Ο Hristijan Pendikov ήταν πραγματικά τυχερός, σε ένα ατύχημα. Με λίγο ξυλοδαρμό στην πατρίδα του την Οχρίδα, πήρε διαμέρισμα στη Σόφια, μεροκάματα, προσωπική ασφάλεια και σύντομα υπηκοότητα. Ποιος είναι σαν αυτόν.

Μάλλον ξέρει τι θα κάνει ο Κρίστιαν στο διαμέρισμα και τι είδους δουλειά θα κάνει. Αν όμως συνεχίσει με την ίδια «επιχείρηση» όπως στην Οχρίδα, σύντομα θα μάθει την ασφάλεια που του είχαν αναθέσει να «φυλάξει», και ο Hristijan θα δει τι είναι πραγματικός «βουλγαρικός ξυλοδαρμός». Δεν θα είναι λοιπόν θαύμα αν ο Κρίστιαν επιστρέψει κοντά μας γρήγορα, γρήγορα, για να υπερασπιστεί τη Μακεδονία στους δρόμους της Οχρίδας.

Αλλά προς το παρόν, ας το σκεφτεί η βουλγαρική κυβέρνηση. Τι κι αν κάθε καβγάς στο μπαρ γεννά έναν αισιόδοξο Βούλγαρο που θα χρειαστεί αεροπορική μεταφορά στη Σόφια για θεραπεία και, φυσικά, διαμέρισμα και απασχόληση; Αυτά είναι τα πρότυπα που επιβάλλει ο Πεντίκοφ και είναι αδύνατο να πάμε κάτω από αυτό.

Πιστεύω ότι αυτό θα προκαλέσει σύντομα ένα μεγάλο στεγαστικό πρόβλημα στη Βουλγαρία: Πώς να φροντίσουμε όλους τους χτυπημένους Μακεδόνες που θα συνέλθουν αφού χτυπηθούν, όπως οι Βούλγαροι.

Φανταστείτε τώρα ότι 150 κάτοχοι βουλγαρικών διαβατηρίων, όσοι ισχυρίζονται οι βουλγαρικές αρχές ότι κατέχουν συμπολίτες μας, ζητούν διαμέρισμα και υπηκοότητα στη Βουλγαρία, με το πρόσχημα ότι τους ξυλοκόπησαν λόγω εθνικού μίσους;!

Πρόκειται τουλάχιστον για τον ίδιο αριθμό διαμερισμάτων που δικαιωματικά θα ζητήσουν αυτοί οι Μακεδόνες Βούλγαροι. Διαφορετικά, μπορούν να παραπονεθούν ότι υφίστανται διακρίσεις από το ίδιο βουλγαρικό κράτος, το οποίο δεν ενεργεί ισότιμα, αλλά σύμφωνα με την αρχή - πρώτος ξυλοκοπημένος, πρώτος αποκτημένος με δικαίωμα στέγασης και μισθού.

Αυτό επιβεβαιώθηκε κατά κάποιο τρόπο από τον Πρόεδρο της Βουλγαρίας Ρούμεν Ράντεφ, ο οποίος είπε ότι το βουλγαρικό κράτος "δεν θα ανεχθεί τη βία κατά των Βουλγάρων στη Δημοκρατία της Μακεδονίας και εναντίον των πολιτών της και θα χρησιμοποιήσει όλα τα εθνικά και διεθνή μέσα για να προστατεύσει τα δικαιώματά τους".

Είναι εύκολο για τον Ράντεφ, που περίμενε ένα «χωριό χωρίς σκυλιά», δηλαδή μια περίοδο «αδυναμίας» στη Βουλγαρία και συμπάσχει με τον ρόλο του «πατέρα του έθνους», που του δίνει εκείνο το διάστημα μεταξύ συνεχών εκλογών. Η τεχνική Κυβέρνηση «τσουχτίζει» και μοιράζει διαμερίσματα, χωρίς να έχει πολιτική ευθύνη για τις οικονομικές συνέπειες των αποφάσεων που παίρνει.

Το να δίνεις ένα διαμέρισμα σε ένα αγόρι 22 ετών μια νύχτα χωρίς ιδιαίτερο λόγο είναι πραγματικά ανοησία, ειδικά στη Βουλγαρία, η οποία δεν έχει στρατηγική στέγασης και στην οποία υπάρχει τεράστιος αριθμός αστέγων, καθώς και φτωχοί άνθρωποι που δεν μπορούν να προσεγγίσουν διαμέρισμα.

Αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι ότι προς το παρόν δεν υπάρχουν αντιδράσεις από εκεί. Ούτε από τα πολιτικά κόμματα, ούτε από τα ΜΜΕ, ούτε από το ευρύ κοινό.

«Εξετάσαμε τα στατιστικά στοιχεία που δείχνουν πώς έχει αλλάξει ο αριθμός των κατοικιών των δήμων με τα χρόνια - τα σπίτια στα οποία οι δήμοι μπορούν να φιλοξενήσουν τους φτωχούς με πιο προσιτό ενοίκιο. Το 1993 ο αριθμός τους στην επικράτεια της Σόφιας ήταν 120.000, τώρα μειώνονται σε 9.000, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του δήμου Σόφιας. Από την άλλη πλευρά, αυτή τη στιγμή υπάρχουν περισσότεροι από 10.000 φτωχοί στην πόλη που πληρούν τις προϋποθέσεις για μια τέτοια στέγαση», λέει ο Stefan Krastev, συν-συγγραφέας της εξειδικευμένης έκθεσης με τίτλο «Home for All, Mission (Im)possible», στο συνέντευξη στο BNR.

«Συνολικά 400 σπίτια έχουν κατασκευαστεί τα τελευταία 10 χρόνια στο πλαίσιο αυτών των επιχειρησιακών προγραμμάτων, τα οποία καλύπτουν περίπου το 1% των πραγματικών αναγκών της χώρας», είπε ο Krastev, προσθέτοντας ότι σύμφωνα με αναλύσεις, θα πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον 85.000 οικονομικά προσιτά σπίτια σε όλη τη χώρα.

Δεδομένου ότι υπάρχει έλλειψη κενών θέσεων, ορισμένοι από τους φτωχούς πρέπει να φιλοξενηθούν σε προσωρινά καταφύγια αστέγων. Ωστόσο, υπάρχουν μόνο τρία τέτοια κέντρα στη Σόφια, χωρητικότητας 510 ατόμων. Οικογένειες με χαμηλό ή καθόλου εισόδημα, εν τω μεταξύ, αναγκάζονται να αναζητήσουν καταλύματα χωρίς ενοίκιο ή κοινωνική στέγαση – η οποία, ωστόσο, είναι περιορισμένη και δυσεύρετη.

Ακόμη και για όσους έχουν μέσο μισθό στην πρωτεύουσα, το μηνιαίο ενοίκιο για ένα διαμέρισμα ενός δωματίου ξεπερνά σχεδόν το 50% του εισοδήματός τους.

Ο Hristijan Pendikov δεν είναι ανάμεσά τους. Έχει την ιδιότητα του «επίτιμου» δημότη της Σόφιας.

Σκέφτομαι συνέχεια τι θα συμβεί αν οι Βούλγαροι στη Βουλγαρία αρχίσουν να δηλώνουν ως Βούλγαροι της Μακεδονίας μόνο και μόνο για να έχουν τα ίδια προνόμια με τον Πεντίκοφ και άλλους σαν αυτόν;

(Ο συγγραφέας είναι δημοσιογράφος)

Παρμένο από Racin.mk