Ροξάν Στογιάνοφ στις 28 Δεκεμβρίου έλαμψε στον κεντρικό ρόλο στο μπαλέτο «Pahita» στην πιο διάσημη σκηνή μπαλέτου της Εθνικής Όπερας του Παρισιού, Γαλλία. Ο δρόμος για την Όπερα του Παρισιού δεν ήταν εύκολος, ειδικά για να αξίζει κανείς τη θέση «Star» (Étoile) που είναι η υψηλότερη αναγνώριση. Ο Roxan Stojanov είναι Μακεδόνας από πατέρα και Γάλλος από μητέρα. Αν και είναι ένα σχετικά άγνωστο όνομα για το μακεδονικό κοινό, η επιτυχία της είχε έντονη απήχηση όχι μόνο στη σκηνή του μπαλέτου στη χώρα μας, αλλά και στον κόσμο γενικότερα.

Από τα πρώτα βήματα μπαλέτου που έκανε στα Σκόπια, μέχρι σήμερα να είναι η πρώτη μπαλαρίνα της παλαιότερης και πιο διάσημης παρέας όπερας στη Γαλλία και στον κόσμο, λέει η Ρωξάν σε συνέντευξή της στο «Sloboden Pechat».

Πώς νιώθεις να είσαι πρωταγωνιστής της διάσημης Όπερας του Παρισιού;

– Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη και περηφάνια. Αυτή είναι μια τεράστια αναγνώριση για μένα, αλλά και για τη συνολική μου δουλειά, για όλη τη δουλειά που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο για την προετοιμασία μου για τον ρόλο στο μπαλέτο «Pahita», αλλά και για την εξέλιξή μου. μπαλαρίνα, ειδικά τώρα αφού έλαβα αυτό το περίφημο status Étoile. Το να είμαι πρίμα μπαλαρίνα τώρα σημαίνει ότι εκπροσωπώ το Μπαλέτο του Παρισιού, το οποίο πρέπει να αποτίσω ιδιαίτερο σεβασμό, ειδικά καθώς συνεχίζουμε ό,τι μας έχει αφήσει προηγούμενες γενιές εξαιρετικών καλλιτεχνών.

Είναι δύσκολο να κερδίσεις αυτή τη θέση στην παλαιότερη και πιο διάσημη όπερα-μπαλέτου στη Γαλλία και στον κόσμο;

– Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο, ειδικά να γίνεις επαγγελματίας χορευτής μπαλέτου και να ζήσεις από το πάθος σου. Στη Σχολή Χορού της Όπερας του Παρισιού γίνονται εξετάσεις κάθε χρόνο για να δούμε αν μπορείτε να προχωρήσετε στο επόμενο επίπεδο ή θα απολυθείτε από τη σχολή αν δεν σημειώσετε ικανοποιητική πρόοδο.

Για να γίνεις πρίμα μπαλαρίνα, πρέπει να το αξίζεις, και αυτό αποφασίζουν ο γενικός διευθυντής Alexandre Neff και ο διευθυντής του μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού, José Martínez.

Ποια ήταν η πορεία σας προς την επιτυχία;

– Μετά την ολοκλήρωση της εκπαίδευσης μπαλέτου, που κράτησε έξι χρόνια, έκανα αίτηση για διαγωνισμό για να μπω στο Μπαλέτο της Όπερας στο Παρίσι. Έγινα δεκτός μετά τη δεύτερη προσπάθειά μου. Αφού έπιασα δουλειά με μόνιμη σύμβαση, η πορεία μου δεν τελείωσε εκεί, γιατί ήθελα να προοδεύσω.
Στην ιεραρχία του μπαλέτου υπάρχουν πέντε βαθμοί και ξεκινούν πάντα στο σύνολο (quadrille, coryphée), και σταδιακά προχωρούν στις βαθμίδες, σολίστ (sujet), πρώτος σολίστ (premier danseuse) και τέλος prima ballerina ή Étoile.

Πρέπει επίσης να περάσετε σε έναν διαγωνισμό που γίνεται κάθε χρόνο όπου πρέπει να παρουσιάσετε δύο σόλο παραστάσεις, δύο παραλλαγές από το ρεπερτόριο μπαλέτου, η μία παραλλαγή είναι υποχρεωτική, ενώ η δεύτερη είναι προαιρετική. Όλοι οι υποψήφιοι του διαγωνισμού αξιολογούνται από ειδική κριτική επιτροπή μαζί με τους δύο διευθυντές μας.

Η πρόοδός μου δεν άργησε, αλλά δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη. Πέρασα δύο έως τέσσερα χρόνια σε κάθε βαθμίδα, μαθαίνοντας την τέχνη μου και τώρα νιώθω επιτέλους έτοιμος για μεγαλύτερες ευθύνες.

Από πού προήλθε η αγάπη για το μπαλέτο; Πότε ανακάλυψες ότι έχεις ταλέντο και ποιος σε στήριξε περισσότερο;

– Η αγάπη μου για τον χορό δεν ήρθε αμέσως. Δεν με ενδιέφερε καν αυτό. Η ιδέα να με γράψουν σε μαθήματα χορού ήρθε από τις δύο αδερφές μου, γιατί ως παιδί χόρευα συνέχεια, κυριολεκτικά σε κάθε ρυθμό ή μουσική. Νομίζω ότι μου άρεσε περισσότερο η πρόκληση. Οι δάσκαλοι που γνώρισα είπαν στους γονείς μου ότι είχα τη δυνατότητα για πολλά περισσότερα. Πάντα με ενθάρρυναν να ξεπεράσω τα όριά μου και μου έδιναν όλο και μεγαλύτερες ευθύνες. Δεν φοβόμουν να δεχτώ τις προκλήσεις. Οι γονείς μου δεν γνώριζαν τον κόσμο του μπαλέτου πριν, αλλά μαζί μου εμπιστεύονταν όλους τους δασκάλους και τους καθηγητές μου. Πάντα με στήριζαν, διαβεβαιώνοντάς με ότι αν ήταν πολύ δύσκολο για μένα ή αν αποτύχαινα, δεν ήταν τρομερό και ότι δεν θα με κατηγορούσαν.

