Εδώ και σχεδόν 12 χρόνια συνεχίζεται η «μάχη» του Εμπορικού Συλλόγου ΠΓΔΜ για παρέμβαση στον εκτελεστικό νόμο, ώστε οι εταιρείες να εισπράττουν απαιτήσεις από τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, κρατικές αρχές, δημόσιες επιχειρήσεις και δήμους. Από το SKSM επεσήμαναν επανειλημμένα ότι η πολύ ευρεία ερμηνεία επιτρέπει στον Νόμο να εφαρμόζεται άνισα στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Ο Πρόεδρος του Επιμελητηρίου, Μπράνκο Αζέσκι, στην τελευταία στήλη του απαριθμεί αρκετές «επέτειους των πρωτοβουλιών τους» για την αλλαγή ορισμένων νόμων, συμπεριλαμβανομένου του νόμου για την εκτέλεση.

-Από πέρυσι ξεκινήσαμε να γιορτάζουμε επετείους, φέτος δεν πρέπει να γιορτάσουμε 12 χρόνια από την πρωτοβουλία αλλαγής του άρθρου 218 του νόμου περί επιβολής - γράφει μεταξύ άλλων ο Αζέσκι.

Σε αντίθετη περίπτωση, στην πρώτη παράγραφο του άρθρου αυτού αναφέρεται ότι «Σχετικά με αντικείμενα και δικαιώματα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και των οργάνων της, των μονάδων τοπικής αυτοδιοίκησης και των δημοσίων επιχειρήσεων, δεν μπορεί να γίνει εκτέλεση για είσπραξη χρηματικών απαιτήσεων. εάν είναι απαραίτητα για την άσκηση της δραστηριότητάς τους, δηλαδή των καθηκόντων». Το άρθρο 218, δεύτερο εδάφιο, διευκρινίζει περαιτέρω ότι «τα στοιχεία και τα δικαιώματα που είναι απαραίτητα για την άσκηση των δραστηριοτήτων και των καθηκόντων του οφειλέτη θα καθοριστούν από τον πρόεδρο του δικαστηρίου στην επικράτεια του οποίου πραγματοποιείται η εκτελεστή πράξη, εάν κατά την εκτέλεση της την εκτέλεση, τα μέρη στο θέμα αυτό δεν συμφώνησαν ή αλλιώς αναφέρεται ως αναγκαίο».

- Το άρθρο 218 επιτρέπει πράγματι στο δικαστήριο να απαγορεύσει την ανάληψη των κεφαλαίων του οφειλέτη με το σκεπτικό ότι είναι "απαραίτητα", γεγονός που εμποδίζει τη μεταφορά τους στον πιστωτή, δηλαδή τη ρύθμιση της οφειλής - λένε οι δικηγόροι που συμβουλεύτηκε το "Sloboden Pechat". ". Και, με αυτό το είδος περιορισμού, οι εταιρείες πρακτικά δεν είναι σε θέση να εισπράξουν τις απαιτήσεις τους, παρά την απόφαση του εκτελεστικού δικαστηρίου για αυτό.

Αυτή τη στιγμή οι εταιρείες είναι υποχρεωμένες να ρυθμίσουν όλες τις οφειλές τους και από την άλλη, αν και έχουν τη νόμιμη δυνατότητα, δεν μπορούν να εισπράξουν τις απαιτήσεις τους από τους φορείς. Και αν κάποτε πάλευαν όλοι να συνεργαστούν με το κράτος, τώρα οι εταιρείες αναλαμβάνουν απρόθυμα να κάνουν κάτι για αυτούς, γιατί δεν είναι σίγουροι πότε θα πάρουν τα χρήματα. Κάποιες προηγούμενες έρευνες έδειξαν ότι τα χρέη του κράτους προς τις ιδιωτικές εταιρείες έφτασαν τα 500 εκατ. ευρώ.