Οι πνεύμονες είναι «κατακερματισμένοι», το στήθος σφυρίζει, και η αναπνοή δυσκολεύεται, είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά συμπτώματα της βρογχίτιδας, δηλαδή της φλεγμονής των αεραγωγών, που προσβάλλει κυρίως παιδιά κάτω των 10 ετών.

Εάν αυτό συμβεί στο παιδί σας, το πιο σημαντικό είναι να κάνετε σωστή διάγνωση και να εφαρμόσετε την κατάλληλη θεραπεία για να αποτρέψετε, συνήθως, τη χαρακτηριστική υποτροπή της νόσου και να διατηρήσετε την υγεία των αναπνευστικών οργάνων. Ο συγκεκριμένος συριγμός και η δύσπνοια είναι αποτέλεσμα της συστολής των βρογχικών τοιχωμάτων (απόφραξη) και της δυσκολίας διέλευσης αέρα λόγω της διογκωμένης βλεννογόνου μεμβράνης και της πυκνής βλέννας στους βρόγχους.

Η οξεία βρογχίτιδα έχει δύο αιτίες. Η πρώτη αιτία είναι μολυσματική, καθώς εμφανίζεται συχνά ως επιπλοκή της γρίπης. Οι ιοί είναι η πιο κοινή αιτία οξείας βρογχίτιδας στα βακτήρια, αν και τα βακτήρια μπορούν συχνά να προκαλέσουν την ασθένεια.

Μια δεύτερη αιτία οξείας βρογχίτιδας είναι χημικής-φυσικής φύσης, όπως πολυάριθμες επιβλαβείς ουσίες από τον αέρα, καυσαέρια, καπνός τσιγάρου και βιομηχανικοί ρύποι. Η σκόνη, η υγρασία, το υπερβολικό κρύο και η ζέστη, καθώς και οι μη θεραπευμένες λοιμώξεις των αεραγωγών, αποτελούν επίσης παράγοντες κινδύνου για οξεία βρογχίτιδα.

Όταν ο ασθενής εμφανίζει πυρετό ακολουθούμενο από κρυολόγημα που ακολουθείται από βήχα και πόνο στο στήθος, αυτά είναι τα πρώτα συμπτώματα της οξείας βρογχίτιδας. Στη συνέχεια ο πόνος εντείνεται και εξαπλώνεται σε όλο το στήθος, ο βήχας εντείνεται και η αναπνοή γίνεται δύσκολη και επιταχυνόμενη. Ο βρογχικός βλεννογόνος ερεθίζεται, η ποσότητα της βλέννας που εκκρίνεται από το βρογχικό τοίχωμα αυξάνεται, γεγονός που προκαλεί έντονο βήχα και συχνότερο βήχα.

Στους περισσότερους ασθενείς, η ανάρρωση επιτυγχάνεται μέσα σε λίγες εβδομάδες. Σε μικρά παιδιά, ηλικιωμένους και καρδιοπαθείς, η θεραπεία διαρκεί περισσότερο και η ανάρρωση είναι πιο δύσκολη. Η πρωτογενής ιογενής λοίμωξη συχνά συνοδεύεται από βακτηριακή λοίμωξη, επομένως είναι απαραίτητη η αντιβιοτική θεραπεία. Εκτός από τα αντιβιοτικά, υπάρχουν τα λεγόμενα βλεννολυτικά, φάρμακα που διευκολύνουν τον βήχα και την έκκριση εκκρίσεων. Στην παρούσα θερμοκρασία χρησιμοποιούνται επίσης αντιπυρετικά, ενώ κατασταλτικά του βήχα χρησιμοποιούνται μόνο εάν είναι απαραίτητο.

Τα κύρια συμπτώματα της χρόνιας βρογχίτιδας είναι ο βήχας, ο πυρετός, η δυσκολία στην αναπνοή και η μειωμένη ικανότητα εργασίας. Η ροή του αέρα στους πνεύμονες του ασθενούς μειώνεται επειδή μειώνεται το πλάτος της διόδου του αέρα και εκκρίνεται μεγάλη ποσότητα βλέννας. Όλα αυτά οδηγούν σε δύσπνοια. Οι καθημερινές δραστηριότητες του ασθενούς γίνονται πιο δύσκολες και συχνά νιώθει εξαντλημένος και κουρασμένος.

Εάν ο ασθενής δεν απομακρυνθεί από τους παράγοντες που προκαλούν χρόνια βρογχίτιδα, η πορεία της νόσου μπορεί να επιδεινωθεί.

Εάν ο ασθενής είναι καπνιστής, το πρώτο θεραπευτικό μέτρο είναι η διακοπή του καπνίσματος, που στις περισσότερες περιπτώσεις προκαλεί βελτίωση, μειωμένο βήχα, ανακούφιση της αναπνοής και βελτίωση της γενικής κατάστασης του ασθενούς.

Εάν ο μολυσμένος αέρας είναι η αιτία χρόνιας βρογχίτιδας σε έναν ασθενή, τότε συνιστάται να μεταβεί αλλού, όπου δεν υπάρχει ρύπανση, δεν υπάρχει ομίχλη, υγρασία, με ήπιο και μέτριο κλίμα. Η αλλαγή κατοικίας στους περισσότερους ασθενείς οδηγεί σε σημαντική βελτίωση.

Σε ό,τι αφορά τις λοιμώξεις του αναπνευστικού, καλό είναι να αποφεύγεται το έντονο κρύο και ζέστη, η υγρασία και η ομίχλη και κατά τις συνήθεις χειμερινές εστίες ιώσεων χρειάζονται μεγάλες προφυλάξεις. Σε περίπτωση κάποιων ηπιότερων λοιμώξεων, συνιστάται ανάπαυση, με κατ' οίκον θεραπεία, έως ότου ο ασθενής επουλωθεί πλήρως.

Οι ασθενείς με χρόνια βρογχίτιδα θα πρέπει να αποφεύγουν τα δωμάτια που υπερθερμαίνονται και να διατηρούν επαρκή υγρασία στο δωμάτιο όπου διαμένουν.

Η θεραπεία συνήθως περιλαμβάνει βλεννολυτικά, βρογχοδιασταλτικά και αντιφλεγμονώδη φάρμακα, καθώς και θεραπείες εισπνοής, οι οποίες έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικές.

Οι πιο συχνές αιτίες χρόνιας βρογχίτιδας είναι το κάπνισμα, ο μολυσμένος αέρας και η μόλυνση των αεραγωγών. Το κάπνισμα και ο μολυσμένος αέρας προκαλούν αυξημένη έκκριση βλέννας, η οποία συνοδεύεται από μόλυνση. Επιπρόσθετες επιπλοκές μπορεί να προκληθούν από αλλεργία σε μια ουσία που εισπνέει ο ασθενής.