Είναι αλήθεια ότι έκανε τα πρώτα του βήματα στο μπαλέτο στα Σκόπια και ονειρευόταν τέτοια επιτυχία;

– Ναι, είναι αλήθεια! Μετακομίσαμε στα Σκόπια όταν ήμουν 5μιση ετών. Ξεκίνησα να χορεύω σε ηλικία 8 ετών στο στούντιο μπαλέτου «Tutu» με την Irena. Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Από τη σημερινή σκοπιά, ως ενήλικος καλλιτέχνης, μπορώ να πω ότι πήρα το καλύτερο ίδρυμα μπαλέτου εδώ. Τότε δεν ήξερα τι σημαίνει να είσαι μπαλαρίνα, ειδικά πρίμα μπαλαρίνα, αλλά νομίζω ότι αυτό που αιχμαλώτισε τη μαγεία της σκηνής για μένα ήταν ο ρόλος του Tinkerbell και η συμμετοχή μου στο μπαλέτο του Peter Pan. Είδα τι συναισθήματα θα μπορούσε να προκαλέσει σε άλλους και ένιωσα σαν ένα ψάρι στο νερό στη σκηνή. Ήταν μια πραγματική απόλαυση! Πρέπει όμως να πω επίσης ότι πριν ξεκινήσω να κάνω μαθήματα μπαλέτου, πήγαινα για λίγο γυμναστήριο με την καλύτερή μου φίλη Έλενα.

Έρχεστε συχνά στα Σκόπια επειδή ο πατέρας σας είναι Μακεδόνας;

- Ναι, μετά την αναχώρησή μας από τα Σκόπια στο Παρίσι, όταν ήμουν εννιάμιση ετών, επιστρέφαμε τακτικά στη Μακεδονία, ειδικά για να επισκεφτούμε την οικογένειά μου από την πλευρά του πατέρα μου, που μένει εκεί, καθώς και φίλους με τους οποίους είμαστε ακόμα. σε επαφή σήμερα. Δυστυχώς, ο πατέρας μου δεν είναι πια μαζί μας, αλλά συνεχίζω να έρχομαι όταν το πρόγραμμά μου το επιτρέπει και ανυπομονώ να δείξω αυτή τη χώρα, τη Μακεδονία, στους φίλους μου από το Παρίσι.

Σκόπια, Βρυξέλλες και Παρίσι... Πώς ήταν κατά τη διάρκεια των σπουδών σας;

- Αφού ξεκίνησα να ασκούμαι στα οκτώ μου στα Σκόπια, ένα χρόνο μετά φύγαμε για τις Βρυξέλλες με τους γονείς μου. Αλλά οι γονείς μου δεν ζούσαν στο Παρίσι όταν ήμουν στο σχολείο του Παρισιού. Ήμουν σε ένα οικοτροφείο για έξι χρόνια και επέστρεφα σπίτι στις Βρυξέλλες μόνο τα Σαββατοκύριακα. Το ίδιο ήταν και μετά, για μερικά χρόνια στο Μπορντό (Γαλλία) όπου μετακόμισαν οι γονείς μου, οπότε πήγαινα σε αυτούς μόνο τα Σαββατοκύριακα. Ήταν δύσκολο, αλλά άξιζε τον κόπο.

Πώς είναι να ζεις το «όνειρο του Παρισιού», ειδικά στις τέχνες και να είσαι μέρος της σκηνής του μπαλέτου του Παρισιού;

- Η Όπερα και το Μπαλέτο του Παρισιού είναι πολύ διάσημη στον κόσμο, είναι σχεδόν η καλύτερη παρέα μπαλέτου στον κόσμο. Έχουμε πολλά πλεονεκτήματα σε σύγκριση με τις μικρότερες σκηνές μπαλέτου στη Γαλλία. Είμαι σίγουρος για ένα πράγμα, και αυτό είναι ότι είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι μέλος του Μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού.

Το Παρίσι είναι μια πολιτιστική μητρόπολη γεμάτη με πολλά μουσεία, θέατρα, αίθουσες συναυλιών… είναι σημαντικό ως καλλιτέχνης στον πολιτισμό να μπορείς να βρεις άλλες πηγές έμπνευσης και σε άλλους πολιτιστικούς τομείς. Η κουλτούρα εδώ είναι πολύ υποστηρικτική και χαίρομαι που έχω την ευκαιρία να φέρω την τέχνη μου σε νέους σε όλο τον κόσμο. Θα ήθελα πολύ να συνδέσω τις δύο χώρες μου, τη Μακεδονία και τη Γαλλία, και ελπίζω ειλικρινά ότι μια μέρα θα έχω την ευκαιρία να εμφανιστώ ξανά στα Σκόπια.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια και έργα σας;

- Ακολουθεί για μένα το μπαλέτο «Onegin» και ο ρόλος της Όλγας σε χορογραφία John Cranko, που βρίσκεται στο ρεπερτόριο της Όπερας και Μπαλέτου του Παρισιού τον Φεβρουάριο, τον Μάρτιο και τον Απρίλιο ακολουθεί το μοντέρνο μπαλέτο «Διαμέρισμα» του Mats Ek. Θα παίξω στο μπαλέτο "Silvia" στον ομώνυμο ρόλο έχει προγραμματιστεί τελικά να περιοδεύσει στην Κίνα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.