρύπανση.

Αρκεί το παράδειγμα του δαγκωμένου δημοσιογράφου στη Σερβία που δυστυχώς δεν κατάφερε να σωθεί, καθώς η σύζυγός του που τον υπερασπίστηκε, γλίτωσε με εμφανή τραύματα μετά από επίθεση επαρχιακών σκύλων σε χωριό, αυτού του παντρεμένου ζευγαριού. ο βόρειος γείτονας. Ποιος θα φέρει την ευθύνη, ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για ένα τόσο τραγικό, φρικτό και αλλόκοτο τέλος μιας ανθρώπινης ζωής; Βούτσιτς; Ο δήμαρχος του δήμου;! ΠΟΥ?! Για να μην καταλήξουμε σε παρόμοια κατάσταση, και φαίνεται ότι συνεχίζουμε, θα πρέπει πρώτα να ηρεμήσουμε τα πάθη μας και να περάσουμε από τη «συζήτηση» του FB στη θεσμική, λειτουργική και πολιτική δράση. Και βρίσκοντας μια μόνιμη, αποτελεσματική και αποτελεσματική λύση στο πρόβλημα. Γιατί δεν πρόκειται μόνο για σωματικούς τραυματισμούς και δαγκώματα, που θα επουλωθούν με τον καιρό και θα εξαφανιστούν. Τα τραύματα, ο φόβος, οι κρίσεις πανικού όταν βλέπεις μια αγέλη σκυλιών μετά θα παραμείνουν ως μόνιμες ανίατες συνέπειες. Που είναι πολύ πιο τρομακτικά για την ψυχοσωματική υγεία και κατάσταση παρά για όλη τη ζωή των δαγκωμένων και τραυματισμένων πολιτών.

Πρέπει να καταλήξουμε σε θεσμική λύση!

Λένε όμως ότι η στάση μιας κοινωνίας απέναντι στα σκυλιά και γενικότερα στα ζώα ή τη φύση καθορίζει τον βαθμό πολιτισμικής ανάπτυξης της ίδιας. Για παράδειγμα, οι Ιάπωνες έχτισαν ένα μνημείο σε φυσικό μέγεθος στον Χάτσικο, τον σκύλο που χρησιμοποιήθηκε στη λατρευτική ταινία για την πίστη και την αφοσίωση ενός σκύλου στον αφέντη του. Και είναι ένα παγκόσμιο τουριστικό αξιοθέατο, σήμερα, ακόμη και στην Ιαπωνία. Παραδείγματα βλέπουμε στην Τουρκία, φανταστείτε, και στην Ιταλία, πώς τις κρύες μέρες του χειμώνα ανοίγουν οι πόρτες των μαγαζιών (και επώνυμων και ακριβών), για να μπουν τα σκυλιά του δρόμου στο διάδρομο, να κοιμηθούν και να ζεσταθούν. Αν τους ταΐσετε, σας εγγυώμαι ότι δεν θα απαντήσουν ποτέ με επιθετικότητα και επίθεση, αντίθετα, με αγάπη και χαρά.

Τους χτυπάμε, τους κυνηγάμε, τους δηλητηριάζουμε. Είναι πεινασμένοι, διψασμένοι, φοβισμένοι, παγώνουν, περιφέρονται στους δρόμους, περιφέρονται σαν τους μεγαλύτερους αμαρτωλούς σε αυτόν τον κόσμο. Και είναι φυσιολογικό να αναπτύσσουν ένα ένστικτο για αιμοληψία. Αν τους δώσουμε φροντίδα και αγάπη, θα μας το επιστρέψουν δέκα φορές περισσότερο. Έχει επαληθευτεί, από εκατομμύρια παραδείγματα σε όλη την ιστορία αυτού του ταραγμένου κόσμου και αιώνα!