Λίγο περισσότερο από μια εβδομάδα πριν από τη Σύνοδο Κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, στην οποία πρόκειται να ληφθούν κάποιες μοιραίες αποφάσεις για εμάς, κανένας ζωντανός δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα εάν η Βουλγαρία θα άρει τον αποκλεισμό της και η πΓΔΜ θα ξεκινήσει επιτέλους διαπραγματεύσεις ένταξης. Τουλάχιστον όχι περισσότερο από χθες το βράδυ, με αποτέλεσμα 1: 1, κάποιος θα μπορούσε να προβλέψει πώς θα τελειώσει ο αγώνας Μακεδονία-Αυστρία. Για παράδειγμα, ήμουν πεπεισμένος ότι θα ήταν 2: 1 για την πΓΔΜ. Η εθνική μας ομάδα φάνηκε πιο ενεργητική, πιο παρακινημένη και πιο εξειδικευμένη, και σκέφτηκα ότι ήταν μόνο λίγα λεπτά προτού δει το δεύτερο γκολ και γιορτάσαμε την πρώτη νίκη ενός Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Αλλά δεν αποδείχθηκε έτσι. Η εντύπωση μπορεί να είναι ψέματα.

Και ποια είναι η εντύπωση πριν από αυτόν τον άλλο ευρωπαϊκό «αγώνα», στο όχι τόσο δευτερεύον παιχνίδι που ονομάζεται πολιτική; Προφανώς δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο, υπέρ μας.

Αφού ο υπουργός Εξωτερικών της Πορτογαλίας Σίλβα, ο οποίος κατέχει την εκ περιτροπής προεδρία της Ένωσης, και ο Επίτροπος Διεύρυνσης της ΕΕ, Βαρτσέλλι, επισκέφθηκε τις περιφερειακές πρωτεύουσες και παρουσίασε το σχέδιο, τον χάρτη πορείας ή τον οδικό χάρτη του, άρχισε να παίζει ο ισχυρός διπλωματικός μηχανισμός. Υψηλές επισκέψεις και δηλώσεις από τα υψηλότερα περιστατικά στην ΕΕ μεταφέρθηκαν από διαφορετικές πλευρές, όπως βροχές, όλα με το ίδιο μήνυμα - το βουλγαρικό βέτο πρέπει να αρθεί! Ο Πρόεδρος της Βουλγαρίας Ράντεφ παραπονέθηκε ακόμη και ότι είχε «γίνει πολύ ενδιαφέροντος» σε διάφορους πολιτικούς, αλλά δεν ήθελε να το ονομάσει «natisk». Σωστά, γιατί η "πίεση" δεν είχε έρθει ακόμη.

Ο Ζάεφ φιλοξενήθηκε στο Παρίσι, με θεραπεία, εικονογραφία και χρονοδιάγραμμα, που ξεκάθαρα μίλησε για την ανεπιφύλακτη γαλλική υποστήριξη για διαπραγματεύσεις με την πΓΔΜ (και την Αλβανία), αμέσως! Αυτή τη φορά ο Macron επέλεξε λέξεις πολύ διαφορετικές από τις προηγούμενες δηλώσεις του σχετικά με τη διεύρυνση, πάντα ασαφείς και υπό όρους. Ακόμη και οι Κάτω Χώρες κάλεσαν να υπενθυμίσουν ότι τα προηγούμενα αποθεματικά της στην Αλβανία δεν ισχύουν πλέον. Διαπιστώθηκε ότι ένας διαφορετικός άνεμος φυσούσε από όλες τις πλευρές.

Η αμερικανική διοίκηση στο υψηλότερο επίπεδο εξέφρασε τις προσδοκίες της για την έναρξη διαπραγματεύσεων για την πΓΔΜ και την Αλβανία, δημοσιεύοντας, παρεμπιπτόντως ή όχι, μια έκθεση σχετικά με το επίπεδο διαφθοράς στη βουλγαρική κοινωνία, καθώς και "επέκταση" της μαύρης λίστας των αντιπάλων της Οχρίδας και η συμφωνία των Πρεσπών, υπογραμμίζοντας τη σημασία της σταθερότητας στα Δυτικά Βαλκάνια. Το υπουργικό συμβούλιο του Μπάιντεν δήλωσε ότι τα Δυτικά Βαλκάνια θα είναι ένα από τα σημαντικότερα σημεία της ευρωπαϊκής του περιοδείας, η οποία, μετά από συνάντηση με Ευρωπαίους ηγέτες στις Βρυξέλλες στις 15 Ιουνίου, προβλέπει μια δύσκολη συνάντηση με τον Πούτιν την επόμενη μέρα. Αυτό πρέπει να δείχνει στους Βούλγαρους ότι παίζεται ένα «μεγάλο πάρτι» και ότι τα esaps τους μπορούν να χρησιμεύσουν ως ένα μικρό σύμβολο.

Επιπλέον, πραγματοποιήθηκε πρόσφατα μια εξαιρετικά θετική σύνοδος κορυφής των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στα Τίρανα και σήμερα (Δευτέρα) στις Βρυξέλλες ξεκίνησε η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ στην οποία η Βόρεια Μακεδονία συμμετέχει για πρώτη φορά ως πλήρες μέλος. Και αυτή είναι μια ευκαιρία, υποθέτω, αν όχι για πρόσθετη «πίεση», για μια συμμαχική πεποίθηση της Βουλγαρίας ότι η άρση του βέτο είναι η σωστή κίνηση.

Με λίγα λόγια, το πολιτικό κλίμα είναι ευνοϊκό, αν δεν θα μπορούσε να είναι πιο ευνοϊκό. Φαίνεται ότι μια τέτοια ευρωατλαντική και περιφερειακή ομοφωνία δεν υπάρχει εδώ και πολύ καιρό.

Αλλά ίσως αυτός είναι ο λόγος που αρχίζει να μην τρώει λίγο "shube". Λες και κάτι είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό. Και θυμόμαστε αμέσως την πικρή εμπειρία από τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008, όπου ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους είπε κυριολεκτικά μέχρι τα μεσάνυχτα ότι η πΓΔΜ θα γίνει μέλος της Συμμαχίας, αλλά αυτό δεν συνέβη - η Ελλάδα χρησιμοποίησε τη δύναμη βέτο της. Ήταν ένα κρύο ντους για την αμερικανική διπλωματία και για εμάς ένα τραύμα και ένα μάθημα: η διπλωματική βούληση, ακόμη και στο υψηλότερο επίπεδο, μερικές φορές φαίνεται να είναι ανεπαρκής.

Μπορεί το Βουκουρέστι να συμβεί ξανά την επόμενη εβδομάδα; Όσο θέλουμε και ελπίζουμε για καλά νέα από τις Βρυξέλλες, αυτός ο κίνδυνος δεν πρέπει να αποκλειστεί πλήρως. Όπως είπαμε παραπάνω, η εντύπωση μπορεί να είναι ψέματα. Και ποιο "Βουκουρέστι" θα ήταν αυτό για την πΓΔΜ; Εξαρτάται, αν θεωρείται από το 1913, αν είναι το πιο πρόσφατο, το ποδόσφαιρο, από την Κυριακή το βράδυ. Αλλά δεν πρέπει να απελπιστούμε, μια χαμένη μάχη δεν σημαίνει έναν χαμένο πόλεμο. Για να παραφράσω τον Νίτσε, κάθε Βουκουρέστι που δεν θα μας σκοτώσει, μας κάνει πιο δυνατούς!